Co robiliście 13 grudnia roku pamiętnego?

Ja, nie będąc jeszcze wtedy Samuelą, od października 1981 r. byłam asystentką na macierzystym uniwersytecie. Gdy nastała Solidarność natychmiast zapisałam się do NSZZ Solidarność. Zajęć dydaktycznych w zasadzie nie prowadziłam, gdyż bezustannie odbywały się na zmianę strajki albo studenckie albo pracownicze. Różnica między strajkiem a niestrajkiem polegała na tym, że w czasie strajku musiałam się każdorazowo przy wejściu i wyjściu do budynku wydziału legitymować partyzantom z biało-czerwonymi opaskami na ramionach z NZS, który został zdominowany przez chłopców studentów historii, tych samych, którzy wcześniej byli aktywistami SZSP. Natomiast w czasie niestrajku nie musiałam się legitymować. W czasie strajku musiałam z polecenia rektora „pilnować” nocą i dniem mienia uczelni. W czasie niestrajku nie zachodziła konieczność pilnowania czegokolwiek. Pilnowanie było fajne, gdyż nigdy wcześniej i nigdy potem nie przeczytałam tylu książek. Ponieważ łaknęłam wiedzy, to postanowiłam ją poszerzać w każdy możliwy sposób. Razu pewnego zapragnęłam posłuchać wykładu starszego znacznie kolegi z instytutu na temat stosunków polsko-sowieckich. Przed aulą dziarscy aktywiści sprawdzali dowody osobiste, ponieważ wydawało im się, że tak trzeba. Poirytowana tą potrzebą znając topografię budynku weszłam niestrzeżonym wejściem, wysłuchałam słusznego wykładu wygłoszonego przez owego kolegę, o którym wszyscy – oprócz aktywistów – wiedzieli, że dziesięć lat wcześniej był funkcjonariuszem służby bezpieczeństwa. Zadumałam się nad losem i w atmosferze zdumienia zostałam aresztowana przy głównym wyjściu przez aktywistów z tego powodu, że się nie zarejestrowałam przy wejściu na wykład wygłaszany przez byłego pana funkcjonariusza służby bezpieczeństwa.

Atmosfera gęstniała w kierunku absurdu. W gronie bywałych w świecie koleżanek i kolegów z KUL obmyśliwaliśmy, czy lepiej być kimś w rodzaju Baader czy może lepiej Meinhof. Jasne było, że atmosfera musi się skończyć tak czy inaczej, ale raczej tak, a nie inaczej.

Dnia 13 grudnia roku pamiętnego obudził mnie pełen wściekłości krzyk teścia. Teść tak się zdenerwował oglądając TV, że następnego dnia udał się do komitetu złożyć legitymację członkowską Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Teściowa obawiała się, że z tego powodu spotkają teścia represje, ale żadne represje nie spotkały teścia z tego powodu.

W niedzielę 13 grudnia roku pamiętnego chyżo pobiegłam na uniwersytet pragnąc walczyć, ale uniwersytet został zamknięty przez panów żołnierzy i nie było gdzie. W uniwersytecie nie było oporu, gdyż nikogo tam nie było. Powalczyłam trochę przed uniwersytetem i udałam się pod siedzibę NSZZ Solidarność. Budynek NSZZ Solidarność został zamknięty przez panów żołnierzy. W środku nikt nie walczył, gdyż nikogo tam nie było. Ci którzy tam walczyli, dokądś sobie w nocy poszli i jakiś czas ich nie było. Przed panami żołnierzami stojącymi przed NSZZ Solidarność stały grupki ludzi pomstujących na panów żołnierzy i na to, co się stało. W podsłuchanych rozmowach przewijał się centralny motyw, że to się musiało tak stać, ale Jaruzelski to bandyta.

Do roboty w podziemiu chciał mnie zaangażować starszy znacznie kolega z instytutu, któremu podlegało laboratorium językowe wraz z xerokopiarką, o którym wszyscy wiedzieli, że dziesięć lat wcześniej był funkcjonariuszem służby bezpieczeństwa. W przypływie straceńczego bohaterstwa, zachęcona aktem jego bezprzykładnej odwagi (dnia 14 grudnia w komitecie szastnął swoją legitymacja członkowską Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej o podłogę. Wszyscy myśleli, że spotkają go z tego powodu represje, ale nie spotkały go z tego powodu żadne represje), zrazu zadeklarowałam chęć oporu. Już nie pamiętam, czy był to Baader czy też Meinhof z KUL, który zachęcał mnie, bym stała się Konradem Wallenrodem. Zrazu chciałam, ale panowie żołnierze dowiedzieli się jednak o xerokopiarce i ją sobie wzięli. Nie można już było drukować ulotek z czarną wroną, więc mój opór manifestował się w wyrażaniu sprzeciwu w pogawędkach ze znacznie starszym kolegą, który dziesięć lat wcześniej był funkcjonariuszem służby bezpieczeństwa. Wszyscy wiedzieli, ja też, że funkcjonariuszem służby bezpieczeństwa być się nie przestaje nigdy. Już znacznie później tenże kolega z czystym sumieniem złożył deklarację, że nigdy nie był tajnym i świadomym współpracownikiem służby bezpieczeństwa. Słusznie, albowiem pracując nie współpracował. Często tak w Polsce bywa.

Od mojej partyzanckiej wojny uratowało mnie powołanie mnie do wojska. Uradowałam, gdyż powszechnie wiadomo, że w czasie wojny najlepiej jest być w wojsku. Nie pamiętam już, czy był to Baader czy może Meinhof z KUL, którzy zachęcali mnie, bym została Konradem Wallenrodem. Zrazu chciałam, ale stosunkowo szybko mi przeszło. Wydoroślałam. Gdy komuna sobie dokądś poszła i nastała Solidarność natychmiast się wypisałam z NSZZ Solidarność.

Z powodów wyjaśnionych powyżej oświadczem niniejszym, że nie będę uczestniczyć w pokojowym marszu organizowanym dnia 13 grudnia 2014 r. dla uczczenia rocznicy stanu wojennego.

O Samuela

z wykształcenia i zamiłowania filolog, co według Platona oznacza miłośnika naukowej dyskusji. Wszelako mogę też nienaukowo.