Droga krzyżowa narodu polskiego, czyli o iwonickich inspiracjach

Kochani,

Dziś, w 5 rocznicę wydarzenia bez precedensu, mam z lekka perwersyjną przyjemność zaprezentować Państwu notkę, do napisania której zainspirowała mnie droga krzyżowa, odbyta kilka dni temu własnonożnie. Droga owa wiodła przez las, ale żeby do niej dotrzeć, należało przejść niewielki odcinek ulicy wyłożonej tzw. trylinką:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Trylinka

którą to nawierzchnię  pamiętam jeszcze z dzieciństwa, gdyż identyczną miała ulica na której kiedyś mieszkałem i która zachowała swoją pierwotną nazwę, w przeciwieństwie do tej, którą pokazuję na zdjęciu:

Dziś każde miasto, miasteczko i rzecz jasna uzdrowisko musi mieć trakt Jego imienia, choćby na uboczu, ale jednak. Przeważnie jest to aleja (choćby nawet najbardziej zapyziała), bo widocznie nie przystoi łączyć świętego ze skrótem ul. Może bym nawet nie trafił na tę drogę krzyżową, gdyby nie skromna tabliczka, umieszczona na początku dróżki:

No i gdyby nie ta „pergola”, znajdująca się tuż za nią:

ścieżka zaraz  potem zaczyna  dość stromo piąć się w górę i już wkrótce zobaczycie Państwo, co znajduje się bo jej obu stronach.

Wyjaśnię przy okazji już na samym wstępie, że niektóre zdjęcia w notce są w istocie zrzutami klatek filmowych, gdyż w trakcie spaceru kręciłem również filmiki z komentarzem głosowymi. Szkoda, że nie możecie ich Państwo posłuchać, ale może wreszcie uruchomię tej mój kanał na YouTube i wtedy będzie to możliwe. Cały czas chodzi mi po głowie spełnienie się w roli scenarzysty, reżysera  i aktora w trójcy jedynego, więc sądzę, że warto czekać. W związku z pewną „ułomnością” mojego aparatu, który nie potrafi niestety robić zdjęć w trakcie zapisu wideo, nie wszystko sfotografowałem „tradycyjnie”, czyli w formie zdjęć.. Tak więc gorsza jakość niektórych obrazów spowodowana jest tym o czym powyżej wspomniałem, ale mam nadzieję, że i tak widać  dobrze, a niefachowcy być może nawet nie zauważą różnicy.

Ale wracajmy już do ścieżki, która postawiła pewne wyzwania przed moim układem kostno-stawowym i  także zarówno jak najbardziej oddechowym bynajmniej.

Szlak ten, jak widać na załączonym obrazku,  nazwany został przez jego pomysłodawców „drogą krzyżową i golgotą narodu polskiego” i poszczególne, znane skądinąd stacje męki Pańskiej z ich klasycznymi opisami „zgrabnie” połączono z drewnianymi słupkami, do których przybito tabliczki z napisami powiązanymi z naszą martyrologią. Co ciekawe, tabliczki owe sugerują, że martyrologia bierze początek w czasie  II Wojny Światowej za sprawą Moskali, więc jakby trochę późno, biorąc choćby pod uwagę bitwę pod Prostkami i śmierć podskarbiego Gosiewskiego, którego zwłoki spłynęły rzeką, co tak pięknie opisał w swoim czasie mistrz Waligórski, jakby przeczuwając, że jeszcze usłyszymy o Gosiewskim przy innej okazji.

https://www.waligorski.art.pl/proza.php?myk=r&nazwa=359

Pan Jezus na śmierć skazany – głosi napis, a po prawej czytelna analogia, mówiąca sama za siebie.

Następnie mamy różne takie:

I takie, przy których widać pewną niekonsekwencję językową i błędy w transkrypcji i tylko dla porządku dodam, że tutaj Pan Jezus spotyka swoją matkę,

Mamy też takie, gdzie raczej trudno o błąd i gdzie Weronika ociera twarz Jezusowi:

Tutaj zaś Pan Jezus upada po raz drugi:

Tabliczki nie zawsze mają bezpośredni związek o opisami męki Pańskiej, choć oczywiście na upartego można powiedzieć, że związek istnieje, choćby poprzez  etos szeroko pojętego cierpienia. Najwyżej położoną stacją  „spacerownika” jest niewielka polanka, upamiętniająca dzisiejszą rocznicę :

i jest to jedyne w miarę płaskie miejsce na trasie, co z marszu skłania do chwili kontemplacji i zadumy, choć ławeczek nie przewidziano. Umieszczono za to na połaci kilka dodatkowych tabliczek z tekstem, z których najpierw pokażę tę:

Fakt, że święty sygnalizuje, że  jest nam potrzebny, jakoś  wcale mnie nie dziwi, ani wręcz nawet nie bulwersuje, bo przecież i piekarz mógłby tak o sobie powiedzieć i murarz i nawet pisarz, że nie wspomnę przez skromność o sobie samym, choć nie ukrywam, że jestem mądry i uczciwy i tylko z pracowitością nieco gorzej, co jednak nie dotyczy tytanicznego wysiłku, który włożyłem najpierw w przejście  drogi krzyżowej, a potem w napisanie tej notki. No ale wracajmy na ścieżkę prawdy, bo jak wiadomo, prawda wyzwala.

Druga tabliczka w głównym punkcie trasy golgociej przemawia do nas głosem biskupim:

A kiedy już zakończymy kontemplację tej swoistej kulminacji nieszczęścia, w czym mogą nam pomóc różańce z medalikami z nazwiskami osób poległych w katastrofie:

schodząc w dół widzimy, że zbliżamy do czasów nieco późniejszych, bo pojawiają się  takie np.okolicznościowe szyldziki :

Nie pokazuję wszystkich, ale proszę mi wierzyć, że nie zapomniano chyba o żadnym obozie, gdyż wymienione są nawet takie, o których nigdy nie słyszałem. Jednak najbardziej zdumiała mnie ta tabliczka, bo jeśli odczytać jej treść dosłownie, zgodnie z regułami języka polskiego, to sugeruje ona, że ktoś padł ofiarą  stoczniowców, górników, robotników i kolejarzy, szczególnie, jeśli wrócimy do poprzedniej, gdzie pisano o ofiarach UB i SB:

Spacerowicze zaś, w ogólnym ujęciu, padają na tej trasie ofiarą indoktrynacji kaczystowsko-rydzykowej, wedle której katastrofa Tupolewa daje się porównać do męki ich pana na krzyżu i jedyna różnica jest taka, że póki co nikt z tych 94 zamęczonych na śmierć nie zmartwychwstał, nawet gen. Błasik, choć był najbliżej pierwszego po bogu, znaczy kapitana.

A przecież wystarczyło w naszym Air Force One zamontować drzwi z Airbusa i pan generał nawet zupełnie na trzeźwo nic by nie wskórał. Na ale jak powiadają, Polak mądry po szkodzie, podobnie jak Lufthansa.

Zresztą śmierć dowódcy wojsk powietrznych poddaje w wątpliwość teorię o tym, jakoby osoby będące pod wpływem miały większą szansę na przeżycie przy różnego rodzaju wypadkach. Jednak pamiętam, jak kilkanaście lat temu mój kolega wypadł z 7 piętra wieżowca przy ul. S. Bryły w W-wie i nic mu się nie stało, o czym informowała nawet G.W. Tyle, że on  sam w ogóle tego wydarzenia nie pamięta, bo albo miał słabą głowę (choć z drugiej strony mocną), albo po prostu za krótko spadał, choć oczywiście nie tak szybko jak Tupolew. Pewne analogie jednak istnieją, bo Tutka w locie zahaczała o drzewa, a kolega o wystające ze ścian balkony, o czym wiadomo z relacji naocznych świadków, zresztą polskojęzycznych. Lekarze stwierdzili, że na skutek upojenia był wiotki w locie, a tym samym i przy upadku, no ale on nie  jest generałem, co być może uratowało mu życie.

Ci, którzy stworzyli tę permanentną drogę krzyżową w Iwoniczu, zapewne mieli dobre intencje, ale wyszło tak sobie. Myślę jednak, że jeśli Papież przyjedzie kiedyś do tego kurortu na leczenie, (być może już jako cywil, bo przebąkuje się o kolejnej, dobrowolnej rezygnacji) to może wytłumaczy pomysłodawcom  na czym polega niestosowność analogii między wypadkiem samolotowym i śmiercią na krzyżu.

A może to tylko mnie się wydaje, że coś jest nie halo ?  Może faktycznie Smoleńsk można porównać z ukrzyżowaniem Pana naszego ? Tzn nie mojego, ale  poleciałem schematem. Każdy musi sobie odpowiedzieć na to pytanie we własnym sumieniu. Tzn nie musi, ale tak się mówi :))

Droga krzyżowa kończy się tuż za tutejszym kościołem:

co wydaje się pomysłem najlepszym z możliwych, choćby z tego powodu, że przed świątynią znajduje się kiosk, w którym można sobie kupić różne pamiątki, przeważnie szklane i z rudymi włosami, co trochę mnie dziwi, bo przecież wiadomo, że rude fałszywe są:

Jest też nieopodal niebieska Bozia w kapliczce przydrożnej:

A tym, którzy zapomnieli kim był zbawiciel z zawodu, artysta przypomina to wprost, poprzez zaprezentowanie drewnianej piły, trzymanej pewną ręką cieśli z Nazaretu:

Swoją drogą muszę spytać moją drugą połowę, czemu czasem zwraca się do mnie per „ty piło drewniana” choć przecież nie była w Iwoniczu ani razu.

Natomiast jako widoczek „rekapitulujący” wyprawę wybrałem poniższy i od razu mówię, że specjalnie ustawiłem aparat po kątem, żeby oryginalnie wyeksponować motyw główny, obrazując w ten sposób powiedzenie o krzyżu, który jakoby wisi nad każdym z nas. A może to chodziło o miecz ? Głowy nie dam, ale wisi ładnie i jest czarny jak noc, choć to było w dzień:

Natomiast wracając jeszcze na chwilę do Tupolewa warto zauważyć, że nadal znajduje się owa relikwia na ziemi wroga i nic nie wskazuje na to, abyśmy ją mogli szybko odzyskać inaczej, niż przy pomocy złomiarzy, których inwencja w zdobywaniu cennych metali nie ma sobie równych.

Tyle, że należałoby prowadzić z nimi uczciwy dialog, a na to najwyraźniej obecnej władzy nie stać. Władza i tak ma szczęście, że nie wymieniono jej personalnie na  tabliczkach drogi krzyżowej, choć jeśli chodzi o winy, to doskonale wiadomo, jak wielkie są jej udziałem.

Ja zaś, choć tym razem nie bez wysiłku, napisałem kolejną, niezłą notkę,  gdyż czego jak czego, ale talentu Bóbr mi nie poskąpił. Czy robię z niego najlepszy użytek to inna sprawa, ale nie będziemy się nad tym zastanawiać w tym uroczystym dniu.

I na koniec jeszcze jedno:

Ponieważ zakładając to forum zastrzegłem sobie, że o „zamachu” rozmawiać tutaj nie będziemy, proszę traktować ten wpis jako wyjątkowy, napisany z okazji okrągłej rocznicy tego wydarzenia. Tych z Państwa, którzy mieliby ochotę zapoznać się w moimi wcześniejszymi felietonami na ten ekscytujący w swoim czasie temat, zapraszam tutaj, gdzie zgromadzone jest wszystko do kupy:

https://lubczasopismo.salon24.pl/urle/

Jeśli kogoś to zachęci, to sam opisuję to miejsce tak:

To lubczasopismo zostało stworzone głównie po to, żebym nie musiał za każdym razem podawać linków do moich wcześniejszych notatek związanych z  tematem katastrofy i pochodnymi do niej. Wbrew temu co mi się wydawało, nie jest ich wcale tak dużo, jeśli brać pod uwagę wszystkie felietony. Umieściłem wszystkie te wpisy w porządku chronologicznym i mam nadzieję, że nie będzie ich przybywać, bo jak dla mnie temat się wyczerpał do imentu. Tzn. mam na myśli własne wpisy, a co do innych, to jeśli chcesz, aby Twoja notatka na ten temat ukazała się tutaj, wystarczy napisać podanie z krótkim uzasadnieniem. Obiecuję  rozpatrzyć każde najszybciej, jak to będzie możliwe.  Zwracam tylko uwagę, że niektóre notatki są ukryte, więc żeby móc się delektować nimi bez problemu, należy uaktywnić opcję „pokaż ukryte treści ” w panelu zarządzania swoim kontem. Albo kątem, jak ktoś woli.

Pantryjota – 17.01.2012

Wypada dodać, że od pewnego czasu cały blog jest ukryty, więc ostatnia uwaga dotyczy całości materiału.

No i już na sam, samiuteńki koniec oferta, która bombarduje od kilku dni większość moich skrzynek mailowych:

Jeśli ktoś myślał, że poniżej znajdzie mój komentarz, to się przeliczył :)) Niech każdy sobie sam dośpiewa dowolną frazę, na dowolną melodię.

Nie mogę już nic więcej napisać, bo i tak ten wpis okazał się bardzo pracochłonny i wyczerpujący  nie tylko psychicznie, ale obiecuję, że  nie jest to moje ostatnie słowo w trakcie pobytu leczniczego w Iwoniczu, więc proszę zachować czujność, bo kto wie, co jeszcze może się wydarzyć. Tym bardziej, że pogoda się poprawiła i czas było wyciągnąć rower z samochodu, co też właśnie w dniu wczorajszym uczyniłem i od razu spotkałem na leśnej drodze zakonnicę z kijkami Nordic Walking, co mam uwiecznione na filmie, łącznie z dialogiem, który się między nami wywiązał. Ale póki co obrazek nieruchomy, bez zakonnicy, za to z motywem głównym w centrum kadru, co jest podobno błędem w sztuce, ale to fotografia pamiątkowa, a nie artystyczna:

Zamieszczam wpis i niebawem udaję się na zabiegi, więc proszę o wyrozumiałość, gdy nie będę na bieżąco reagował na entuzjastyczne komentarze, które zapewne pojawią się pod notką. A jeśli nawet się nie pojawią, albo będą krytyczne, to lekce sobie to będę ważył, bo osobiście jestem z tego wpisu zadowolony, a to najważniejsze. Przynajmniej dla mnie.

10.04, roku posmoleńskiego piątego, o godzinie 8.41

Pantryjota

P.S:

I jeszcze coś: zauważyłem właśnie, że to mój 212 wpis na forum, a suma tych 3 cyfr daje dokładnie 5, co nie może być przypadkiem. Jednym słowem – kabała.