Na początku był Ziutek

Nie wyobrażam sobie życia bez kotów.

Pierwszego miałem jako dziecko i nazywał się Miluś. Potem długo, długo nie miałem zwierząt i następnie pojawił  pojawił się pies o imieniu Jef, który przybłąkał się do mnie i go przygarnąłem, mimo protestów mamy, z którą wówczas mieszkałem. Gdy zmuszony byłem go oddać, przez kilka lat nie miałem nic żywego, a następnie, gdy zostałem panem na 28 m i mieszkałem już z moją panią, pojawił się Ziutek, nasz pierwszy kot, urodzony w sklepie spożywczym na ul. Jana Pawła (wówczas Marchlewskiego).
Potem znalazłem na śmietniku małe kocię, które okazało się kotką Bubą i z tego związku urodził się m.innymi Bąbel, które potem zaginął, jak kilka innych naszych kotów, gdy przeprowadziliśmy się do domku, gdzie w tamtych czasach w okolicy mieszkało kilku gołębiarzy, którzy polowali na koty i je truli, czy zabijali w inny sposób. Buba dożyła 14 lat i właśnie została otruta, podobnie jak Ziutek, ale ten przeżył, choć miał różne neurologiczne zaburzenia do końca.
Gdybym chciał opisać historie wszystkich 17 kotów, które mieszkały z  nami przez ostatnie 30 lat, to byłaby bardzo długa notka i z pewnością niestrawna, przynajmniej dla niektórych. Wymienię więc tylko imiona jak leci i zamieszczę kilka fotek i to będzie małe uczczenie dnia kota, który przypada właśnie dziś. Kolejność nie jest chronologiczna ani alfabetyczna, tylko bliżej nieokreślona:

Ziuta, Ziutek, Buba, Bąbel, Junior, Tytus, Rudolf, Kazio, Japa, Ciupa, Brunia, Maniek, Szpulka, Bolek, Fifka, Rysiek, Myszka.

Najwięcej jednorazowo było na stanie 6 sztuk:

Na łóżku w zasadzie w porywach mieściło się pięć – tutaj Brunia opuszcza towarzystwo mimo głasków:

Te trzy ostatnie z listy  to stan posiadania na dziś, przy czym najstarsza Fifka skończy w tym roku 16 lat. W nieco młodszym wieku wyglądała tak:

w 2001 roku szedłem sobie listopadowa porą przez park i nagle z krzaków wypadło coś małego, stanęło obok moich nóg i po chwili wspięło się po nich do góry i przytuliło. Wziąłem  więc to coś pod kurtkę, bo już było zimno i padał śnieg i zaniosłem do domu.Wyglądaliśmy razem tak:

Wielka psica jej nie zjadła, a pozostałe koty musiały zaakceptować. No i przeżyła już 2 psy, ale jeszcze brakuje jej 5 lat do „rekordu” długowieczności kocicy Japy, która z kolei została znaleziona przez żonę w zaroślach obok jej pracy i tylko dlatego, że bardzo głośno płakała, czyli darła japę. Była ślepym kociątkiem i karmiliśmy ją pipetą, ale udało się i przeżyła z nami 21 lat.

Z kolei Kazio był od małego kotem specjalnej troski, bo miał przednie nóżki krótsze i dość śmiesznie wyglądał, ale dawał sobie radę aż do końca, czyli przez całych 15 lat.

I to by było na tyle w kocim temacie, a jak mnie coś najdzie, to może jeszcze kilka fotek wkleję.

Koci tata Pantryś

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.