Świebodzineiro odzyskało plamę pierszeństwa

Jak moi starzy czytelnicy zapewne pamiętają, kilka razy zainspirował mnie wielki posąg w Świebodzinie, bo co by nie mówić, pusty w środku Jezus to prawie jak pusty w środku, czekoladowy wigilijny zajączek, choć ten drugi przynajmniej z założenia jest jadalny. Tytuł też nawiązuje do jednego z moich dawniejszych felietonów, w którym konstatowałem (a nawet kontestowałem poniekąd) fakt wybudowania gdzieś tam, hen daleko, jeszcze większego Jezusa. No i muszę przypomnieć, że to nie ja wymyśliłem określenie  „Świebodzineiro” tylko blogerka Podpisano Odręcznie – zdolna, ale łatwo się odondująca.

I oto nagle, jak grom ciśnięty z nieba przez  Pana nieba i ziemi, trafiła mnie wiadomość, że pod tym posągiem właśnie pochowano serce księdza, który był jego pomysłodawcą i animatorem.

Oczywiście od razu pojawił się Sanepid, który stwierdził, że to nielegalne, czyli wbrew przepisom, które co prawda nie precyzują chyba dokładnie jakie elementy można grzebać we własnym zakresie w miejscach do tego nieprzeznaczonych, ale domyślnie zakłada się zapewne, że chodzi o całych nieboszczyków. Ustawodawca raczej nie przewidział, że w katolickim kraju może komuś przyjść do głowy wycinanie z człowieka poszczególnych organów, w celu ich oddzielnego od reszty uczczenia indywidualnym pochówkiem.

Aż się boję pomyśleć co się będzie wyprawiało, gdy organa administracyjne zarządzą ekshumację serca i – co będzie się z tym w sposób oczywisty wiązało – również ekshumację reszty, w celu połączenie tego, co Bóg złączył, a człowiek nie powinien rozłączać. Już sobie wyobrażam manifestacje w obronie serca, a może nawet miasteczko namiotowe rozbite u podnóża Jezusa, co być może da nawet asumpt do ekumenicznego obchodzenia Święta Trąbek i Namiotów, o ile „nasi” przywiozą ze sobą wuwuzele. Jedno jest pewne, że raczej nie będzie śpiewana pieśń ze słowami ” z młodej piersi się wyrwało” bo ksiądz choć nie starzec, to jednak swoje lata miał, podobnie zresztą jak serce, ale tylko do czasu.

Tak czy owak szykuje się sporo pracy dla prokuratury ( zbezczeszczenie zwłok), policji (odszukanie sprawców i inspiratorów), a potem dla sędziów i adwokata diaboli. Chyba, że sprawie ukręci się łeb, z powodu rzekomej, małej szkodliwości społecznej czynu  – wycięcia serca z osoby nieżywej.  No ale to może stworzyć bardzo groźny precedens, więc sytuacja jest  trudna dla każdej ze stron, a już osobliwie dla premiera Tuska, bo jemu zawsze wichura w elektryczność, a powódź w sondaże.

Podobno ten sercowy „pochówek” to była realizacja ostatniej woli księdza, ale na Bobra !! Czy jest obowiązek wypełniania każdego idiotyzmu, jaki ktoś zapisze w testamencie ? Poza tym jestem bardzo ciekawy, kto personalnie wyciął temu duchowemu jego własne serce i ile za to skasował, bo przecież oficjalnego cennika takiej usługi raczej nie uświadczysz. To jednak czyn innego kalibru niż ten, o którym śpiewał znany zespół big-beatowy, również pytając o sprawcę:

Kto na ławce wyciął serce
I podpisał: „Głupiej Elce”?
Kto? No, powiedz – kto?

Z tego co wiem, sekcji nie było, więc musiał to zrobić jakiś barbarzyńca, który jeśli jest lekarzem, natychmiast powinien być pozbawiony prawa wykonywania zawodu. Specjalnie pokrzywdzony finansowo nie będzie, bo rynek pobierania organów jest bardzo rozwinięty i na pewno znajdzie się na nim miejsce dla jeszcze jednego rzeźnika.

Ta historia jest tak obrzydliwie nieprawdopodobna, albo – jak ktoś woli – nieprawdopodobnie obrzydliwa, że prawie nie rozśmieszył mnie żart, jaki dziś padł w rozmowie między dwoma profesorami i księdzem w pewnym radiu, że skoro serce podaje się na dłoni, to chyba ta dłoń  powinna być pochowana wraz z nim.

Za to uśmiałem się do rozpuku gdy usłyszałem, że w Świebodzinie odbywają się  różne „eventy” i na jednym z nich, zgromadzeni uczestnicy śpiewali kolędę „Jezu Malusieńki”.

No ale przynajmniej znów jesteśmy na czele, bo nie słyszałem o żadnym podobnym przypadku na świecie, choć posągów Jezusa jest do diabła i ciut ciut, a i serc też nie brakuje.

Chciałoby się powiedzieć  „a to Polska właśnie” i pochylić się ze współczuciem nad Jarciem Wodnikiem, któremu być może też ktoś wytnie jakiś organ  i zechce go pochować w ogródku willi na Żoliborzu, gdzie w swoim czasie mama włożyła w jego wychowanie całe swoje serce. A żeby było miło bratu, to ten organ można by pochować w reklamówce, które tak lubiła jego małżonka.

A jaki to będzie organ, niech zadecyduje może komitet centralny PiS wespół z tym anatomopatologiem z USA, co to go nie chciano dopuścić do badań nogi brata.

Tak im dopomóż Bóbr.

Pantryjota – człowiek bez serca.

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.