Wklejam na próbę tekst z rozszerzeniem odt.

Zupa na podwórku, czyli socjalizacja prezesa [23.03.2011]

Z wywiadu rzeki, który p. Kaczyński w swej łaskawości udzielił wrogiemu ośrodkowi władzy, czyli GW, chciałem zacytować tylko malutki fragment, bo nad tym, czy warto być Polakiem, nie zamierzam się w przeciwieństwie do nadprezesa rozwodzić.

Ów fragment brzmi tak:

„Gdy razem z moim bratem Leszkiem, jako kilku, kilkunastoletni chłopcy bawiliśmy się i socjalizowaliśmy na warszawskim Żoliborzu”

Zupełnie nie mogę pojąć, dlaczego to sensacyjne oświadczenie nie wzbudziło należnej mu uwagi. Przecież to zupełna zmiana frontu, gdyż do tej pory wpierano nam, że bracia nie wychowywali się na podwórkach !!

Mam więc 2 pytania do badaczy życiorysów tych dwóch wielkich Polaków :

Gdzie konkretnie bawili się bracia Kaczyńscy, skoro sami udzielają sprzecznych informacji?

Czy w tych trudnych, mrocznych czasach komuny, któryś z braci robił zakupy w osiedlowym sklepie?

To bardzo ważne pytania, w kontekście socjalizacji :

Socjalizacja (łac. socialis = społeczny) to proces (oraz rezultat tego procesu) nabywania przez jednostkę systemu wartości, norm oraz wzorów zachowań, obowiązujących w danej zbiorowości. Socjalizacja trwa przez całe życie człowieka, lecz w największym nasileniu występuje, gdy dziecko rozpoczyna życie w społeczeństwie. Największą rolę na tym etapie odgrywają jego rodzice, później także wychowawcy i rówieśnicy oraz instytucje (takie jak szkoła czy kościół).

Na drodze socjalizacji człowiek uczy się podstaw interakcji społecznych, poznaje społeczne normy postępowania, wartości, nabywa umiejętność posługiwania się przedmiotami i kształtuje swoją osobowość.

Skądinąd wiadomo, że bracia zostali rozdzieleni w czasie nauki w liceum i posłani do dwóch różnych szkół. Lech trafił (co za ironia losu) do liceum Dowództwa Wojsk Lotniczych (zwanego na Żoliborzu Dewulotem), a Jarosław wylądował (a jednak) w liceum na Woli (z ziemi Żoliborskiej, do Wolskiej?)

Nie bójmy się stawiać odważnych pytań, pytań o Polskę.

A teraz udaję się na spacer z moimi młodymi psami, które też wymagają socjalizacji – np. nie pozwalam im na atakowanie innych zwierząt, również tych pływających, jak bobry i inne. Mam nadzieję (choć nikłą), że nadejdzie kiedyś taki dzień, kiedy nic się w ojczyźnie ważnego nie wydarzy i będę mógł wreszcie napisać coś o braciach mniejszych (w biblijnym rozumieniu tego określenia).

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.