Pornografia dziecięca, czyli Pantryś na plaży w Mielnie

Kochani,

Ponieważ w każdym z nas tkwi dziecko, choć nie każdy się do tego przyznaje, postanowiłem z okazji dzisiejszego święta opowiedzieć trochę o moim dzieciństwie, a przede wszystkim pokazać zdjęcia z czasów, gdy jeszcze pojęcia nie miałem, że zostanę sławnym Pantrysiem, zwanym wówczas Piotruniem, czyli też ładnie. Teraz też bywa, że ktoś do mnie zwraca się per „Piotruniu” no ale to temat na nieco inny felieton.

Te w zasadzie beztroskie, cudowne lata, spędziłem w domu dziadków, którzy wraz ze stryjkiem zastępowali mi biologicznych rodziców, żyjących co prawda i to całkiem niedaleko, ale odwiedzających syna na tyle rzadko, że gdy w końcu postanowili zabrać dziecko do nowo otrzymanego mieszkania, to 6 latek schował się pod stół, złapał rączkami za nogę od stołu i oświadczył babci, że nigdzie z tym państwem nie pójdzie.

No ale zanim do tego doszło, praktycznie niemal od niemowlęctwa mieszkałem z babcią, dziadkiem i stryjkiem i jeszcze ze staruszką ciocią, której śmierć pamiętam jakby to było dziś, bo trumna stała w pokoju, a ciocia w niej leżała w najlepsze, więc mogłem ją sobie po raz ostatni dokładnie obejrzeć. Miałem to szczęście, że oprócz wielkiego serca okazywanego mi przez rodzinę ojca, zarówno on, jak i stryjek a nawet dziadek fotografowali, więc mam z dzieciństwa setki zdjęć i specjalnie na potrzeby tego wpisu zeskanowałem dzisiaj ponad 50 stron albumu i trochę „luźnych” fotografii, które są o wiele lepszej jakości niż te o formacie pocztówki, wklejone w album. Oczywiście pokażę tylko niewielką część z nich, właśnie z najwcześniejszego dzieciństwa, czyli mniej więcej do 7 roku życia, a te z lat młodzieńczych zostawię na inną okazję, bo tych nigdy nie brakuje. Dzisiejszy wpis łącznie z obróbką zdjęć zajął mi dobrze ponad pół dnia, więc teraz, tuż po jego publikacji, idę na spacer z pieskami, bo w ciągu dnia było za gorąco. Tak więc zapraszam do lektury, a na ewentualne komentarze odpowiem wieczorem.

Najpierw mała galeria z czasów niemowlęctwa i nieco późniejszych i muszę się pochwalić, że jedno z moich zdjęć wygrało kiedyś plebiscyt w konkursie pod nazwą „Dziecko miesiąca”, który był cyklicznie organizowany przez pismo Kobieta i Życie. No a zdjęcia na plaży w Mielnie stały się inspiracją tytułu notki i mam nadzieję, że to dobry żart jest. Oczywiście zdjęcia w albumie nie są umieszczone dokładnie w kolejności chronologicznej i są trochę „pomieszane” więc na niektórych stronach widać mnie nieco starszego, no ale to chyba nie powinno być przeszkodą w percepcji tych fotek sprzed wielu dekad.

A teraz Pantryś nieco starszy, ale wciąż bardzo młody i beztroski, choć na niektórych zdjęciach można dopatrzyć się jego refleksyjnej natury, która w wieku mocno już dojrzałym sprawiła, że niektórymi ze swoich refleksji dzielę się z Państwem na forum, będącym jakąś tam emanacją mojej osobowości. Myślę, że te zdjęcia są również świadectwem przemijania, o którym myślę coraz częściej, gdyż zdecydowanie bliżej mi do końca, niż do początku. Pociesza mnie tylko to, że każdy tak ma lub będzie miał, a oprócz tego niewątpliwie jest tak, że nikt nie zna dnia ani godziny…

I na koniec jeszcze babcia, czyli osoba, która obdarowała mnie miłością absolutnie bezinteresowną i której w dużym stopniu zawdzięczam to, kim jestem, szczególnie w kwestii dobroci, którą uważam za jedną z najważniejszych cech człowieczeństwa.

Zostały mi po niej wspomnienia i to pianino, na którym co prawda nie gram, ale ma dla mnie dużą wartość sentymentalną, bo pamiętam je właśnie z dzieciństwa, gdy babcia czasem grała na nim tak, że do dziś mam w uszach te dźwięki. Przede wszystkim Chopin, w którym niejako się „specjalizowała” ale też Grieg, Beethoven i wiele innej „klasyki”  a trochę nut (z których babcia potrafiła grac a’vista) zostało mi do dziś na pamiątkę.

Pantryś

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.