Czy ktoś powinien spróbować zabić Marka Migalskiego?

Na blogu pewnego pisarza, który od lat aspiruje wyżej, niż pozwalają mu na to jego parszywe geny, przeczytałem dziś coś takiego (fragment większej całości, a „esencję” wytluściłem) :

Królowa firmuje to morderstwo, tak samo jak królowa firmuje przemysł aborcyjny w dominiach. I nie ma od tego faktu ucieczki. O tym trzeba robić filmy i o tym trzeba mówić. Za tym nie stoją jakieś mityczne korporacje kawałkujące małe dzieci, za tym stoi korona. Ta sama korona, która jest naszym sojusznikiem od dłuższego już czasu. I teraz oczekuję, że wszyscy bezkompromisowi bojownicy o ochronę życia poczętego, wszyscy ci, którzy zarzucali PiS-owi i Jarosławowi Kaczyńskiemu nie dość oczywiste posunięcia w obronie życia, wyjadą i publicznie powiedzą, że przyczyną tych zbrodni i tego zła jest prawo brytyjskiej korony. Na ich czele zaś stać będą posłowie Jurek i Zawisza. W drugim zaś szeregu chciałbym zobaczyć Migalskiego. Wczoraj napisał on na twitterze, że Alfie nie odróżnia matki od lampy. Przypomnę tylko, że Migalski nie odróżnia majtek od polityki, a nikt go przecież za to nie próbował zabić. A moim zdaniem ktoś powinien.

Ktoś mógłby powiedzieć, że to przecież  niedouczony psychol i że nie powinno się zwracać  uwagi na takie „wybryki”, ale ja jednak sądzę,  że nie do końca tak jest i postaram  się uzasadnić, dlaczego uważam, że publiczne sugerowanie „powinności” zabicia polityka z wrogiego obozu tylko dlatego, że ośmielił się mieć odmienne zdanie w kwestii obrony życia, jest przekroczeniem granicy, której przekraczać nie wolno, nawet będąc kimś tak bardzo nikim, jak autor tych słów.

Jeśli bowiem prowadzi się i firmuje swoim nazwiskiem kilka portali sieciowych, jeśli co kilka dni udziela się „wywiadów” w formie filmów publicznie dostępnych w sieci, jeśli wystawia się swoje produkty na targach książki i -o czym już wspomniałem na wstępie- pretenduje się niemal do roli „sumienia narodu” w różnych kwestiach „historycznych”, to warto sobie zdawać sprawę z faktu, że inny psychopata, dla którego ktoś taki jak ów pisarz gminny może być autorytetem, może uznać w pewnym momencie, że byt określany jako Marek Migalski jest zbędnym balastem dla katolickiego społeczeństwa i będzie próbował pójść za głosem swojego guru i spróbuje…

Nie jestem co prawda pewien, czy tego rodzaju wypowiedzi jak zacytowana podpadają pod konkretny paragraf, ale wiem,  że są w tym kraju osobniki, które dla swoich 5 minut zrobią wszystko i że do tej grupy z pewnością można zaliczyć owego blogero-pisarza, którego imienia, nazwiska i nawet „ksywki” celowo tutaj nie wymieniam, żeby nie zanieczyścić notki plugastwem. Nie sposób jest jednak walczyć ze złem udając, że ono nie istnieje i dlatego piszę ten tekst, choć za bardzo ochoty nie mam.

Nasuwa mi się jeszcze jedna refleksja, związana ze sprawą nieszczęsnego Alfiego. Otóż żyjemy teraz w takim kraju, w którym podzielić potrafi nas już nie tylko  żałosny prezes, ale nawet chore dziecko w innym kraju, tak jakby własnych chorych dzieci nam brakowało. Tak się składa, że moja lepsza połowa z racji wykonywanego zawodu od ponad 40 lat styka się z podobnymi ( i bardziej drastycznymi) przypadkami na co dzień, , więc zapewniam wszystkich, że gdybym chciał opowiedzieć choćby o kilku z nich, to mogłoby się okazać, że angielska „histeria” to głównie pożywka dla mediów, a setki i tysiące podobnych historii po prostu nie są nagłaśniane, a dzieci umierają w takich warunkach, na jakie stać ich rodziców, lub państwo w którym żyją. Mam też koleżankę, która „psychologicznie” opiekuje się rodzicami dzieci przebywających w hospicjach, a także miałem znajomą, która współtworzyła tzw „niebieską linię”, czyli instytucję, która zajmuję się przemocą w rodzinie, więc sądzę, że z grubsza wiem o czym piszę.

Warto wziąć również pod uwagę fakt, że mały pacjent w stanie beznadziejnym, na siłę utrzymywany przy życiu w szpitalu,  zajmuje miejsce innym pacjentom, którym też należy się pomoc. Ktoś mógłby w tym miejscu zasugerować, że pomoc należy się również osobnikom spaczonym emocjonalnie i charakterologicznie, którzy lansują się na trupach, co wielokrotnie było udziałem wzmiankowanego „literata”. Kwestią do dyskusji mogłaby być forma takiej pomocy, a przede wszystkim ustalenie, czy można by jej udzielić bez zgody delikwenta. Np. z elektrowstrząsami jest taki problem, że stosunkowo łatwo je „przedawkować”, a z kolei lewatywa mogłaby się okazać w tym wypadku działaniem mało skutecznym, bo odpada element zaskoczenia. Ja jednak uważam, że tak jak nie należy próbować zabijać Marka Migalskiego, tak nie należy wyciągać pomocnej dłoni do kogoś, kto nie rokuje żadnej poprawy. Inaczej mówiąc, wystarczy odłączyć pisarza od „rurki” z której ciągnie te swoje soki i po sprawie.

A jak to zrobić, to już temat na zupełnie inną notkę, której raczej na pewno nie napiszę.

Pantryjota

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.