Lech Janerka i park w Rymanowie

Albo weźmy pytanie o patriotyzm:

No właśnie, nie każdy może być Borucem :)) cały Janerka…Przeczytajcie sobie całość, naprawdę warto. Tym bardziej, że teraz przechodzę do drugiego wątku, który połączę zgrabnie z pierwszym, ale klamra będzie na końcu. Korzystając z ładnej pogody, wybrałem się wczoraj do Rymanowa Zdroju, miejscowości uzdrowiskowej znajdującej się ok. 15km od Iwonicza, w którym jak moi stali czytelnicy wiedzą, przebywam na kuracji. Zaparkowałem na początku miasteczka i już na początku mała uwaga dla mniej „obytych” – po najechaniu myszką na zdjęcie i kliknięciu lewym klawiszem możemy je powiększyć na cały ekran, choć oczywiście wszystkie fotki są skompresowane, ale za to w większości w ogóle nie kadrowane i w żaden sposób nie przerabiane. Po obejrzeniu powiększonej fotki wracamy do lektury notki, klikając strzałkę w lewo, znajdującą się w pasku przeglądarki.

 po drugiej stronie ulicy stoi coś takiego:

idąc w górę uliczką po lewej szybko zorientowałem się, że nie idę w dobrą stronę, bo oprócz basenu na wzgórzu i nieczynnego, zdewastowanego budynku starego sanatorium nie było tam nic ciekawego. Jednak widoczek z górki jest ładny:

wróciłem więc i udałem się w przeciwnym kierunku i od razu poczułem się lepiej, bo już po kilku minutach znalazłem się w parku, usytuowanym nad rzeką. Oto jak park wita nas:

do nazwy jeszcze wrócę, a teraz subiektywna relacja.Park usytuowany jest po obu stronach ładnie uregulowanej rzeki, której brzegi łączą liczne mostki:a uroku dodają jej malownicze kaskady:tuż za mostkiem do spaceru zachęcają nas takie napisy:udałem się więc  na spacer parkową alejką, wyposażony w kompaktowy aparacik fotograficzny marki Samsung i moją wyobraźnię, wspartą refleksyjną naturą.aby po kilkuset metrach dojść do efektownego budynku sanatoryjnego, usytuowanego na zboczu wzniesienia:nieco dalej znajduje się placyk z jeszcze nieczynną fontanną:i „ziemna” żaba, która jeszcze nie zdążyła się zazielenić, bo przypominam, że mamy dopiero 11 kwietnia:kontynuując spacer natrafiamy na mini siłownię pod gołym niebem i muszę przyznać, że sprzęt tutaj zamontowany jest o 2 klasy lepszy niż ten, który mam do dyspozycji w moim sanatorium:no ale to może dlatego:

abstrahując od źródeł finansowania podobnych inwestycji, póki co przypominam, że znajdujemy się województwie podkarpackim, bastionie PiS. A skoro o bastionach mowa, to właśnie w tym momencie mijam nienachalnie widoczny po drugiej stronie rzeki kościół:

do którego można dostać się przez kolejny mostek:

albo zboczyć ze ścieżki, żeby po kilku metrach znaleźć się w lesie:

w tym momencie na nagrywanym równolegle filmie komentuję, że coraz bardziej mi się to miejsce podoba i dalszy spacer tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu.

tutaj, przy kolejnym mostku udało mi się uchwycić na zdjęciu bardzo atrakcyjną mamę w moim typie i choć słabo ją widać, bo zdjęcie robiłem idąc, to napatrzeć się nie mogę:

przechodząc na drugą stronę rzeczki, trafiamy na galerię obrazów pod prawie gołym niebem:

a pod nią czeka „góralski” zaprzęg:

który tak wygląda z innej perspektywy:

nieco bliżej gór znajduje się sanatorium dla sercowców, czyli ewidentnie nie dla mnie:

więc wróciłem na szlak spacerowy, aby przejść nim po lewym brzegu rzeki. Moją uwagę zwrócił najpierw drogowskaz, na którym pokazano również jak trafić do klozetu i do przychodni uzdrowiskowej „Opatrzność”. Celowo nie wykadrowałem nieba, żebyście Państwo mogli podziwiać jego błękit:

wracając do parku przeszedłem przez „prawdziwy” most, przy którym umieszczono nazwę rzeki:

a następnie, mijając po prawej stronie kościół:

znów znalazłem się w parku, gdzie przywitał mnie parkowy regulamin:

z ujętych tam zakazów, jeden powtórzono jeszcze raz na oddzielnej tabliczce:

ale i tak jednego sympatycznego kundelka udało się przemycić jego młodej właścicielce:

idąc parkową aleją podziwiałem stary  drzewostan i młode nasadzenia:

a ta „trójca” na górce jest moim zdaniem po prostu piękna i godna pędzla Lukasuwki, która jednak chyba woli malować koty i gołe baby :))

nieco na uboczu parku znajduje się placyk, przy którym posadowiono rzeźbę osoby, która jest patronem tego miejsca:

jak widać, pomnik nie łapie się do konkursu na najpaskudniejsze przedstawienie JP II, stoi sobie skromnie w pięknym miejscu i nic mi do tego, skoro taka była wola mieszkańców i włodarzy tego miasta. Zapewne znalazłby się jakiś lokalny patron, ale biorąc pod uwagę fakt, że często w przeszłości burzono pomniki zdeprecjonowanych bohaterów, wybrano „bezpieczny” wariant i materiał, który wygląda na trwały. Z nieco innej perspektywy pomnik wygląda tak:

i na tym wycieczka dobiegła końca, a na zdjęciu widzicie Państwo parking i drogę, którą przyjechałem:

Teraz garść refleksji końcowych:

Pięknie tutaj jest bez dwóch zdań. A latem, gdy roślinność i kwiaty będą w pełnym rozkwicie, będzie zapewne jeszcze piękniej. Mimo, że to w pewnym sensie „prowincja”, nie mamy się absolutnie czego wstydzić, a wręcz przeciwnie, możemy być dumni z dobrze zainwestowanych, choć relatywnie niewielkich środków. Chciałem nawet ogłosić mały konkurs pod hasłem „czego brakuje na każdym z tych zdjęć” ale i tak nikt by nie zgadł, więc powiem od razu: otóż brakuje na nich jakichkolwiek śmieci. Nie ma „literalnie” nic, nawet papierka od cukierka, że nie wspomnę o puszkach po piwie, czy opakowaniach po prezerwatywach. Wygląda to tak, jakby tuż przed moim przyjazdem nad okolicą przeleciał gigantyczny odkurzacz i wessał wszystko, co tylko mogło przypominać śmieci. Chyba nigdy nie widziałem czystszego miejsca. Nie wiem, czy  tutaj ludzie nie śmiecą, czy po prostu inni ludzie sprzątają, ale serce rośnie i dumą się napawa. Dodatkowo dodam, że zarówno w Iwoniczu jak i tutaj, przez 2 tygodnie nie spotkałem na ulicy żadnego nietrzeźwego osobnika i praktycznie (co jest jeszcze bardziej podejrzane) żadnych bezpańskich psów i chyba ze 3 koty chodzące swobodnie. Inna sprawa, że po knajpach i nocami po ulicach się nie szwendam.

A teraz  będzie owa klamra z Janerki, o której wspomniałem na początku:

Kraju, który dostarcza mi powodów do życia, broniłbym z karabinem w ręku. Tu chodzi o proste sprawy – żyć i umrzeć na swoich zasadach, a nie okupanta – mówi Lech Janerka, czołowy poeta polskiego rocka.

Myślę, że nawet nie będąc poetą rocka nie wypada nie zgodzić się z Lechem, i myślę, że zgodzicie się Państwo, że mój talent fotoreportażysty powinien być dostrzeżony i właściwie wykorzystany. Na razie jednak zupełnie bezinteresownie poświęciłem prawie 3 godziny na zareklamowanie Rymanowa i mam nadzieję, że się Państwu to miejsce  spodobało. Oczywiście zrobiłem też kilka autoportretów z ręki, ale na razie ich nie zamieszczam, ale za to wklejam zdjęcie, które obiecałem poprzednio i na którego brak zwróciła uwagę Filipina, której ten tekst poświęcam i ona już wie dlaczego :))

Zdjęcie usunięte. Napatrzyliście się i starczy :))

a na koniec Janerka, którego nie znałem, a przed chwilą znalazłem w sieci:

 

Tekst piosenki:

Wstaję nie wiem po co
Wstaję bo chyba warto żyć
Podnoszę się jak król
Choć gębę mam jak szczur
To w głowie echo bzdur
Że w końcu pewnie kimś zostanę
Sam

Wstaję piję mleko
Wstaję chociaż zarzuca mnie
Papieroch sterczy z ust
Jak jezusowy gwóźdż
Przebija mnie do stóp
Przybija mnie do raju ściany

I znów pobite gary
Śpię
Popieram absolutnie sen
Śpię
To takie jest banalne
Zbudzić się obudzić się
Zbudzić się

Wstaję nie wiem po co
Wstaję bo chyba warto żyć
Ktoś znów przestawił czas
Jak stół kolejny raz
I kantów siny znak
Ozdabia mnie jak tatuaże
Tak

Wstaję piję mleko
Wstaję chociaż zarzuca mnie
Już w radiu dają znać
Że u mnie wszystko gra
Więc znowu rozpoczynam
Wymyślanie następnego dnia

I znów pobite gary
Śpię
Popieram absolutnie sen
Śpię
To takie jest banalnie
Zbudzić się obudzić się
Zbudzić się

 

Z ubolewaniem przyznaję, że Lech  Janerka jest jednym z tych artystów, których nie znam osobiście, ale jeszcze nic straconego. Może napiszę kiedyś o nim więcej i ktoś mu to pokaże…

 

Pantryjota – dumny ze swojej ojczyzny – Polski oraz także zarówno z wciąż ciepłego Lecha J.

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.