Muzyczny Analfabet Pantryjoty – doszliśmy do E

Szanowni,

Już myślałem, że nie dam rady zamieścić dzisiaj kolejnego odcinka mojego Analfabetu, gdyż trochę się rozchorowałem i przez ostatnie dwa dni nic nie jadłem. Jednak wiem, że dla całej rzeszy moich fanów byłoby to wielkim rozczarowaniem, więc spróbuję wywiązać się z zobowiązania, które podjąłem przed samym sobą, choć publicznie. Ci, którzy śledzą ten cykl wiedzą, że „lansowane” są tutaj zespoły przeważnie zupełnie nie znane, a jeśli czasem trafi się jakiś nieco bardziej popularny, to niekoniecznie w Polsce. I to by było na tyle tytułem wstępu, a teraz już po kolei, jak leci.

Zacznę od kapeli, która (jak wiele z tutaj prezentowanych) wydała tylko jedną płytę w nakładzie 99 egzemplarzy i chodzą słuchy, że chodzi ona obecnie po 2000 funtów za sztukę, co tylko dowodzi, że inwestycje w sztukę mogą przynieść całkiem godziwy zysk, o ile oczywiście ma się nosa. Przed państwem England – moim zdaniem rewelacyjna płyta pod każdym względem, a zwracam uwagę, że nie każdą z prezentowanych tutaj oceniam w ten sposób:

Dodam jeszcze na wszelki wypadek, że było kilka zespołów o tej nazwie i oto jeszcze jeden, który co prawda wydał nieco więcej płyt, ale mnie najbardziej podoba się ta:

Miłośnicy klasyki być może docenią „symfoniczny” wstęp a i później wiele się dzieje, choć niektórzy krytycy pisali, że brzmi to jak Yes w sklepie z zabawkami, co moim zdaniem niesłusznie z lekka deprecjonuje muzyków z England.

A teraz przeniesiemy się za ocean, gdzie w 1972 ukazała się płyta kapeli Edgewood:

Jest na tej płycie sporo piękna, o ile ktoś lubi organy Hammonda, polifoniczne harmonie wokalne i lekko „ujazzowione” klimaty, tak popularne w swoim czasie i wykorzystywane przez liczne, o wiele bardziej znane zespoły. Nie bez znaczenia jest również fakt, że główny wokalista i klawiszowiec nazywa się Dawid Bóbr, co dla naszej kompanii jawi się niemal jako symbol i jakby tego było mało, płytę wydała wytwórnia „Zły kot”, a to już nie może być przypadkiem:
https://badcatrecords.com/BadCat/EDGEWOOD.htm

A teraz cofniemy się aż o 50 lat, alby posłuchać kolejnej kapeli, która się  nie wybiła, a niektórzy krytycy twierdzą, że miała wszystkie dane ku temu, żeby znaleźć się panteonie. Oto więc Eyes of Blue:

I jeszcze opinia o zespole znaleziona w sieci:

https://www.allmusic.com/artist/eyes-of-blue-mn0000724876

A na koniec kanadyjski band Ellison, też efemeryda i bardzo krótka płyta, bo niecałe pół godziny słuchania:

Niby nic wielkiego, bo sporo tutaj prostych, „rozłożonych” akordów dla początkujących i cała reszta też nie jest szczególnie wyszukana, ale pewne smaczki da się odnaleźć, a ponieważ sekcja gra bardzo sprawnie i głos wokalista ma ładny, to pomyślałem sobie, że nie zaszkodzi „uwiecznić” ich w moim cyklu. Zniechęconym hałaśliwym początkiem polecam przewinąć do 25.37s, czyli do ostatniego utworu zatytułowanego „Freedom”. Moim zdaniem to bardzo ładna piosenka, szczególnie dla ludzi głębokiej wiary, choć niekoniecznie w Bobra. I jeszcze tradycyjnie notka o zespole:

https://rockasteria.blogspot.com/2013/09/ellison-ellison-1971-canada-superb.html

Dziękuję za uwagę i zapraszam za miesiąc.

Pantryś

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.