Kolory jesieni, czyli resentymenty

Szanowni Państwo,

Od momentu gdy podjąłem zobowiązanie codziennego publikowania nowej notatki minął już jaki czas i  zauważyłem, że ta decyzja może odbić się niekorzystnie na kumulowaniu się komentarzy, gdyż niejako „wymusza”  zajmowanie się wciąż pojawiającymi się nowymi tekstami i porzucanie tych starszych, wcale przecież nie mniej wartościowych.

Całe szczęście, że do urodzin już nie tak znowu dużo czasu zostało, więc moje zobowiązanie być może wkrótce wygaśnie i uda się jeszcze kiedyś pobić stare rekordy, których administracja nie uwzględnia w aktualnym rankingu popularności moich postów.

Co gorsza może zdarzyć się również  tak, że z braku weny będę co jakiś czas pisał marne felietony, jak choćby ten o bezpiecznikach :((

W ten sposób zaprzepaszczę swój dorobek, bo przecież spaść z piedestału znacznie łatwiej, niż się na niego wdrapać.

Z drugiej jednak strony, ponad 10 tys odsłon bloga do  dzisiaj,  od momentu gdy wznowiłem jego pisanie ( czyli od 22 października ) być może świadczy o słuszności obranej drogi, którą przecież już od dawna kroczy najsłynniejszy salonowy pisarz, publikujący swoje felietony z regularnością jeszcze większą niż harmonogram usuwania kolejnych członków z PiS.

No ale jak napisałem w tytule, to ma być notatka całkowicie apolityczna i tego mam zamiar się trzymać jak prezes żłobu i jak poseł Czarniecki prezesa, tudzież jak pani Fotyga wersji, że cały dzień analizowała sytuację międzynarodową, ze szczególnym naciskiem na słowo „analiza” , które to słowo w kontekście pani min. wywołuje dramatyczne reakcje mojej przepony, podobne do ruchów górotworu.

Zamierzam dziś podzielić się z Państwem kilkoma refleksjami na temat jesieni, przy czym będą to wyłącznie cudze refleksje, bo ja mam dzisiaj rekolekcje. Moje są tylko fotografie, przy czym 9 pierwszych zrobiłem kilka dni temu, a pozostałe 3 lata temu w połowie września, ale wszystkie  aparatem wbudowanym w telefon komórkowy.  Celowo – żeby pokazać, że nie narzędzie czyni mistrza :)))

Tak więc niech przemówi teraz jesienna poezja……

 Smutny jest schyłek roku w mgieł pomroce

Smutny jest schyłek roku w mgieł pomroce,
Gdy wiatr jesienny zwiędłym liściem miota!
Ostatnie kwiaty, ostatnie owoce
Strąca i grzebie pod całunem błota.

Smutniejszy koniec bezsilny żywota,
Osamotnienie starości sieroce
I długie, ciemne, pełne cierpień noce,
W których się ludzka rozprzęga istota!

Lecz najsmutniejszy jest duchowy schyłek
Zamierającej powoli epoki –
Gdy wniwecz poszedł pokoleń wysiłek.

Strawiwszy wszystkie żywotniejsze soki,
A w spadku szereg błędów i pomyłek
Na dni ostatnie rzuca cień głęboki!

Adam Asnyk

—————————

Jesień

Oddalają się wolno w mgle wieśniak kulawy
I wół jego roboczy w gęstą mgłę jesieni
Co kryje wioski ludzi i biedne ich sprawy

Idąc w mgłę przywiązaną spojrzeniem do ziemi
Wieśniak nucił piosenkę o swej miłości
Że utracił ktoś serce pierścionek i wiarę

Jesień jesień sprawiła śmierć lata radości
Powoli w mgłę odchodzą dwie postaci szare

Apollinaire Guillaume

—————————-

Jesienią

Powiędły róże,
Sczerniało wino…
Deszczu łzy duże
Po szybach płyną.

Z lampy ogniska
Smutny blask pada;
Martwo połyska
Książek gromada.

Wkoło noc głucha,
Cicho jak w grobie…
Żywego ducha
Nie mam przy sobie.

Myśl w przyszłość bieży
Ciemna i marna—
List przy mnie leży
Z pieczęcią czarną…

Wiktor Gomulicki

—————————

No dobrze, wystarczy.  Teraz już Państwo wiecie zapewne, że żartowałem pisząc, że to będzie notka apolityczna, co chyba w sposób oczywisty pokazuje ostatni wiersz. Utwór,  w którym poeta ukazuje dramat człowieka opuszczonego przez wszystkich, który nie cieszy się już możliwością wypicia lampki wina, któremu już nie przynoszą radości posiadane książki, którego myśli podążające w przyszłość napotykają tylko czarną dziurę i który ma zapewne świadomość, że ostatni list który napisał być może dostarczy adresatowi niemiecka poczta, tylko dla celów maskirowki przebrana w nasze mundury.

Ale i francuskojęzyczny poeta też coś przeczuwał swoim poetyckim zmysłem, kiedy pisał o oddalającym się wołu ( voila , chciałoby się westchnąć ) utracie wiary i dwóch szarych postaciach, być może podobnego, jeśli nie identycznego wzrostu, ale we mgle trudnio to jednoznacznie ocenić.

A nasz klasyk,  Adam, choć nie Mickiewicz ? proszę tylko wczuć się w te wersy o bezsilnym żywocie, osamotnieniu na starość, o zniweczeniu wysiłków całych pokoleń, czy wreszczie o błędach i pomyłkach rzucających cień…

Myślę, że nawet osoby nie obcujące na co dzień z poezją łatwo domyślą się, kto mógłby być wspólnym podmiotem lirycznym tych 3 wierszy…

Natomiast tych moich czytelników, którzy czasem lubią  poczytać coś wierszowanego, zachęcam do wklejania swoich propozycji utworów poetyckich, które ich zdaniem najlepiej oddają dramat wielkiego duchem brata. Nie stawiam żadnych ograniczeń odnośnie rodzajów wierszy. Mogą to być zarówno rymy białe jak i żółte, może to być zarówno 12-to zgłoskowiec, jak i limeryk, a nawet Haiku. Nie mam też nic przeciwko ( a wręcz przeciwnie ) zamieszczeniu własnej twórczości. Oddajmy w ten sposób coś w rodzaju hołdu człowiekowi, którego dramat nie ma  chyba precedensu w całej historii nowożytnej, licząc od śmierci króla Popiela, któremu prawdopodobnie również umarł kot i stąd ten cały ambaras.

I prosze zwrócić uwagę, że napisałem „umarł” a nie zdechł bo uważam, że kotu należy się szacunek nie mniejszy niż jego panu, a czasem nawet większy. No ale to wszystko zależy od wzajemnych relacji między nimi a społeczeństwem. Tfu, na psa urok !! Oczywiście miałem na myśli NARÓD, który nigdy nie wybacza i zawsze pamięta.

W zasadzie na tym bym chciał zakończyć, bo ciągle mam na myśli sobotni wpis i nie chcę się w razie czego jeszcze bardziej pogrążyć.

Ale na koniec jeszcze jeden wierszyk zapodam, tym razem współczesnej poetki, zresztą znajomej, bo jak niektórzy wiedzą, znam bardzo wiele ważnych osob i miedzy innymi dlatego warto mnie znać :))

Prometeusz

smutek

przeciąga mnie

przez struny lasów skostniałych

grają ciemno wilgotno

samotnie

życie

jest jakby gdzieś obok

nie ogrzewa mnie

nie wiem

czy zdołam się obudzić

jeśli nie wymyślę ognia

lub jeśli go nie ukradnę

i

jeśli nie zechcę

sam płonąć

Beata Skulska-Papp

Dziękuje Państwu za poświęcony na lekturę tego wpisu czas i zapraszam do dzielenia się swoimi mniej lub bardziej głębokimi refleksjami. A ja pójdę pozmywać i zrobię sobie herbatę….

Dane 7. 11, Roku Posmoleńskiego Pierwszego, o g. 17.00