Moje wpisy o JPII

Pomyślałem sobie, że kontekście ostatnich wydarzeń może warto przypomnieć co kiedyś pisałem o JPII i na tematy poboczne, choć powiązane. Nie będę wklejał całych wpisów tylko linki do nich, więc jeśli ktoś będzie miał ochotę, może sobie kliknąć, poczytać i ewentualnie skomentować.

Oto są:

Wstyd za papieża swojaka

Nie pójdę oglądać laski robionej Papieżowi

Nasz święty Papież, choć niekoniecznie mój

Krzyż choleryczny i powtórne zabójstwo JPII

Lippy & Messy vs JPII – czyli TVP promuje

Skarpeta, czyli zapach świętości

Dość już tego janopawlenia

O przenikaniu pedofilskich wpływów lewicowych na łono kościoła

*******************************************************************************

Być może coś pominąłem i nie zadbałem o porządek chronologiczny, ale i tak widać jakie mam poglądy, czego nigdy nie ukrywałem. Trudno mówić o szczególnej satysfakcji że „wyszło na moje” gdyż to żadne moje, tylko nasze – niestety. Obrońcy Wojtyły podnoszą dziś argumenty, że atakuje się największy autorytet i ikonę i kogoś, kto był i pozostanie dla Narodu wielką postacią, największym Polakiem w historii. A przecież to tylko przypadkowo wybrany szef upadającej organizacji o niezbyt chlubnej przeszłości, która co prawda wplotła się w nasze losy (i nie tylko nasze), ale ponieważ nic nie trwa wiecznie, to i kult wiecznie trwać nie może. Wcale się nie zdziwię jeśli słynne „kremówki papieskie” zostaną wycofane z oferty, a całowanie ziemi (nawet „tej”) zostanie oficjalnie potępione przez sanepid i zakazane pod groźbą grzywny. Prawda „historyczna” wygląda tak, że JPII wstrzelił się w specyficzny czas i okoliczności i dzięki temu zaistniał, choć oczywiście nie jest to zarzut, tylko stwierdzenie faktu. Moim zdaniem największym błędem papieża było to, że nie próbował w żaden sposób zreformować zarządzanej przez siebie organizacji, co bez dwóch zdań wydatnie przyczyniło się do stanu agonalnego w jakim teraz się znajduje, przynajmniej w Polsce. Mnie to oczywiście wcale nie martwi a wręcz przeciwnie, więc mógłbym nawet panu papieżowi podziękować, ale nie będę już miał okazji. A dla wszystkich tych, którym właśnie „wali się świat” mam 2 cytaty z pewnego niemieckojęzycznego filozofa, którego fundamentalne dzieło przełożył kiedyś na nasz język mój dziadek, choć ten przekład w druku nigdy się nie ukazał. Oto one:

Straszną jest rzeczą, że gdziekolwiek człowiek się urodzi, pewne twierdzenia zostają mu wpojone w dzieciństwie wraz zapewnieniem, że nigdy nie będzie mógł wątpić na ich temat, pod karą utraty wiecznego zbawienia.

I drugi:

Najmniej wartościowym natomiast rodzajem dumy jest duma narodowa. Kto bowiem nią się odznacza, ten zdradza brak cech indywidualnych, z których mógłby być dumny, bo w przeciwnym wypadku nie odwoływałby się do czegoś, co podziela z tyloma milionami ludzi. Kto ma wybitne zalety osobiste, ten raczej dostrzeże braki własnego narodu, ponieważ ma je nieustannie przed oczyma. Każdy jednak żałosny dureń, który nie posiada nic na świecie, z czego mógłby być dumny, chwyta się ostatniej deski ratunku, jaką jest duma z przynależności do danego akurat narodu, odżywa wtedy i z wdzięczności gotów jest bronić rękami i nogami wszystkich wad i głupstw, jakie naród ten cechują.

A na koniec zagadka. Kto to powiedział? :

Religia jest dla ludzi bez rozumu

Z Bobrem

Pantryjota