Rytuał

Jesteście trupem, jesteście zmęczoną, bezpłodną staruchą! Jesteście cuchnącym truchłem i mierzwą!

– Brawo! Owacyjny entuzjazm, chrobot radośnie odsuwanych krzeseł, „Dzień dobry! Dzień dobry! Witaj! Kochamy Cię!”

Nie da się ukryć ogólnego wrażenia, że już Was nie ma, że jesteście stęchłym gnijącym łajnem! Kupą gnoju!

– Chóralne okrzyki „Niech żyje!”, „Sto lat!”, „Brawo”, „dobrze mówi!”

Nie ma w Was życia, nie ma energii. Świat patrzy na was z dystansem, nieufnością, a niekiedy z podejrzliwością. Nikt Was nie lubi! Nikomu nie jesteście potrzebni! Świat nie jest eurocentryczny!

– Burza oklasków, chóralny śpiew „Ave Maria”, „Niech żyje papież!”. Brzęk monet szczodrze spadających na tace. „Bogu niech będą dzięki!

Jesteście chorzy, wszyscy – starzy i młodzi – jesteście chorzy, samotni i opuszczeni. Nie macie żadnych szans, żadnych widoków na przyszłość! Już Was nie ma! Wstyd mi za Was!

– Brawo, brawo! Chcemy Cię słuchać! Chcemy Cię słuchać! Niech żyje papież! Sto lat! I jeszcze jeden i jeszcze raz! Owacja na stojąco. Histeryczny płacz szczęścia. „Takiego papieża nam trzeba!”

Nie można się godzić z tym, by Morze Śródziemne było wielkim cmentarzem! Wpuśćcie biednych emigrantów z Afryki i z krajów arabskich, to są Wasi bracia, ci biedni ludzie potrzebują Waszej pomocy! Okażcie Waszą miłość, pomóżcie! Pomożecie?

– Grzmot ciszy. Pojedyncze kasłnięcia, konsternacja, okrzyki „Skandal!”, „Won! Wracaj do Argentyny!” Odgłos zatrzaskiwanych drzwi, tupot spiesznych stóp. Okrzyki „hańba!”, „pieprzony klecha”, „Fuck you”, „Kto go tu wpuścił?!”

O Samuela

z wykształcenia i zamiłowania filolog, co według Platona oznacza miłośnika naukowej dyskusji. Wszelako mogę też nienaukowo.