Już po balu?

Od pustych ścian odbija się tylko echem ciężki oddech gospodarza wieczoru. Co to się stało, że goście wyszli przed czasem? Dlaczego odeszli od stołu nawet nie zatańczywszy na lśniącym parkiecie? Czyżby struli się nieświeżymi potrawami przyniesionymi z innej imprezy? A może te świeżo serwowane dania były za mało wykwintne?
Tak czy siak, sala jest niemal pusta. Może deklaracje właściciela, że jest samowystarczalny przyczyniła się do tego, bo można się poczuć piątym kołem, widząc jak sprawnie sam pląsa. Pisane dla siebie też go nie przeraża, bo robi to z potrzeby wewnętrznej i żadne czynniki zewnętrzne nie maja na to wpływu…
Oklaski, dowody uznania, zbierał w innym miejscu i tak się nimi nasycił, że teraz brak mu ciśnienia, żeby u siebie na nie zasłużyć. Czasem przypomina starą ciotkę, która na powitanie przykleja się nam do policzka wystającą sztuczną szczęką i wujka, jej męża, który ciągnie nas swoimi lepkimi łapkami do pokoju gdzie ma zbiory swoich ulubionych wykonawców, sprzed pół wieku, i nie chce nas wypuścić, póki nie odsłuchamy ze zgrozą tych wybitnych(!) kawałków. Czasami jednak odwiedzamy ich, bo zdarza się, że wpada do nich też część dalszej rodziny którą mamy ochotę bliżej poznać.
Wiem, byt wirtualny różni się od bytu realnego, ale obowiązują chyba dość podobne zasady.
Nie wiem jak inni, ale ja wchodząc gdzieś, staram się przywitać, a wychodząc, żegnać…przynajmniej z tymi, którzy stoją najbliżej 🙂
Rozumiem, że w bycie wirtualnym taka zasada nie obowiązuje bo jest to byt całkowicie oderwany od rzeczywistości, gdzie wszystko uchodzi, nawet tym, którzy są z bytu takiego niezadowoleni. Nie rozumiem tylko dlaczego najpierw się potępia jakieś zachowanie, a potem postępuje w podobny sposób. Przyznaję, jestem dość emocjonalną osobą i przywiązuję się do ludzi, choćbym ich znała tylko wirtualnie i byliby mi tak odlegli jak Himalaje. Jakoś wpisuję ich w obraz swojego wirtualnego życia, są w tej wycinance, a kiedy zostają po nich puste pola, to mi czegoś brak…Gdybym chociaż wiedziała dlaczego odeszli, byłabym spokojna i zaczęła sobie wpisywać w tę przestrzeń jakieś wyjaśnienie…a tak, pustka 🙁
Nie wiadomo czym tę lukę wykleić, nie wiem, czy są to tylko moje odczucia, ale o wiele łatwiej przełknąć nawet gorzką prawdę, niż znieść tę pustkę niczym nie wypełnioną.
Oczywiście przez net przetacza się tysiące rozmów każdego dnia, nie wiadomo na ile satysfakcjonują uczestników, których dobór jest mniej więcej przypadkowy, a poziom różny, a to co je łączy, to czysta chęć rozmowy, potrzeba podzielenia się własnymi przemyśleniami, ciekawość drugiego człowieka.
Nie wiem jak państwa, ale moja ciekawość nie słabnie…

O krawcowa

Po wieloletniej hibernacji wracam do żywych, jednak zatrzymałam się w czasach przed zamrożeniem i w dalszym ciągu bliskie mi są ideały szeroko rozumianej wolności i wolnej miłości. Teraz mam zamiar ich bronic ...tak mi dopomóż Pantryjoto.pl