Polska, czyli biblijne piekło

Moi drodzy,

Rzadko bo rzadko, ale jednak od czasu do czasu zerkam sobie w przeszłość i czytam własne wpisy, umieszczane w swoim czasie na pewnym Salonie. Ponieważ wszystko mam zarchiwizowane, mogę np. stwierdzić, że w październiku roku 2012 zamieściłem tam ni mniej ni więcej, tylko 32 notki, czyli więcej niż jedną dziennie, wliczając w to wolne soboty i święte niedziele – jeszcze bez zakazu handlu. A skoro tak, to pomyślałem sobie, że będę te wpisy co jakiś czas przypominał, bo wiele z nich jest wciąż aktualnych, co oczywiście daje mi powód do pewnej satysfakcji, ale bez przesady jednakowoż.

Tak więc dziś o uchodźcach, choć miałem do wyboru wpis o miesięcznicy i wiele innych, których tytuły zamieszczam poniżej:

Dodam dla porządku, że wpisy są przedstawione w kolejności alfabetycznej, a nie w kolejności ukazywania się i z tego wynika np. zaburzona chronologia publikowanych odcinków mojej słynnej powieści „Baśń jak gumowa kaczka”.

A teraz już rzeczony wpis w całości, bez żadnych korekt:

Polska, czyli biblijne piekło

Zastanawiałem się tuż przed obiadem, jaki temat jest na ten moment ważniejszy – czy ujawnione dokumenty o rzekomej współpracy Stanisława Lema (taki pisarz) z radzieckim wywiadem w zakresie konstrukcji czołgów, czy może tragiczna sytuacja uchodźców z Gruzji ( i nie tylko) w ośrodkach dla emigrantów w naszym kraju. Miotany wątpliwościami wybrałem jednak ten drugi news, bo przecież każdy wie (począwszy od zwykłego konesera gruzińskich win, a skończywszy na co prawda nieżyjącym, ale jednak prezydencie) że Gruzja to nasze oczko w głowie i kraj, za którego niepodległość zamordowany brat żyjącego brata gotów byłby nawet zdymisjonować niesubordynowanego pilota, gdyby to od niego zależało.

I teraz okazuje się, że są tacy Gruzini, którzy uważają nasz kraj za piekło:

– Siedzę za kratami i myślę, że to miejsce – w Biblii nazywane piekłem – jest tutaj, w Polsce – napisała do nas Ekaterina Lemondżawa, gruzińska dziennikarka imigrantka z obozu dla uchodźców w Lesznowoli

(…)

Po aresztowaniu zaczęła się dla mnie prawdziwa podróż do piekła. Najpierw straż graniczna na lotnisku, potem w izolatce, a w końcu po 28 godzinach katorgi w więzieniu – wszędzie każą mi się rozbierać do naga. Wygląda na to, że szczególnie podoba im się studiowanie moich zakrwawionych majtek i patrzenie na mnie ociekającą krwią. Miałam wrażenie, że jestem im coś dłużna, tym służbom, i że nie chcę im tego oddać. Dlatego mnie karzą – słowami, czynami, podejściem.

Więcej… https://wyborcza.pl/1,75478,12741561,Gruzinska_dziennikarka__Opowiem_calej_Europie_o_polskim.html?utm_source=HP&utm_campaign=wyborcza&utm_content=cukierek1&utm_medium=AutopromoHP#ixzz2APxoIBEu

No panie premierze Tusk, ładnie to tak ?

Ja rozumiem, że można nie lubić jakiejś nacji tylko dlatego, że lubił ją ktoś, kogo samemu się nie lubiło, no ale bez przesady… Oczekuję natychmiastowych wyjaśnień i dymisji osób odpowiedzialnych za to, że te informacje wyciekły do opinii publicznej. Nie może być tak, żeby jedna dziennikarka narażała na szwank dobre imię naszego więziennictwa i służb odpowiedzialnych za sprawy emigrantów. Co prawda to za Pańskiego poprzednika do domu mojego znajomego, mieszanego polsko-ukraińskiego małżeństwa, potrafili wpadać o 5 rano funkcjonariusze policji i sprawdzać, czy małżeństwo się konsumuje, albo w ciągu dnia przychodzić i pytać panią domu gdzie mąż trzyma skarpetki, ale Pan nie powinien iść tą drogą. Zdecydowanie. I jeszcze jedno Panu powiem: moja koleżanka, która zajmuje się w pewnej pozarządowej organizacji problemami uchodźców, prawie pół roku mieszkała w jednym ośrodku z Czeczenami po to, żeby lepiej ich poznać i problemy z którymi się borykają, więc coś wiem ze słyszenia na ten temat, choć tylko prosty bloger ze mnie…

I to tyle, bo ziemniaki dochodzą…

P.S.:

Brak zainteresowania tą notką będzie w oczywisty sposób świadczył o znieczulicy społecznej, która jest wynikiem skupiania się przez media na problemach osób nieżyjących, podczas gdy ludziom żyjącym, inni potrafią zgotować taki los, jak opisuje reporterka. Że nie wspomnę o braciach mniejszych, bo o ich losie kilka razy już pisałem.

Odsłon: 449 | Tagi: gruzini

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.