Dziewczynka z genderami…

Było naprawdę zimno; śnieg nie padał i było byle jak, wszystko toczyło się bez zwykłej gracji i zaczynało się niestety ściemniać; był to właśnie ostatni dzień prawienienormalności, wigilia Rekonkwisty.

W tym aprobowanym powszechnie chłodzie i nieuniknionej ciemności szła ulicami biedna Dziewczynka z Genderami, niosąc z gołą – acz podniesioną głową -świeży gender, ostatnie istniejące pigułki antykoncepcyjne i jeszcze nie-dziurawe prezerwatywy, szła na dodatek boso.

Miała wprawdzie kiedyś ręcznie szyte buty na nogach, miała je jeszcze kiedy wychodziła z domu, ale co to teraz znaczyło! Zaraz je skradli ci, którzy brzydzili się zwykłą nieprawością i normalnością, a, że buty jej były za duże, to mała i tak zgubiłaby je zaraz, choćby przebiegając ulicę, którą pędem mogłyby wtedy przejeżdżać na sygnale dwa radiowozy dowożące na oddaloną na drugim krańcu kraju plebanię 60% wino mszalne oraz młodocianych koncelebrantów obojga płci ; a tak przynajmniej jeden trzewik ukoił pedofilsko-fetyszystowskie zapędy pewnego Bogu i biskupowi miłemu wikaremu-katechecie, a z drugim uciekł pewien znany katolicki publicysta, wołając na odchodne, że przyda mu się on na kołyskę, kiedy już pocznie kolejne dziecko. 
Szła więc dziewczynka boso, stąpała nóżkami, które czerwieniały bądź siniały z zimna, jak to biologia czasami wymaga. W starym, podwiędłym od przebrzmiałej ideologii fartuchu niosła zwiniętą niegdyś z aptek całą masę  genderów, a ostatnią na wolnym rynku wiązkę prezerwatyw trzymała w ręku licząc na litość i cud tego właśnie dnia ; przez cały dzień nie sprzedała ani jednej; nikt jej nie dał przez cały dzień ani grosika; szła więc taka głodna i zmarznięta, a wyglądała taka uroczo smutna, biedactwo!

Płatki niezamarzniętego śniegu padały jej na długie, jasne włosy, które tak pięknie zwijały się na jej wytatuowanym karku, ale ona nie myślała wcale o tej ozdobie. Na wszystkich mijanych placach połyskiwały radośnie płomienie stosów i tak dziwnie znajomo pachniało na ulicy pieczonymi innowiercami i ateistami.
„To przecież dopiero wigilia Rekonkwisty” – pomyślała dziewczynka.

W kącie między dwoma domami, z których jeden był bardziej pański niż ten drugi , usiadła i skurczyła się cała; małe zmarznięte nożyny podciągnęła pod siebie, wyciągnęła spod lichej zapaski ukulele i zachęcając potencjalnych nabywców zaintonowała Hymn niezdecydowanych i wielopłciowych: 
Love me gender, love me sweet, never let me go. 
You have made my life complete and I love you so. 
Love me gender, love me true, all my dreams fulfill. 
For, my darlin’, I love you and I always will.

Marzyła bowiem coraz bardziej, choćby o tym, żeby w Domu Pana raczej się nie pokazać, bo choć przecież zawsze sprzedawała się za to, za co się sprzedawała ,a teraz nie dostawała nawet ani grzechu. Kiedyś dobry Pan Bóg przy pomocy wyznawców by ją za takie rzeczy zabił na miejscu, a teraz skoro frekwencja spadała, to nici nawet z tego.
Poza tym ,w Tym Domu i tak było zimno jak cholera. Mieszkanie bowiem było na samym strychu Jaźni, wręcz pod samą kalenicą, zaś wiatr Nieuniknionego hulał sobie po tej Izbie jak jakiś dziki, czasami lekceważąc sobie Boga po diabelsku, innymi razy wyważając jak największe szpary w dachu , zatykane prowizorycznie jakąkolwiek inną boskością, religiancką mową-trawą i doktrynalnymi gałganami. Przestała grać, gdyż jej małe ręce prawie całkiem przymarzły do oszronionego gryfu ukulele z tego chłodu. 
Ach, chociaż jeden mały gender, jakby to dobrze było! Żeby tak wyciągnąć jednego gendera z wiązki, sprzedać go i kupić zapałki , zapalić je i tylko ogrzać paluszki!

Wyciągnęła jedną i oczyma wyobraźni zobaczyła jak się iskrzy, jak płonie, mały ciepły, jasny płomyczek, niby mała świeczka otoczona dłońmi! Dziwna to była świeca; dziewczynce zdawało się, że siedzi przed wielkim, żelaznym piecem o mosiężnych drzwiczkach i ozdobach; ogień palił się w nim tak łaskawie i grzał tak przyjemnie; ach, jakież to było rozkoszne! Dziewczynka wyciągnęła przed siebie nóżki, aby je rozgrzać – a tu płomień zgasł. Piec znikł – a ona siedziała z zimnym genderem w dłoni. 
Wyciągnęła nowy, a on rozbłysł i błyszczał, a gdy cień padł na ścianę, stała się ona przejrzysta jak muślin; ujrzała wtedy wnętrze pokoju, gdzie stał stół przykryty białym, błyszczącym obrusem, nakryty piękną porcelaną, a na półmisku smacznie dymiła pieczona gęś o obliczu ateisty, nadziana śliwkami i jabłkami; a co jeszcze było dziwniejsze, gęsiowy ateista zeskoczył z półmiska i zaczął czołgać się po podłodze, z widelcem i nożem wbitym w grzbiet; doczołgał się aż do biednej dziewczynki; aż tu nagle zgasł gender i widać tylko było nieprzejrzystą, zimną ścianę. 
Wyciągnęła nowy. I oto siedziała pod najpiękniejszą choinką; była ona jeszcze wspanialsza i piękniej ubrana niż choinka bogatego proboszcza, którą przypadkiem ujrzała podczas przedostatnich świąt; tysiące duszyczek płonęło wtedy na jej zielonych gałęziach, a kolorowe obrazki, takie, jakie zdobiły okna plebanii i banknoty spoglądały ku niej. Dziewczynka wyciągnęła do nich obie rączki; mnóstwo niewinnych duszyczek z choinki wznosiło się ku górze, coraz wyżej i wyżej, i oto ujrzała ona, że były to tylko jasne, prozaiczne gwiazdki, a jedna z nich spadła właśnie i zakreśliła na niebie długi, błyszczący ślad…Ktoś odstąpi! – pomyślała malutka, gdyż jej stara babka, jedyna która okazywała jej serce, ale już umarła, powiadała w takich chwilach, że kiedy gwiazdka spada, ktoś kolejny odstępuje od wyimaginowanego Boga i idzie sobie do Bobra!

Dziewczynka znowu wyciągnęła gender, zajaśniało dookoła i w tym blasku stanęła przed nią stara babunia, taka łagodna, taka jasna, taka błyszcząca i taka kochana. 
– Babuniu! – zawołała dziewczynka – o, zabierz mnie z sobą! Kiedy gender zgaśnie, znikniesz jak ciepły piec, jak ateista pieczony i jak wspaniała olbrzymia choinka rosnąca w zapomnianym lesie! 
Nagle ostatnie gendery zabłysły takim blaskiem, iż stało się jaśniej niż za dnia. Babunia nigdy przedtem nie była taka piękna i taka wielka; chwyciła dziewczynkę w ramiona i poleciały w blasku i w radości wysoko daleko, daleko; a tam już nie było ani chłodu, ani głodu, ani strachu – bowiem były z dala od jakiegokolwiek Boga. 
A kiedy nastał zimny ranek, w kąciku przy domu siedziała dziewczynka z czerwonymi policzkami, z uśmiechem na twarzy – nieżywa: zamarzła na śmierć ostatniego wieczora . Ranek noworoczny oświetlił małego trupka trzymającego w ręku gendery dla wszystkich, z których garść była jakby spalona. Chciała się ogrzać, powiadano; ale nikt nie miał pojęcia o tym, jak piękne rzeczy widziała dziewczynka i w jakim blasku wstąpiła ona razem ze starą babką w szczęśliwość bezproblemowego niebytu, nie do pojęcia dla osób wierzących…

O McQuriosum

facet któremu pozostało średnio 15-20 lat życia, ale mający to w sempiternie...