Balkon

Zaniepokoiło mnie, że już kilka dni z rzędu na oścież otwarte są drzwi balkonowe w domu naprzeciwko. Rozumiem, że czasem należy mieszkanie wywietrzyć, ale chyba nie przez tydzień zimową porą. Wiedziałam, że w mieszkaniu tym mieszkał zacny pan, który był na tyle dobry, że zawsze życzył mi dobrego dnia, gdy się mijaliśmy na parkingu. Ja też życzyłam mu dobrego dnia i tak sobie żyliśmy: zacny pan i ja, Samuela. O zacnym panu wiedziałam też, że był dobrym człowiekiem. Gdy mój mały Jacek był jeszcze mały, to spadł z drzewa wprost na wkopaną głęboko w ziemię butelkę z utrąconą szyjką. U pana doktora zastałam zacnego pana, ponieważ to on właśnie był doktorem, który kolanko zaszył. Zacny pan z pewnością zaszył wiele dziecięcych kolanek i nie pamiętał, że ja, Samuela, jestem ojcem Jacka, któremu dratwą zaszył nóżkę. Mimo tego zawsze mówił mi „Dzień dobry!”, na co ja mu szczerze odpowiadałam „Dzień dobry!” mając nadzieję, że zacny pan też pozdrawia mnie szczerze. Może być też tak, że zacny pan wszystkim ludziom życzył dobrego dnia, ponieważ był zacnym człowiekiem.

Gdy dostrzegłam otwarte drzwi balkonowe w mieszkaniu zacnego pana, uświadomiłam sobie, że już jakiś czas nie mówił mi „Dzień dobry!”, na co ja, Samuela, nie mogłam mu odpowiedzieć pięknym za nadobne. Zaniepokoiłam się. Mój niepokój był tym większy, że o kimkolwiek pomyślałam w ostatnim okresie, to odczuwałam niepokój uzasadniony tym, iż ten, o kim pomyślałam, zaraz umierał, jak gdyby wcale nie życzył sobie myślenia o nim. Pomyślałam sobie, że nie powinnam wcale myśleć o zacnym panu, bo zaraz może go już nie być, a gdy go nie będzie, to mało kto będzie mi życzyć dobrego dnia. Myśl o zacnym panu jednak natrętnie wracała i wracała. By położyć temu kres, udałam się opodal i – starając się odgadnąć numer mieszkania zacnego pana –  nacisnęłam wszystkie guziki domofonu. Po chwili zgłosiło się kilka osób, którym zrazu życzyłam dobrego dnia, a w podzięce za moje życzenia dowiedziałam się, że zacny pan zmarł. Nikt mi też nie życzył dobrego dnia prawdopodobnie dlatego, iż dobrze wiedział ten nikt, że nie będzie to dla mnie dobry dzień. Informowanie kogoś o śmierci kogoś też z reguły nie sprawia nikomu radości, w wyniku czego nikt też może miałby zmarnowany dzień. Drzwi balkonu zaś są szeroko otwarte być może z tego powodu, że się otworzyły po prostu, co czasem ponoć się zdarza, gdy ktoś umiera.

Reszta mojego dnia została już spieprzona bez żadnej nadziei na zmianę. Nie mogłam winić za to zacnego pana, gdyż jemu było już wszystko jedno. Mogłam jednak winić siebie za to, że oprócz życzeń dobrego dnia nigdy nie życzyłam zacnemu panu dobrego życia lub chociażby dobrego wieczora. Nigdy też nie zrobiłam mu z mojego balkonowego ukrycia żadnego zdjęcia, chociaż jest to moje ulubione zajęcie. Mam przecież setki zdjęć ludzi przebywających, lub chociażby tylko przemieszczających się pod moim balkonem. Zacnemu panu nie zrobiłam jednak nigdy żadnego zdjęcia, ponieważ nigdy nie był ani pijany w sztok, nie podpalił mi samochodu, nigdy nie spadł z drzewa na rozbitą butelkę, nie miał na plecach wytatuowanej swastyki i w ogóle niczym nadzwyczajnym się nie wyróżniał oprócz tego, że bezustannie życzył mi dobrego dnia i dratwą zszył mojemu Jackowi kolanko. Pomyślałam sobie więc, że jeśli będę fotografować ludzi nie myśląc wcale o nich, to może nie będą umierać? Może też generalnie przestanę ludziom życzyć dobrego dnia, bo licho nie śpi przecież.

O Samuela

z wykształcenia i zamiłowania filolog, co według Platona oznacza miłośnika naukowej dyskusji. Wszelako mogę też nienaukowo.