Nasz święty Papież, choć niekoniecznie mój

Moi drodzy,

W związku ze zbliżającymi  się Świętami postanowiłem podzielić się z Wami kilkoma refleksjami, które zainspirowała również zapowiadana uroczystość nadania Janowi Pawłowi II szlifów świętego.

Jako człowiek przeżarty do cna ateizmem pomyślałem sobie,  że korzystając z nadarzającej się okazji  zabiorę głos na temat, który mnie – jak to mówi młodzież i moja koleżanka Magda – „czochra”. No może nie tak zupełnie, bo wtedy bym tego głosu nie zabierał :))

Oczywiście nie obejdzie się  bez  kilku antykaczystowskich wtrętów, ale to tylko dlatego, że niektóre środowiska afiszujące się ortodoksyjnym katolicyzmem stały się niejako reprezentacją pewnego specyficznego, polskiego folkloru. W czasach „przedrydzykowych ” były to sieroty błąkające się gdzieś po obrzeżach cywilizacji, a obecnie, dzięki „moralnemu” i nie tylko wsparciu ludzi pokroju Jarosława i Tadeusza wypływają jak szumowiny na rosole, mącąc i tak niezbyt wyraźny obraz kraju nad Wisłą. Dziś sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, bo nawet „zwykli” katolicy w niektórych rejonach skazani są na msze pod gołym niebem, gdyż wybudowany przez nich kościół został zamknięty do odwołania.

Pamiętam taki stary dowcip z czasów komuny, gdy na nieczynnej, jedynej windzie w jakimś bloku było umieszczone zawiadomienie : winda nieczynna do odwołania, najbliższa czynna winda znajduje się przy ulicy (i tu podany był adres).

Niniejsza notka nie będzie jednak traktowała o windach, choć mam na ich temat sporo do powiedzenia, ale  będzie poświęcona  zbliżającej się kanonizacji, choć nie tylko, bo napomknę też o roli religii w życiu prawdziwych patriotów, co w w przypadku naszej ojczyzny zdaje się mieć związek tyleż nierozerwalny, ileż przyczynowo-skutkowy.

Coś mi się wydaje, że wpis będzie dość chaotyczny i zaledwie prześlizgnie się po temacie, bo jest on bardzo złożony i z pewnością wart poważniejszego potraktowania, niż pozwala na to format bloga. Uważam jednak, że nawet mając o wiele więcej do powiedzenia, trochę bez sensu jest umieszczać eseje socjologiczno-filozoficzne na takich łamach. Co prawda niektórzy próbują, ale ja postanowiłem jednak narzucić sobie pewne, z góry przyjęte ograniczenia, żeby zachować raczej formę felietonu , niż próbować zamieniać bloga w pole do dysput z  „wyższej półki”. Inna sprawa, że pewnie bym nie dał rady wspiąć się aż tak wysoko, ale przynajmniej potrafię się do tego przyznać.

Fakt, że ani mnie ta odjazdowa uroczystość  nie ziębi, ani tym bardziej  grzeje, pozwoli mi -mam nadzieję – na odrobinę obiektywizmu i dystansu, o co jest tak szalenie trudno, gdy chodzi o kwestie metafizyczne. Choć z drugiej strony nie da się ukryć, że dla wielu naszych rodaków pojęcia takie jak metafizyka nie znaczą kompletnie nic, a jeśli już, to kojarzą się co najwyżej z jakąś metą, na której fizyk kupuje gorzałę. A może świętość to żadna metafizyka, tylko oczywistość zrozumiała dla każdego, kto wywodzi się z naszego kręgu kulturowego  ?
Sam nie wiem i liczę w tym zakresie na jedną z moich autorek, która właśnie robi bodaj czwarty fakultet i ma on coś wspólnego z kulturoznawstwem. Obiecała, że jak zaliczy egzaminy na piątkę, to coś mi tu napisze, więc czekam z niecierpliwością.

 Papież Polak – skąd ten pomysł ?

Z tym papieżem Polakiem to w ogóle jest dziwna sprawa. Czy ktoś przed tym pontyfikatem używał np. tak nagminnie określeń w rodzaju „Papież Włoch ” ? Czy Niemcy mówią o swoim papieżu per „Papież Niemiec ” ? A gdyby, co przewidują różne proroctwa, w końcu papieżem został np. obywatel Gabonu, to czy jego mieszkańcy określaliby Ojca Świętego słowami „Papież Gabończyk ? ” No nie wiem…

Myślę, że to jeden z wielu naszych (choć nie moich) kompleksów – ta próba pokazania światu, że oto „nasz człowiek ” dostąpił najwyższych zaszczytów. Skoro większość noblistów to osobniki w najlepszym wypadku podejrzane, a w najgorszym zwykli zaprzańcy, skoro w dziedzinie kultury znany jest powszechnie jedynie Chopin, a tylko w wąskich, elitarnych kręgach coś na świecie słyszano o kilku innych naszych rodakach, to czy może dziwić popularność głowy kościoła rodem znad Wisły ?

Co prawda te „dzikusy ” zapewne nie słyszały o ” Chrystusie Narodów ” ani o próbach intronizacji syna Bożego na króla Polski, niemniej jednak, niektórzy tzw. „prawdziwi Polacy” powinni sobie jednak czasem uświadomić, że nasz kraj nie jest i prawdopodobnie nigdy nie będzie centrum świata, niezależnie od tego, ile jeszcze samolotów z ważnymi osobami na pokładzie ulegnie katastrofie i już zupełnie niezależnie od tego, czy dajmy na to bracia Mroczkowie kiedyś sięgną po władzę. A jeśli nadal będą forsowane w salach sejmowych „oficjalne” pomysły jak właśnie choćby ten  z intronizacją, to obawiam się, że coś tam o nas wspomną, ale raczej w pismach satyrycznych, lub w specjalistycznej prasie środowisk psychiatryczno-psychologicznych. Ewentualnie w biuletynach poświęconych działaniu różnych sekt.

No ale skoro już został wybrany…

To zastanówmy się przez moment, dlaczego jedni po Nim płakali, a inni raczej nie, choć podobno ponad 90% społeczeństwa to katolicy. Muszę przyznać, że takie statystyki zawsze mnie doprowadzają do czegoś w rodzaju „szewskiej pasji” i ciągle mam nadzieję, że kolejny spis powszechny wreszcie pokaże stan faktyczny, który moim zdaniem nijak się nie ma do tych danych. I nie chodzi mi o inne religie, które jednak również mają swoich wyznawców, ale raczej o tę część społeczeństwa (narodu ?) , która z żadną wiarą się nie identyfikuje i która przez licznych mądrali niejako z „rozdzielnika” zaliczana jest np. do „komuchów” zwanych też „czerwonymi” czy jakkolwiek inaczej, choć i tak wiadomo, że chodzi o zaprzańców. A tacy jak ja czasem „muszą” się tłumaczyć, że brak wiary nie jest równoznaczny z przynależnością do partii komunistycznej, co jest śmieszne tylko dla osób, które mają poczucie humoru. Ale ja na sczęście mam, więc bywa, że pękam ze śmiechu.

Ale czy nie jest swoistym paradoksem, że te 95% katolickiego społeczeństwa wybiera najpierw na prezydenta gościa z Matką Boską w klapie, a potem ateistę i to w dodatku na 2 kadencje ? A następnie wybiera faceta, który nie wyobraża sobie Polski innej niż katolicka, po czym na najwyższym urzędzie zasiada co prawda katolik, ale za to jakiś taki niepewny i w dodatku dyslektyk. Rodacy najwyraźniej chcą dać szansę każdemu – aż strach pomyśleć, jakiej opcji jeszcze nie przećwiczyliśmy…

Zdumienie prawie jak osłupienie

Zawsze niesłychanie mnie zdumiewa, jak to jest możliwe, że tylko mniej niż jeden Polak na dziesięciu nie jest podobno katolikiem, skoro 95 % mojego dość licznego grona znajomych i przyjaciół nie tylko nie płakało po papieżu, ale nawet nie modli się do żadnego boga. Oczywiście ktoś może powiedzieć, że kazdy sobie wybiera przyjaciół wg swojego „klucza” i zapewne tak jest. W tej sytuacji nie powinno mnie już zupełnie dziwić, że wśród tych wszystkich ludzi z którymi utrzymuję kontakty, nie ma również żadnego zwolennika PiS i obu braci. Co prawda z jednym takim  kiedyś się kolegowałem, ale ów przeszedł w pewnym momencie z pozycji ateistycznych na judaistyczne, pozostajac jednak nadal „prawdziwym Polakiem” i żarliwym, warszawskim „patriotą ” walczącym o własną wizję ojczyzny z odległości oscylującej między 8 a 15 tys km. Więc dałem sobie spokój i obracam się teraz w towarzystwie w miarę jednorodnym ” ideologicznie ” , a z dziwolągami i reprezentantami różnych opcji „narodowych” obcowałem  głównie na swoim dawnym blogu , co sprawiało mi radość równą niemal odkryciu nowego gatunku skorupiaka, czy innego pierwotniaka.

Ale wracajmy do „naszego” Papy i obecności kościoła w demokratycznym państwie

Swoista „swojskość” Karola Wojtyły i fakt, że odegrał niewątpliwą i ważną rolę w budzeniu się świadomości potrzeby wolności wsród rodaków, nieco przysłania Jego rolę jako głowy kościoła. Tego kościoła, który również, od zarania naszej państwowości, był istotnym czynnikiem, biorącym udział w kształtowaniu narodu na obraz i podobieństwo. No właśnie, tylko czyje ? Orgaznizacja zwana ” kościołem katolickim ” sprawowała przez wieki ” rząd dusz ” co nie było trudne zważywszy na fakt, że dystans między „światłym” klerem, a „prostym” ludem stanowił skuteczny sposób na trzymanie owego ludu w ryzach. Na analizowanie zaszłości historycznych nie ma tu miejsca, więc wykonam szybki przeskok do czasów współczesnych, a wręcz najnowszych, bo epoka kardynała Wyszyńskiego i W. Gomułki to już dla niektórych rodaków przeszłość równie odległa, jak czasy dajmy na to Jagiellonów. Mimo skoku cywilizacyjnego, w naszym kraju ostało się jeszcze trochę owego, „prostego ludu”, jakże hołubionego przez wodza Jarosława i jego braci w wierze. Niektórzy co prawda spieprzyli, kierując się wytycznymi zmarłego brata, ale nie wszyscy okazali się dziadami. Ci, którzy pozostali i czują się odrzuceni, niezrozumiani, pomijani w rozdziale dóbr, zdradzeni przez sprzedajne rządy i ogólnie rzecz biorąc „wykluczeni”, są bardzo podatni na wszelkiego rodzaju indoktrynację : począwszy od religinej, a skończywszy na faszystowskiej, co czasem nawet udaje się połączyc, ku uciesze różnych  zadymiarzy . A gdzie w tym wszystkim nauki papieża ? Czy oprócz kremówek i kilku grepsów o ziemi, tej ziemi, coś w tych pustych łbach pozostało ?

Jasne, że nie, skoro bardziej liczy się zdanie uzurpatora z Torunia i prawnika z Żoliborza, niż np. głos rozsądku niektórych biskupów tego kościoła, który podobno odgrywa wiodącą rolę w krzewieniu polskości od tysiąca lat. Mnie napawa zgrozą, a co najmniej wzbudza bardzo duży niepokój fakt, że Polska, kraj pretendujący ( i słusznie ) do odgrywania pewnej roli jeśli już nie w świecie, to co najmniej w rodzinie Europejskiej, coraz bardziej stacza się w otchłań państwa wyznaniowego, będąc terroryzowana przez nieliczną, ale bardzo krzykliwą grupę oszołomów. Ci „prawdziwi” Polacy, z katopatriotycznymi pieśniami na ustach, uzurpują sobie prawo do decydowania za całą resztę, jak powinien przejawiać się prawdziwy patriotyzm, jaka jest jedynie słuszna wizja rozwoju kraju, który kapłan jest dobry, a który się sprzedał, czy wreszcie który prezydent jest słusznie wybrany, a który jedynie przypadkowo.

Papież Polak co prawda co i rusz przywoływany jest jako ” wzorzec ” ale bardziej symbolicznie, niż w realnym nawiązaniu do głoszonych przez niego idei. Tymi nikt z owych popaprańców specjalnie się nie zajmuje, co zresztą zupełnie nie różni się od „statystycznej” wiedzy przeciętnego Polaka katolika w temacie choćby Pisma Świętego, że nie wpomnę o bardziej złożonych kwestiach teologiczno – filozoficznych. No ale czemu się dziwić, skoro do głosu doszli ludzie, dla których idolem jest ojczulek Rydzyk i jego TV Trwam, wespół z rozgłośnią zwaną Radiem Maryja, wiecznie dziewiczym i nieskalanym reklamą prezerwatyw.

O fatalnych skutkach wprowadzenia religii do szkół, o kwestiach światopoglądowych, o pazerności części kleru, o absurdalnych walkach w kwestii obecności symboli religijnych w miejscach publicznych, czy wreszczie o powolnym, ale jednak coraz bardziej widocznym odpływie wiernych od kościoła w Polsce wspominał nie będę, bo nie chcę aby ta notka przybrała zbyt duże rozmiary i aby próbowała pretendować do roli, jakiej sam jej nie przypisuję.

Więc na koniec może tylko kilka zdań, czym tak na prawdę jest, a czym moim zdaniem nie powinna być wiara.

Żeby było jasne: nie neguję sensu potrzeby wiary, jako pewnego systemu wewnętrznego „uporządkowania”,  jako swoistego „drogowskazu” który pozwala jakoś tam uporać się z całą złożonością egzystencji. Ale zupełnie nie mogę zaakceptować narzucania jakiejkolwiek wiary całemu społeczeństwu, bo niczym się taka postawa nie różni od na szczeście już minionych prób narzucania innych ideologii. Uważam za zupełną brednię, w dodatku bardzo niebezpieczną, sugerowanie społeczeństwu, że jeśli nie będzie katolickie, to nie przetrwa i zostanie „pochłonięte” przez siły zła. Ba, uważam wręcz, że społeczeństwo i państwo doskonale sobie poradzi bez udziału przedstawicieli jakiejkolwiek religii w życiu publicznym. Przywoływany wielokrotnie w tego typu dyskusjach przykład naszych sąsiadów z Południa, braci Czechów, jest bliski memu sercu i zupełnie nie trafiają mi do przekonania argumenty typu, że oni nie mieli Powstania Warszawskiego, lub że nie szarżowali z szablami pod Napoleonem. Wizja patriotyzmu a’la Kaczyński jest z mojego punktu widzenia koszmarem. Połączeniem najgorszych, najbardziej plugawych technik manipulacyjnych, obliczonych na „ciemnotę prostego ludu” z egoistycznym i wyzbytym wszelkich hamulców dążeniem do władzy.

Mam tylko nadzieję, że nieustająco mnie inspirujący brat zabitego brata czytał nie tylko Herberta, ale i tego, który lada chwila zostanie już oficjalnie świętym i będzie można zmieniać opisy na tabliczkach przy wszystkich pomnikach, jak to ma miejsce przy zmianie patronów ulic. A może wystarczy tylko dopisać ” św” na początku ?

Nasz papież powiadał tak:

Wczoraj do ciebie nie należy. Jutro niepewne… Tylko dziś jest twoje.

No może nie całkiem jego, ale perspektywy też niewesołe.

I tym optymistycznym akcentem kończę tę najdłuższą póki co notkę, licząc na Państwa szczery entuzjazm z faktu jej opublikowania.

Pantryjota

A dla tych, którzy są daleko od kościoła, kilka wybranych cytatów z Pisma:

 „O północy Pan pozabijał wszystko pierworodne Egiptu: od pierworodnego syna faraona /../ aż po pierworodnego tego, który był zamknięty w więzieniu, a także wszelkie pierworodne z bydła /../ Tak mówi Pan, Bóg Izraela: „Każdy z was niech przypasze miecz do boku. Przejdźcie tam i z powrotem od jednej bramy w obozie do drugiej i zabijajcie: kto swego brata, kto swego przyjaciela, kto swego krewnego /../ i zabito w tym dniu około trzech tysięcy mężów” Wj 12,29. 32, 27,28.

 „Ja jestem Pan, Bóg wasz /../ Jeżeli zaś nie będziecie mnie słuchać i nie będziecie wykonywać tych wszystkich nakazów /../ i złamiecie moje przymierze, to i Ja obejdę się z wami odpowiednio: ześlę na was przerażenie, wycieńczenie i gorączkę, które prowadzą do ślepoty i rujnują zdrowie /../ Jeżeli nadal będziecie postępować Mnie na przekór i nie zechcecie Mnie słuchać, ześlę na was siedmiokrotne kary za wasze grzechy: ześlę na was dzikie zwierzęta, które pożrą wasze dzieci /../ Jeżeli i wtedy nie będziecie Mi posłuszni i będziecie postępować Mi na przekór, to i Ja z gniewem wystąpię przeciwko wam /../ Będziecie jedli ciało synów i córek waszych /../ rzucę wasze trupy na trupy waszych bożków, będę brzydzić się wami /../ nie będę wchłaniał przyjemnej woni waszych ofiar. Ja sam spustoszę ziemię /../ Was samych rozproszę między narodami” Kpł 26,14 — 33.

 „I rzekł Pan do Mojżesza: „Zbierz wszystkich (winnych) przywódców ludu i powieś ich dla Pana wprost słońca, a wtedy odwróci się zapalczywość gniewu Pana od Izraela /../ Zabijajcie każdego z waszych ludzi, którzy się przyłączyli do Baal — Peora” Lb 25,4,5.

Niech będzie pochwalony….

Albo:  Z Bobrem

Wybór należy do Państwa – możecie komentować, lub nie :))

P.S:

A to obrazek autorstwa tej koleżanki, co to ma straszny ciąg do nauki:

Ale maluje i pisze wiersze amatorsko…