Głos nadredaktora w kwestii kredytowej

Szanowni,

Ponieważ na portalu bryndza, postanowiłem przy niedzieli zabrać głos na temat, który w ogóle mnie nie dotyczy. Skoro przeważnie piszę o czymś, co w mniejszym lub w większym stopniu jakoś mnie „boli”, to dziś będzie o czymś, co generalnie zwisa mi i powiewa, a mianowicie o tzw „frankowiczach”.

Na początku  chciałem wyraźnie podkreślić, że co prawda miałem w szkole przedmiot „gospodarka przedsiębiorstw z elementami ekonomii” czy jakoś tak, ale to było dawno i na bardzo elementarnym poziomie, więc to co napiszę poniżej, to głos zwykłego zjadacza chleba, czasem z omastą.

Słucham w ostatnim czasie o tych bidulkach, co to wzięli kredyt w szwajcarskiej walucie i nadziwić się nie mogę gorzkim żalom i żądaniom, żeby państwo z własnych środków wyrównywało straty osobom, które wpuściły się w kanał.

Dziwię się po pierwsze dlatego, że uważam takie żądania za bezczelność.

Po drugie zaś dlatego, że sam nigdy w życiu żadnych kredytów nie brałem, oprócz jednego przypadku, gdy ukradziono mi samochód, a bez auta nie mogłem funkcjonować, również „zawodowo”. Ale nawet wówczas zadowoliłem się skromnym TICO, który zresztą przez 7 lat posiadania nigdy mnie nie zawiódł.  Nie brałem tych kredytów nie  dlatego, że jestem bogaty i cudze pieniądze nie są mi potrzebne, tylko dlatego, że po pierwsze procenty były bandyckie, a po drugie uważam branie kredytów za idiotyzm w sytuacji, gdy nie służy to np. rozwijaniu przedsiębiorstwa, tylko celom „konsumpcyjnym” . Szczególnie tym „rozdętym”.

Również nikomu nic nie pożyczałem i być może dzięki temu  spokojnie sobie prosperuję na miarę możliwości,  bez szczególnego zadęcia, kierując się starą, ale jakże mądrą aureliańską zasadą :

Skromnie przyjmować, spokojnie tracić.

Jasne jest jednak, że nie może spokojnie żyć ktoś, kto uznał, że musi mieć np. nowe mieszkanie (dom) auto i nową żonę, a to wszystko na kredyt.  Jasne, że będzie śledził wszelkie zawirowania na rynkach finansowych, z wypiekami na twarzy przeliczał każde 5 groszy o które wzrośnie kurs franka, bo ktoś mu kiedyś wmówił, że to stabilna waluta i najlepiej właśnie w niej się zadłużyć.

A wystarczy trochę pomyśleć i użyć wyobraźni żeby zrozumieć, że prawdziwy patriota jeśli już, to powinien brać kredyt w walucie swojego kraju, o ile oczywiście wierzy, że do władzy nie dojdzie znów PIS.

Kiedyś nawet przymierzałem się do niewielkiego kredytu, bo mój bank co i rusz przysyła mi różne, niezwykle w ich mniemaniu korzystne oferty kredytowe, np. na zakup samochodu. Policzyłem i wyszło mi, że za same odsetki mógłbym sobie kupić całkiem porządne, używane auto.Więc odkładałem spokojnie i nabyłem prawie nowe, bo cóż to jest 30 tys przebiegu, a kosztowało mnie właśnie mniej więcej tyle, ile bym zapłacił odsetek, gdybym chciał kupić ten model na dłuższy kredyt.

Podobnie jest u mnie z mieszkaniem i ze wszystkim, co ma związek z kasą.

Kiedy tak zastanawiam się, skąd te moje poglądy na życie na kredyt to myślę, że spory wpływ miał na to jeden z moich dziadków.

Był przedwojennym, poważnym, jak to się wówczas mówiło „kupcem” mającym  własne gorzelnie, palarnie kawy, monopol w handlu rybami nie kilka województw etc. i dochód miesięczny na poziomie kilkudziesięciu średnich przedwojennych pensji, co pozwalało na utrzymanie żony, dzieci, 12-to pokojowego domu, a także kilku samochodów , które zresztą w chwili wybuchu wojny oddane zostały na potrzeby armii. Zostało tylko białe Renault ze 'szprychowymi” kołami, które gdzieś miałem na zdjęciu, ale nie mogę znaleźć.

Z tego co dziadek mówił, w trakcie całej swojej działalności, czyli aż do wybuchu wojny nie brał od nikogo żadnych kredytów. Być może dlatego miał spore poważanie również wśród kupców żydowskich, którzy spokojnie z nim handlowali, nie obawiając się o weksle bez pokrycia.

Pamiętamy wszyscy, jak skończyło się szaleństwo kredytowe w Ameryce, w którym to kraju podobno wszystko kupuje się na tej zasadzie. Tyle, że Amerykanie brali przynajmniej kredyt w dolarach i nie kombinowali z przewalutowywaniem i innymi „cudownymi” metodami na rozmnażanie swoich dóbr.

Mnie generalnie śmieszy i trochę zastanawia fakt, że przeciętne oprocentowanie lokaty w skali rocznej w naszych bankach to coś ok 2% , a przy braniu kredytu bank pobiera sobie np 17% i że naród do tych banków wali drzwiami i oknami, a potem ma pretensje do Tuska i ogólnie do całego świata, tylko nie do siebie.

Tak to jest, gdy się ulega telewizyjnym reklamom i podszeptom bankowych naganiaczy. A dość dobrze wiem jak takie naganianie wygląda, bo trochę znajomych w tej branży mam. Przeważnie to kobiety – atrakcyjne, bo to podobno znacznie zwiększa siłę przekonywania. Ale mnie żadna nie przekonała, choć nie jestem zupełnie obojętny na wdzięki niewieście :))

Tak więc na koniec tej notki napisanej bez specjalnego powodu,  życzę wszystkim, żeby potrafili realnie ocenić swoje możliwości i nie liczyli na to, że każdemu wedle potrzeb się należy, jak psu zupa.

Chyba, że chodzi o potrzeby duchowe, ale te zaspokoić można choćby na tym portalu.

A teraz wracam do pracy, bo czasem mam taką fantazję, że lubię sobie coś podłubać w dzień, który podobno należy święcić.

 

Pantryjota