Czerwone buty czyli grószka i kaczuszka

Sama sobie jesteś winna – pomyślałam i przechyliwszy się przez poręcz mostu spojrzałam w dół. Rzeka wydawała się delikatna niczym płynący szary jedwab, pomimo chłodu jaki od niej bił. A co z butami? – szepnęłam w głąb siebie. Lubiłam te czerwonolakierowane martensy. Buty tej marki były synonimem buntu i walki o swoją tożsamość, wolność ale dopiero dziś zdałam sobie z tego sprawę. Dopiero dziś postanowiłam zbuntować się i zawalczyć. Nie chcę żyć w PiSokraju, w którym prawo nie znaczy nic, w którym wybrana dziwnym zbiegiem kaczych okoliczności większość zaczyna deptać demokrację i lekce sobie waży sprawiedliwość i prawo [czyż to nie ironia losu?]. Tylko czy skok w chłodną, ciemną toń to najlepszy pomysł na walkę? Znów pomyślałam o butach. Nie pozwolę, by zniszczyła je zimna woda. Przykucnęłam i zaczęłam rozwiązywać sznurowadła. Usłyszałam cichy szelest, jakby szum ptasich skrzydeł. Byłam zajęta zdejmowaniem lewego buta, więc zignorowałam ten dźwięk. Kwa, kwa – usłyszałam tuż nad uchem. Zdziwiona podniosłam głowę i szybko wyprostowałam się. Ujrzałam wlepione we mnie czerwonobłyszczące oczy małej kaczuszki. Siedziała na poręczy mostu i kiwała głową. Kwa, kwa – powtórzyła. Chce ze mną rozmawiać? – uśmiechnęłam się pomimo powagi sytuacji, czyli czekającego mnie skoku w głębiny. Miau, miau- odpowiedziałam. – Jaja sobie ze mnie robisz? – kaczka zmarszczyła brwi i splunęła pod moje nogi.- Dlaczego nie mówisz normalnie, tylko w kocim języku? I dlaczego chcesz skoczyć z mostu? – Ze strachu dostałam kaczej, tzn. gęsiej skórki. Stałam na bosaka trzymając buty w garści i miauczałam do gadającej kaczki. A może nie zauważyłam skoku i jestem już po drugiej stronie lustra? lustra wody? – owa myśl przeleciała mi przez głowę, niczym kwietniowa błyskawica.
Nieee – odpowiedziałam sama sobie, przecież skok do zimnej wody to nie byle co, nie można tego nie zauważyć. Uspokojona spojrzałam znów na kaczkę i z podziwem dla własnej śmiałości zapytałam – Jesteś moim aniołem stróżem?
Oczy kaczuszki zrobiły się jeszcze bardziej czerwone a potem usłyszałam diabelskochichotliwy śmiech. – Ja? Ja Aniołem? Chyba cię poje.bało! – Jestem kaczym Antychrystem. Właśnie nadchodzi moja Era. Era Kacza! Żadna tam Era Wodnika czy innego Skorpiona. Tfu! Już nikt nie będzie się śmiał z krótkich nóżek. Nikt nie będzie kpił z kaczych kuprów! Nikt nie będzie jadł czerniny! Nikt nie będzie recytował Brzechwy! Teraz będą rządziły Kaczki! – krzyczała mała kaczuszka a z jej dzioba zaczęła kapać ślina. -Tak, to jest ta chwila, ten właściwy moment – pomyślałam. I odrzuciwszy ulubione buty na bok, złapałam krzyczącego ptaka za krótką szyję i rzutem przez barierkę skoczyłam w odmęty historii.

O Lukasuwka

Grószka . Znaleziona przypadkiem. Wrażliwa na mróz i wszelakie parchy! Lubi przytulne ciepło. Słodko-winna. Ma delikatnie gładką skórę, z lekkim karminowym rumieńcem.