O, czyli półmetek

Drodzy fani,

Dziś wstępu prawie nie będzie, gdyż uznałem, że mój cykl muzyczny ma już na tyle ugruntowaną pozycję, że nie muszę  za każdym razem wyjaśniać w czym rzecz i dlaczego publikuję go każdego 22 dnia miesiąca. Jak by nie patrzeć, to już 15 odcinek, więc mijamy półmetek i oby chciało mi się to kontynuować tak, jak dziś akurat mi się nie chce.

Zacznę wiec tak, gdyż wszystkie drogi mam otwarte:

Piszą o tej płycie w sieci tak (tłumaczenie Google) :

Ten dość zapomniany brytyjski zespół jest prawdopodobnie najbardziej znany z tego, że niektórzy z jego członków grają z Donovanem na jego albumie Open Road. Materiał na Windy Daze jest zorientowany psychicznie popowo-rockowo i przez większość czasu album brzmi całkiem zabawnie. Żadna z piosenek nie dmucha mi z głowy, ale z drugiej strony nie ma też złych piosenek. Bliżej albumu „Shimmers of Sound” można nazwać największą chwilą wyjątkową. Jeśli zdecydujesz się sprawdzić ten album, nie spodziewaj się usłyszeć jakiegoś zaginionego klasyka brytyjskiej psychedelii. To zdecydowanie nie dotyczy. Ale Windy Daze jest wciąż całkiem w porządku, jeśli jesteś fanem tego gatunku.

Mnie też nie „dmucha z głowy” cokolwiek by to miało oznaczać, ale ponieważ kapela jest kompletnie nieznana, to uznałem, że ją zaprezentuję, co uczyniłem bez bólu.

Lecimy dalej, czyli do USA:

Zespół nagrał dwie płyty w 1972 i 74 roku, a poniżej wywiad z jednym z członków założycieli:

https://www.psychedelicbabymag.com/2011/08/orange-wedge-interview-with-joe-farace.html

Pozostając w Ameryce posłuchamy teraz czegoś bardziej „ambitnego” z rockiem mającego niewiele wspólnego, ale być być na forum znajdzie się ktoś, komu coś takiego się spodoba:

W tym zespole, który nagrał wiele płyt, grał niejaki Ralph Towner, o którym Wikipedia pisze tak:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ralph_Towner

A teraz kolejny zespół z kręgu „krautrocka” o którym raczej nie słyszał nasz kolega Amstern, gdyż w jego wsi chyba nie koncertowali 🙂 Inna sprawa, że z rockiem ta muzyka nie ma raczej nic wspólnego i jak dla mnie jest dość ciężko strawna. No ale z nazwami zaczynającym się na literę O też u mnie bieda, więc nie ma co grymasić.

I na koniec znów powrót do USA i zespół, który nagrał wiele płyt i choć żadna nich nie jest jakoś szczególnie porywająca jak dla mnie, to swoją rolę odegrał całkiem sprawnie. Inna sprawa, że znam kilka ciekawszych kapel grających w tych „południowych” klimatach, ale zbyt wiele osób o nich słyszało, wiec nie trafią do mojego „panteonu”. Panteon Pantrysia – też ładnie brzmi, prawda?

https://en.wikipedia.org/wiki/Outlaws_(band)

Dziękuję za odwagę.

Pantryjota

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.