Już wyjaśniam, co się stało

Przyczyna pierwsza natury, że tak powiem, ogólniejszej: towarzystwo o skłonnościach światopoglądowych podobnych do naszych/moich ma bardzo niski potencjał integracyjny, za to duży dezintegracyjny. Na polu publicznym ma to dziwną postać stwierdzenia „Od swoich powinniśmy wymagać więcej”. To dlatego osoby mające np. spore grono odbiorców w internecie dowalają PO znacznie boleśniej i mocniej niż PiS-owi. Sprawa głosowania w sprawie podwyżek w Sejmie (przyznaję, głupiego) jest wałkowana przez kilka dni. Nic dziwnego, że Koalicji Obywatelskiej w efekcie poparcie spada o kilka punktów, choć w tym samym czasie PiS popełnia kolejne świństwa na dużo większą skalę.

Może trudno będzie skojarzyć to z historyjką, którą teraz opowiem, choć dla mnie to dwa objawy tego samego. Otóż na warszawskim Ursynowie znajduje się dom, w którym po przejęciu władzy przez PiS właściciele urządzili opozycyjny klub dyskusyjny. Udawało im się zapraszać znane osoby, wspomniano o nich w artykule w Polityce. Ponieważ państwo uważają, że z działalnością opozycyjną w dzisiejszych czasach nie należy się afiszować, zajęło mi sporo czasu, zanim znalazłem do nich kontakt i zadzwoniłem, aby spytać, czy można do tych spotkań dołączyć. „Oczywiście, bardzo prosimy, jednak proszę się jakoś zidentyfikować”. Bardzo prawidłowo, musieli się przecież liczyć z policyjną infiltracją. Próbę przeszedłem pomyślnie i zostałem zaproszony na pierwsze spotkanie. Godzinę przed napisałem do gospodarza wiadomość. Potwierdziłem udział, dodając, że jadę na rowerze. „Ale ma pan jakiś strój, żeby się przebrać z ubrania rowerowego?” Bum, nie miałem, jechałem faktycznie w spodniach turystycznych i koszulce. Odparłem, że nie. No bo co? Miałem jechać w garniturze czy nie rowerem – moim podstawowym środkiem transportu? Pan się zniechęcająco zaczął zastanawiać, co robić, na co ja postanowiłem nie przedłużać kuriozalnej sytuacji i ułatwiłem mu życie odwołując swój udział. Oczywiście więcej się tam się nie wybrałem.

Co do podwórka pantryjotycznego, to informuję, że przez jakiś czas publikowałem tu pod alternatywnym nickiem. Traf chciał, że po jednym z moich wpisów gospodarza i jednego z jego kolegów ogarnął nastrój figlarny. Uwagi, że mój wpis to jeden z najznakomitszych tekstów, jakie kiedykolwiek czytali, odebrałem jako jednoznaczne szyderstwo. Oczywiście nie robiłbym halo o 1-2 kpiące komentarze, ale panowie się rozkręcili. Postanowiłem to przerwać i skasować wpis. Potem uznałem, że publikowanie tu jest ryzykowne i skasowałem pozostałem wpisy z tamtego konta, w odpowiedzi na co Pantryjota słusznie mi ograniczył uprawnienia do komentowania.

Nie zamierzam oczywiście nikogo ograniczać, a już zwłaszcza gościnnego gospodarza Pantryjoty, którego szczerze uważam za jedno z ciekawszych piór w Polsce. Jednak gdy czytam „ukazało się kilka notek, w tym jedne z najlepszych w historii tego forum, autorstwa kolegi Wito”, chyba nie muszę tłumaczyć, jaka pokusa zaczyna mi pulsować w tyle czaszki.

Miałem dodatkowy powód, które także nie motywuje mnie do pisania, a czasem wręcz zachęca do usunięcia wpisu. Otóż komentowanie odbywa się bardzo często wg dziwnego schematu: wybierany jest najmniej istotny aspekt popełnionego przez piszącego felietonu, po czym jest w nieskończoność wałkowany. Przykład: poprzedni wpis Pantryjoty – komentarze do ciekawego tekstu dotyczą wyłącznie kotów, co zresztą sam autor podsyca.

Mam zatem poważne podejrzenia, że jeśli pod niniejszym tekstem pojawią się jakiekolwiek komentarze, będą dotyczyć – dajcie mi się chwilę zastanowić – a, już wiem – moich spodni i głupoty PO w kwestii głosowania za podwyżkami dla parlamentarzystów. A może jednak zostanę zaskoczony?

W każdym razie już od dawna staram się hamować swoje skłonności do aktywności na niwie debaty i pisania czegokolwiek, choć zwłaszcza to drugie kiedyś było dla mnie ważne.