Pan T. U Wód, czyli przypadki z życia kuracjusza.

Równo dwa lata temu, nasz szanowny Gospodarz, ratując resztki tego co mu ze zdrowia pozostało ( przynajmniej takie wokół roztaczał wrażenie ),  udał się kolejny już raz w pielgrzymkę do praŹródeł Zdrowia, czyli do Sanatorium. Czytacze Jego poprzedniego bloga mieli to szczęście, że otrzymywali za pomocą tableta* codzienny komunikat traktujący o postępach w  panatrysiowej kuracji, niestety,  brak było informacji o tym, co oprócz lewatyw i pijawek jest w życiu kuracjusza najważniejsze, czyli szczegółów dotyczących prywatnych  terapii i używanych środków pozamedycznych. Mimo nagabywań, Pantryś zbywał milczeniem nasze prośby o pobieżne nawet opisanie takich np. zwyczajów godowych kuracjuszy,  więc musieliśmy się zdawać na domysły, uprawdopodobnione  jednak prawdziwymi relacjami byłych klientów zakładów sanatoryjnych.

Całość miała być trochę większa, ale zmroził mnie, jakby mało entuzjastyczny jeden z pierwszych komentarzy Pantrysia, pozostałem więc na poniższym, obiecując sobie, że jeśli nasz Kolega kiedyś ponownie wybierze sie ratować zdrowie, opisze to dokładniej…;-)

__________

@McQriosum

*******************

…trzeciego dnia pobytu U Wód Pan T. poczuł się znienacka dziwnie rześkim , co jakby zaniepokoiło zgromadzonych w oranżerii współkuracjuszy:
–O, ledwo co przyjechał, a już zdrowego kanalia rżnie, wysyczał resortowy emeryt po czterdziestce…-
–Takim to tylko sanatoria i fiu bździu z kobietami w głowie – dodała z przekąsem blondyna po przejściach, okiem znawczyni taksując jego apetyczną jeszcze sylwetkę…
Dla uspokojenia z lekka wrogiego nastroju zgromadzonych, Pan T. natychmiast zemdlał, wykonując – przy okazji – efektowne salto z piruetem , przytupem i podwójnym oczopląsem!
–Łe tam, Panie, kiedyś to się chorowało, nie to co teraz… skwitował niezbyt udany popis pana T. jakiś dziarski weteran walki o wasze i nasze zdrowie…
ten to jakiś słabowity albo może i prawdziwy chory, lepiej odejdźcie od niego, bo jeszcze czymś pozaraża…
Tłum kuracjuszy gromadzący się wokół nieszczęśnika rozpierzchł się jak siedemnaście mgnień wiosny, nikt bowiem nie chciał paść ofiarą nieznanego.
Uciekli tchórzliwie wszyscy, poza jedną , apetyczną szczupłą brunetką, po której od razu widać było, że z niejednego kuracyjnego pieca chleb jadła;
–Lepiej niech pan nie szarżuje tak z ta rześkością– wyszeptała zmysłowo, przeczuwając , że Pan T. po wykonanych ewolucjach jakby już dochodził do siebie…
– Oni Panu tego nie darują,Oni są jak mafia, jedna wielka mafia razem z lekarzami , personelem technicznym i orzecznikami ZUS. To zamknięty klan, ale o tym lepiej nie mówmy, mówmy o czymś przyjemnym: Aldona jestem, dla Ciebie może być Ala…
…za oknem oranżerii U Wód właśnie zapadał nieubłaganie zmierzch, kolejny w dziejach tej zasłużonej placówki…

Eins,zwei,drei …pobudka, wstać, koniom wódy dać…!
… niosło się wraz z porannym, rześkim styczniowym powietrzem wśród rokokowo urządzonych buduarów i pokoi sypialno-kąpielowych renomowanego ośrodka U Wód.
Miejsca dla kolejnych już pokoleń kultowego, miejsca przeżywania spóźnionej drugiej młodości i nieuchronnie pierwszych prawdziwych miłości życia , dla innych zaś będącym tylko rozpaczliwym sposobem na przetrwanie w brutalnym świecie fanatycznych czcicieli zdrowia…
Kto chciał i jeszcze mógł, niechybnie zauważył, że tego dnia dr Wilczur i dr Doberman nie robią porannego obchodu, zastąpiła ich bowiem kostyczna dr Frauwillig-Blucher, której – jakby dla kontrastu – asystował jowialnie wyglądający privatdozent z dalekich Indii, znany facecjonista i dyplomowany prestidigitator, dr Kamasutra. Po ich wejściu do pokoju w powietrzu natychmiast pojawiał się podejrzanie kojący zapach przejrzałego anyżku i bio-wybielacza do zębów, zaś dr Frauwillig-Blucher – jakby dla podkreślenia powagi takiej chwili – już od progu nuciła pierwsze takty marsza żałobnego ze Zmierzchu Bogów Wagnera …pam,pam,parampam…
-O, kogóż to widzimy, czyżby naszego wczorajszego bohatera ?–jadowicie wysyczała na widok pana T.
– Ładnie to tak żwawieć i rześknąć od samego początku turnusu? I to tak bez niezbędnej pomocy naszego personelu medycznego i naszych pigułek szczęścia?! My się tu staramy, a pan, panie T. samowolnie lekcesobieważy nasze starania …
-No… chyba nieładnie, pani doktor – wyszeptał pobladły pan T.
ale ja to mam już tak od małego, kiedyś niby leczyli mnie na to, ale raczej nieskutecznie…ja więcej już nie będę … dodał błagalnie, gdyż widok lubieżnie oblizującego się doktora Kamasutry, wyczarowującego co chwilę z nieistniejącego dotąd cylindra wyjątkowo realistycznego zielonego królika przyprawiał go o drżenie łydek i zagadkowy skurcz mięśni gładkich usytuowanych w różnych partiach ciała…
-Podwójna lewatywa: na czczo i zaraz po obiedzie , potem dietetyczny razowiec bezglutenowy, kompot z ekologicznej pigwy, następnie elektrowstrząsy, zimny prysznic, kataplazmy oraz owoce morza, to ostatnie oczywiście dla mnie, na 15.30 zaordynowała fachowo dr Frauwillig-Blucher:
a jeśli mnie i jemu po tym się nie poprawi, to lepiej niechaj bogowie mają tego nieszczęśnika w swojej opiece…
Po tej deklaracji w pokoju nagle pociemniało, na ścianach buduaru pojawiły się krwawe zacieki i grzybki halucynogenne, powietrze zdominowały siarkowe opary które wyparły dotychczasowe zapachy anyżu i bio-wybielacza do zębów, zaś na pobliskich bagniskach spłoszona zwierzyna zrywała się do straceńczego galopu…
Miejscowych zbieraczy puszek po piwie – zatrudnionych sezonowo U Wód jako salowi – takie oznaki nadciągania nieuchronnego nie przerażały, bowiem z medycyną, kuracjuszami, lekarzami i ich dziwactwami byli oswojeni już od pokoleń. Zamarli w bezruchu podziwiali kolorowe stado papużek-nierozłączek, krążących nad głową pana T…
O, chyba jedna popuściła fachowo któryś z nich skomentował fakt pojawienia się jasnego kleksa na nieskazitelnej dotąd bonżurce pana T.
…styczniowy realny świt ponownie dominował za oknami…

Wietrzne i deszczowe popołudnie przyniosło zaczątek tego, co starożytni Grecy nazwaliby tragedią, gdyby mieli ochotę na opisywanie całego zajścia…
Było ledwo po obiedzie, gdy pewien – na oko – trzydziestokilkulatek, z potężną nadwagą, tak beztrosko zmierzał ku swemu przeznaczeniu, że nawet boginię Nemezis wprawiłoby to w osłupienie.
Grubasek nonszalancko wbił się w tłum kłębiący się pod drzwiami jedynego czynnego gabinetu zabiegowego i z bezczelną miną oświadczył stojącemu już u wpółotwartych drzwi panu T. :
– Pan tu nie stał! Pan nie wie kto ja jestem!
–Że niby co, że ja niby nie wiem kim była pańska matka z zawodu? won mi ston wioskowy adonisie, bo psami poszczuję! błyskawicznie zripostował pan T. czym wywołał zarówno nagły rumieniec na nalanej twarzy jak i błyskawiczną rejteradę trzydziestokilkulatka na koniec kolejki …ktoś w kolejce popierając czynem pana T. ironicznie zaszczekał jak sfora rozszalałych ogarów osaczających jelenia…
–Przyjemniaczek-cwaniaczek , takajegomać, przyjedzie taki z kilkoma powłóczystymi szatami na zmianę , nowymi szlifami oficerskimi , etatem ojca komandosa w nieistniejącym afgańskim garnizonie leśnym i już samego pana boga udaje… szemrano coraz głośniej o młodym intruzie, któremu spod szpitalnego szlafroka wystawało coś, co wyglądało jak lekko sfatygowana już koloratka z bordowymi zaciekami po winie, bynajmniej nie mszalnym…
–Może jeszcze siostrzyczki-szpitalniczki przyjechały do posługi specjalnej tego ważniaka…dorzucił z uśmieszkiem ktoś obyty życiowo…
–Mylisz się mój synu, jestem samowystarczalny, jak każdy komandos w naszym garnizonie, poza tym u nas posługę pełnią wyłącznie męscy komandosi ! Niewiasty są tylko dla słabeuszy!ripostował z coraz większą wyższością młody grubasek, któremu najwyraźniej przeszedł już pierwszy szok kulturowy i ponownie zaczął przedzierać się przez tłumek do drzwi gabinetu …
Pan T. ostentacyjnie wstrzymał się od kolejnego kąśliwego komentarza, w jego głowie świtał bowiem chytry plan podporządkowania jedynie sobie całego harmonogramu zabiegów ośrodka U Wód…Z tym większym więc spokojem przyjął fakt, że usłużna pani z administracji ośrodka – próbując nie dopuścić do nieuchronnej awantury – zaproponowała, że jeśli ojcie..tzn. pan pułkownik wejdzie na zabieg poza kolejnością, to wszyscy będą mogli dzisiaj grać w domino aż do wieczorynki albo nawet i ciszy nocnej …Zwykli kuracjusze tradycyjnie poszemrali, niezwykłych to nie obeszło, jednak perspektywa niczym nieskrępowanej intelektualnej swobody aż do kolacji szybko pojednała wszystkich i wyrazili zgodę: przecież za domino i odrobinę wolności warto było sprzedać wyznawane dotąd wartości, a może nawet nieśmiertelną duszę…
Rozmyślania o harmonogramie przerwał panu T. widok powracającej z zabiegu Aldony.
Na widok tej szczupłej brunetki nagle poczuł przyjemne mrowienie w dawno już zapomnianych zakamarkach męskiego ciała. Jego sfatygowane bypassy początkowo leniwie podjęły wyzwanie sprostania zwiększonej aktywności nadnerczy i – jakby cudem – odmłodniałego serca po przejściach, jednak już po chwili wykwintny bukiet skondensowanych endorfin i testosteronu wprost wrzał w jego krwioobiegu…
Teraz albo nigdy! –postanowił i podbiegł do Aldony.
Dobrze jeszcze pamiętał jakich nauk przed wyjazdem udzielił mu pewien wytrawny znawca tematu , filolog Szczeliniec , adiunkt i skaut- lowelas w jednym, człowiek z wyjątkowo bogatym życiorysem, znany wielbiciel bingo i lekko wstrząśniętej zmrożonej żubrówki z piwem Lech!
–Pani Aldonko, o przepraszam :Alu… co robisz dziś wieczorem po zabiegach? Bo jeśli nie masz jeszcze planów na ten wieczór, to zapraszam do siebie. Przypadkiem wziąłem ze sobą kilkadziesiąt klaserów z wyjątkowo rzadkimi znaczkami , może byśmy sobie razem je pooglądali i poznali się trochę bliżej ?
Aldona pokraśniała i z zagadkowym uśmiechem szybko, może nawet zbyt szybko odpowiedziała:
–Filut z Ciebie, to znaczy filatelista… może na koniec zrobimy jeszcze moje ulubione bingo, bo kto to teraz wie, jak długi będzie ten nasz wieczór…?
–To zaraz po kolacji, u mnie? skonkretyzował podekscytowany pan T.
–Będę, wprost nie mogę się doczekać widoku Twoich wielkich klaserów… oraz naszego bingo! wyszczebiotała Aldona i w podskokach – niczym pensjonarka – pofrunęła wraz z otaczającymi ją skowronkami w głąb korytarza…
Wtem pan T. zadrżał i wyraźnie pobladł, zaś w jego doświadczonym męskim sercu zaczęło gościć jakże nieznane do tej pory uczucie : zazdrość! Zazdrość wzmagana przez podejrzenie graniczące niemal z pewnością: Aldona przecież skądś musiała znać tego zdobywcę damskich serc i nie tylko , adiunkta Szczelińca, bo skąd by wiedziała o bingo???
To nie może być przypadek!!!
Ona, adiunkt Szczeliniec i bingo w jakiejś dyskretnej garsonierze – szybko zwizualizował pan T – o ja nieszczęsny, załkał …
Myśli pana T. kłębiły się niczym zwój drutu kolczastego na murach zakładu karnego we Wronkach, endorfiny ulatniały się z żył jak pieniądze z renomowanego parabanku a nadnercza straciły swój niedawny straceńczy wigor…
Tymczasem licznie żyjące na ścianach ośrodka pająki dalej spokojnie tkały sobie w zakamarkach ośrodka U Wód pajęczynę zapomnienia, albowiem dramaty sercowe pensjonariuszy obchodziły je tyle, co zeszłoroczna mucha…

O McQuriosum

facet któremu pozostało średnio 15-20 lat życia, ale mający to w sempiternie...