Bobrze Ciało

Samuela pisze:

Pantryjota,

Na załączonym zdjęciu ilustrującym powabną młodą parę składającą się z prawdziwej rodziny, a więc z męża i żony, od razu widać, że rządzi niewiasta, gdyż kajak zwęża się w taki sposób, by zmieściły się w nim niewielkie stopy niewiasty.

To jest dokładnie tak, jak przy zmywaku.

Samuela pisze:

Z bobrzym ciałem kojarzy mi się nieustannie moja sąsiadka z piętra niżej, która jest tak strasznie wredna, że bezustannie zgłasza do mnie pretensje, iż żem ją zalała wodą akurat wtedy, gdy owa sąsiadka pomalowała mężem swoją kuchnię lub łazienkę. Sąsiadka ma ciało takie, że daj Panie Bobrze, ale wredna jest. Z tego właśnie powodu skrycie karmię na moim balkonie gołębie.

Wredna sąsiadka zaistniała w mojej świadomości jakiś czas temu, dokładnie zaś wtedy, gdy nieopatrznie otworzyłam drzwi przed gościem, który okazał się być księdzem proboszczem z mojej parafii. Ksiądz proboszcz przybył po kolędzie, mimo iż ja, Samuela, oczekiwałam była go raczej przed kolędą. Szybko rach-ciach-ciach w kąt rzuciłam mą nieświeżą bieliznę, w drugi kąt ćmajtnęłam znoszone pończoszki i smutno zwisający na krześle staniczek, a dziatki wyciągnęły z głębin wodę święconą i coś, co wyglądem przypominało krzyż.

Ksiądz proboszcz zasiadł. Gdy zaś zasiadł, to poczuł się jak u siebie w domu, mimo iż nie był u siebie w domu. Gdy zaś zasiadł, to szybko dopełnił formalności, raz-dwa-rach-ciach-bum poświęcił to, co nie zostało ćmajtnięte w kąt (szkoda, gdyż w istocie chodziło właśnie o to!), i rozpoczął ze mną, z Samuelą, dyskusję.

Wszelaka rozmowa ze mną, z Samuelą, nie jest generalnie ani łatwa ani przyjemna, gdyż ja, Samuela, jestem przeraźliwie dla mnie samej i da mego otoczenia bytem nader inteligentnym. Z tematów doktrynalnych musiało zatem zejść na tematy przyziemne, tzn. na sąsiadkę. Gdy już więc zeszło na sąsiadkę, to oczywistym było dla mnie, że jestem panią sytuacji. Nikt bowiem nie zna mojej sąsiadki tak dobrze jak ja, Samuela. Moja sąsiadka z piętra poniżej podpadła mi srodze, ponieważ zdarzyło się, iż na jej, umiejscowiony pod moim balkonem, balkon, spadł onegdaj mój ulubiony klips służący mi do mocowania mojej, skrupulatnie wyczyszczonej bielizny w postaci mych majteczek, do wskrośnych linek udatnie przeze mnie na mym balkonie utwierdzonych. Mój klips upadł na jej balkon, a ta zołża udawała, że nic złego się nie stało. Im bardziej udawała, tym większa była, jak najbardziej uzasadniona , moja niechęć do mojej sąsiadki.Prawdopodobnie moja sąsiadka jest PiSówką, co tym bardziej mnie do niej negatywnie usposabia.

Wracając zaś do księdza proboszcza, boć o nim głównie była mowa, trzeba tylko wspomnieć o tym, iż ówże w trakcie familiarnej rozmowy poinformował mnie, Samuelę, o tym, że ma sąsiadka rok wcześniej udała się na bożocielną procesję z siekierą w ręku. Tąże zaatakowała księdza proboszcza. Z tego też powodu ksiądz proboszcz, który powziął do mnie, do Samueli, zaufanie, zapytał mnie, Samuelę, czy on, ksiądz proboszcz mojej parafii, powinien zadośćuczynić swojemu powołaniu w takiej formie, iż mógłby zapukać do drzwi mojej sąsiadki, której balkon regularnie obsrywają moje gołębie.

Niestety nie mogę zdradzić publicznie odpowiedzi, jakiej udzieliłam księdzu proboszczowi. Zdradzić mogę jedynie, iż od tego czasu nie zdarzyło mi się widzieć księdza proboszcza.

Sąsiadki mej lubej też już od tej chwili nie widziałam. Wszelako nie przeszkadza mi to w karmieniu moich gołębi, które regularnie obsrywają balkon mojej sąsiadki, mimo iż prawdopodobnie nie jest to już moja sąsiadka.

Samuela pisze:

Lukasuwka,

Stanie godzinę w korku nie jest przesadnie niedobre. Zważyć należy bowiem, iż mogłoby się zdarzyć dwugodzinne stanie w korku. W tym czasie można się bowiem pomodlić. Pomodlenie się jest zawsze dobre. Pomodlić się należałoby więc o jak najdłuższe stanie w korku, gdyż jest to dobre. Coś, co jest dobre, nie może być niedobre, bo niby jak?