7 lat chudych, bez dzieci w celi

Dziś będzie kolejny felieton z cyklu „błyskawicznych” bo mam sporo pracy, z którą muszę się uporać przed wyjazdem do wód.

No to zaczynam, g.14.10

Pomyślałem sobie, że pochylę się przez chwilę nad losem naszego księdza misjonarza, który będąc na misji w Dominikanie bardzo zbliżył się do tamtejszej dziatwy, podobnie jak jego zwierzchnik biskup, bo podwładni papieża już tak mają, że niezależnie od zajmowanego stanowiska, dobro dzieci bardzo leży im  na wątrobie.

W przeciwieństwie do biskupa, którego sądzić ma Watykan, szeregowy pracownik korporacji skazany ma być przez naszą Temidę, więc żeby ułatwić jej pracę, pan ksiądz sam zaproponował dla siebie wyrok, co wprawiło sąd w niejaką konsternację i spowodowało, że sędzia poprosił o czas, konieczny  na zastanowienie się nad propozycją duchownego.

Ta zaś poraża w swej „oddolnej” surowości, bo oskarżony nie dość, że przyznał się do winy bez tortur, to jeszcze chce, aby wymierzono mu karę siedmiu  lat bezwarunkowej odsiadki, a przez tak długi czas nawet ksiądz może zwątpić w cokolwiek, nawet w swoją orientację.  Tym bardziej, że ogólnie wiadomo jak współwięźniowie traktują pedofilii, a już ksiądz o takich skłonnościach to z pewnością wyjątkowo łakomy kąsek dla kolegów spod celi, a tym bardziej spod prysznica.

Co prawda podobno kodeks na Dominikanie przewiduje za takie przestępstwo 20 lat, no ale to przecież dziki kraj, bo gdyby był cywilizowany, to nie jeździliby tam nasi misjonarze, a dzieci zamiast chodzić na zabawiać misjonarzy, grałyby w kosza, albo tenisa, jak nasze głębokiej wiary siostry z miasta Łodzi.

Tylko co wyjechał ode mnie znajomy prawnik z tego miasta i trochę się zagapiłem, bo mogłem go przecież spytać, jak z punktu widzenia prawa traktowana jest własna propozycja oskarżonego w kwestii wymierzenia kary przez sąd.

Z tego co pamiętam, to za komuny chyba nie było to praktykowane, ale słyszałem, że za granicą dość często można obserwować taką „współpracę” między stronami.

Gdy Kaczyści (co nie daj Bóbr) znowu dojdą do władzy, być może wezmą się za takie portale jak ten i wówczas zaproponuję  dla siebie wyrok w postaci nakazu powrotu do pisania na pewnym Salonie, co wydaje mi się być surową karą za moją naganną postawę anty.

W przypadku odmowy zapewne zostanę zmuszony do poddania się obowiązkowym rekolekcjom i do rowerowej pielgrzymki do Częstochowy, ale mam cichą nadzieję, że wybroni mnie legitymacja rencisty, albo chociaż uchroni  przed koniecznością klęczenia na gołych kamieniach przed czarną madonną. Co prawda pojęcia nie mam, czy tam są jakieś „gołe kamienie” na posadzce, ale to była zwykła figura stylistyczna.

Serdecznie pozdrawiam moje fanki i fanów i udaję się do pracy, choć „udaję” się to nie jest może najszczęśliwsze określenie, bo nadal będę siedział przy kompie.

Koniec, g. 14.30. Zeszło się, ale w międzyczasie ćwiczyłem szyję na siedząco.

Pantryś

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.