Święto Niepodległości dla jednych, Dzień Nienawiści dla innych

Dowiedziałem się z mediów, że tegoroczny Marsz Niepodległości był niezwykle spokojny, niemal senny. Zastanawiam się, jak znieczulona musi być wrażliwość, żeby coś takiego stwierdzić.

Otóż właśnie wróciłem ze Śródmieścia w Warszawie. Obserwowałem to wydarzenie przez mniej więcej godzinę i mogę stwierdzić tylko jedno – był to gigantyczny popis zdziczenia i nienawiści.

Zacznijmy od materiałów pirotechnicznych, których użycie jest podobno zakazane. Na MN nikt się tym nie przejmuje, również policja. Wychodząc z pociągu na stacji Powiśle zastanawiałem się, gdzie podział się widoczny z tego miejsca Hotel Marriott. Otóż znikł, ponieważ centrum Warszawy było zasnute gęstym dymem z palących się rac dymnych i wybuchających petard. Da tych petard jeszcze wrócę.

Jeśli ktoś spyta, na czym polega świętowanie rocznicy odzyskania niepodległości na MN, już krótko wyjaśniam. Otóż maszerują ludzie. Że z flagami – to zrozumiałe. Maszerujący trzymają w rękach flary, odpalają rakietki podobne do tych sylwestrowych oraz detonują petardy. Co jakiś czas przejeżdża platforma z wodzirejem, który ryczy nienawistne hasła, a tłum je podchwytuje. Precz z tym, precz z tamtym, stop ukrainizacji, nielegalnej imigracji, osoby pomagające na granicy to patocelebryci, Rafał Trzaskowski – precz. Przerywane wywrzaskiwanymi ultraprawicowymi standardami: „to my, to my – nacjonaliści”, „nie tęczowa, nie laicka, ale Polska katolicka” oraz „raz sierpem, raz młotem, lewacką/czerwoną hołotę”. A co jakiś czas jakieś niezrozumiałe zaśpiewki, które każą się zastanowić, czy wodzirej jest trzeźwy.

Alkohol to kolejna sprawa – widać go w rękach i kieszeniach licznych uczestników. Piwo, małpki, dwusetki – opróżniane bez krępowania się. Nie widziałem, aby policja zareagowała. Zresztą policja była w zasadzie niewidoczna. „Skutecznością” wykazała się przy mnie tylko raz. Dwoje starszych ludzi rozwinęło transparent „Nacjonalizm to nie patriotyzm”. Zostali błyskawicznie otoczeni i siłą wyniesieni. W normalnym państwie zapytalibyśmy: za co? No ale w MN uczestniczył przecież sam Z. Ziobro, więc takie pytanie jest bez sensu.

Wielu uczestników chowa swoje twarze za maskami, osłonami, kapturami. Tworzy to sprzeczność z lubianym przez to środowisko słowem „duma”. Są tacy dumni, dumni z polskości, dumni ze swojego radykalizmu. A jednak, skoro chowają się, ukrywają swój wygląd – to albo czegoś się wstydzą albo czegoś boją. Może mama nie wie, gdzie są?

Po około godzinie obserwowania opisanego powyżej „świętowania” miałem dosyć, ile można patrzeć na ludzi opętanych nienawiścią – o czym jeszcze za chwilę. Wróciłem na peron stacji Powiśle, z którego można wygodnie obserwować Most Poniatowskiego, którym szedł MN. Co widziałem? Otóż maszerujący „patrioci” wymyślili sobie taką wesołą zabawę, że zrzucali petardy z mostu na teren pod nim – tam następowały eksplozje. Nieważne, że chodzili tam ludzie, że zaparkowane były samochody. Oczywiście zero reakcji policji. A przecież:

„Art.  52.  [Naruszenie przepisów o zgromadzeniach]

par. 1.

Kto bierze udział w zgromadzeniu, posiadając przy sobie broń, materiały wybuchowe, wyroby pirotechniczne lub inne niebezpieczne materiały lub narzędzia – podlega karze aresztu do 14 dni, karze ograniczenia wolności albo karze grzywny.”

Co roku czytam brednie, że MN to normalna, rodzinna impreza, przecież tam chodzą rodzice z dziećmi. Otóż nie. MN to w mojej ocenie drastyczna demonstracja nienawiści powstałej na bazie ultraprawicowego światopoglądu, który w XX w. doprowadził do wojny światowej. To, że oszalały z nienawiści fanatyk (przy tym bardzo nielubiący, gdy nazywa się go neofaszystą) maszeruje z dzieckiem, nie powoduje, że przestaje oszalałym z nienawiści fanatykiem. A że nie wszyscy się na tej demonstracji sami drą? Cóż, samą swoją obecnością w towarzystwie tych aktywniejszych ci „spokojni” w oczywisty sposób afirmują najbardziej skandaliczne zachowania. Przecież gdyby mieli coś przeciw nim, to albo by na MN się nie pojawili albo próbowaliby agresywnym działaniom zapobiec.