Szczypta poezji grudniowej i proza przesłuchań letnich

Szanowni,

Z okazji, którą jedni wykorzystują na maszerowanie, a inni, ci bardziej twórczy, na pisanie, popełniłem niewielkich rozmiarów  utwór poetycki, poświęcony naszemu największemu żyjącemu  opozycjoniście,  legendzie ruchów narodowowyzwoleńczych, wielkiemu bratu nieżyjącego brata z Żoliborza, który ogarnia troskliwie swym przenikliwym jestestwem całą naszą połać od morza do Tatr, a nawet ciut dalej, bo sięga tam, gdzie wzrok zwykłego człowieka nie jest w stanie. Wie, jak żyć i stanowi wzorzec dla ćwierci naszej populacji,  głosującej w sfałszowanych wyborach, którą kiedyś określiłem mianem „rodactwa”. Ma nawet fory u biskupów, którzy zamiast zdradzić go dzisiaj o świcie, zrobili to dobę wcześniej, żeby dać mu czas  na chwilę głębszej, katolickiej refleksji. Po prostu jest pieszczochem losu, który to los zapewne w ten sposób stara się wynagrodzić panu prezesowi inne braki, jak np. brak brata i kobiety u boku.

Publikuję ten wpis celowo przed pojawieniem  się w mediach pierwszych informacji o ofiarach marszu, gdyż nie sztuką jest komentować post factum, ani nawet per rectum, niezależnie od tego, w jak głębokim anusie znajdzie się dziś prezes na skutek wydarzeń, nad którymi przecież nie panuje, a jedynie je prowokuje.

Zamieszczam go o tej porze również dlatego, że mam sporo innych zajęć i z pewnością nie będę śledził przebiegu manifestacji, choć pewnie zerknę sobie po fakcie na jakieś migawki. Tak więc zjawię się tutaj wieczorkiem i zobaczę, czy ktoś się odniósł do tego nieco już nieco „nieświeżego” tematu permanentnej kontestacji.

Zwracam jeszcze  uwagę, że nie bez kozery w wierszu pada nazwisko okrutnego oprawcy Kiszczaka, który obecnie zastąpił nieżyjącego już Jaruzelskiego i którego dom służy właśnie rodactwu jako miejsce rozgrzewki przed właściwym marszem, którym będzie dowodził, chroniony przez doborowe oddziały ochroniarzy ten, którego tak bardzo zlekceważył gen. Kiszczak 33 lata temu.

Nad poniższym wierszem  pracowałem dobre pół godziny, bo wbrew pozorom, poezja to trudna sztuka. Nie ukrywam, że lekko inspirował mnie przy pisaniu mistrz Waligórski, choć oczywiście kudy mi do klasyka. Niemniej jednak kilku fraz może by się nie powstydził. Ja w każdym bądź razie się nie wstydzę, ale to pewnie dlatego, że natury mało wstydliwy jestem.

Elegia na cześć nieinternowanego Jarosława

Trzynastego grudnia, roku pamiętnego
Nie przyszli po Jarka chłopcy z mostowskiego
Nie przyszli agenci, Kiszczaka pupile
Jarek w domu został, PRON-ciem się wychłostał
Następnego ranka, wciąż będąc przy nadziei
Odkrył w sobie gieroja, piastowskiego woja
Choć mama zabroniła, on wymknął się z chaty
Patrzy, a tu idzie zomowiec szczerbaty
Przesłał mu więc całusa i się zmył z powrotem
I już do wieczora zajmował się kotem
Gdy trzeci dzień mijał i nikt nie przychodził
Posmutniał przyszły prezes i lekko się zesmrodził
Pomyślał wtedy o bracie oraz brata żonie
Poszedł więc do kościoła, stanął przy ambonie
I tak stojąc i patrząc, oczywiście w górę
Zasromał się na poważnie i jął bawić się siurem
Wnet się zorientował, że jest obserwowany
Więc szybko wziął nogi za pas i wrócił do mamy
Tak mu dni mijały w zgryzocie i napięciu
Ale wciąż był wolny, wolny za dziesięciu
Gdyby wtedy wiedział, że tak już pozostanie
Że będą  go mieli za nic w tym wojennym stanie
Pewnie by się powiesił na żelazka sznurze
Albo skoczył z piętra, bo mieszkał na górze
Jednak wciąż miał nadzieję i ma ją do dziś
Bo Jarosław Kaczyński to kompletny jest hyź

Pantryjota – trzynastego grudnia roku posmoleńskiego czwartego

A tym czytelnikom, którzy nie znają mojego starego opowiadania o przesłuchaniu prezesa w mrocznych czasach stanu wojennego, chcę je teraz po prostu zaprezentować, bo póki co się nie zdezaktualizowało i nie sądzę, żeby dzisiejszy marsz coś zmienił w tej kwestii. Gdyby jednak trafiła prezesa zbłąkana, gumowa kula, to chyba nie będziemy za nim płakać,  bo  jest potrzebny Polsce, jak nie przymierzając rybie rower. No ale mógł przecież siedzieć w domu, jak w czasach stanu wojennego i jak ten tchórz w jednej z bajeczek babci Pimpusiowej:

Spotkał kiedyś tchórz tchórza idąc po podwórzu
I pyta: Ty nie w pracy? Co się stało tchórzu?
– Wziąłem pracę do domu, dyrektor się zgodził.
To rzekłszy, szedł do domu i tam się zesmrodził.

A.Waligórski

Oto historia przesłuchania, z niewielkimi, „kosmetycznymi” zmianami, wprowadzonymi  dla porządku i żeby nie było, że bezmyślnie wklejam.

Wykorzystałem pewne stare znajomości i oto przed Państwa oczyma stenogram  z przesłuchania znanego działacza opozycyjnego, doprowadzonego przed oblicze oficera SB, w jeden z tych smutnych dni stanu wojennego, jakoś tak latem chyba:

Miejsce zdarzenia:

Warszawa, Pałac Mostowskich, Komenda Stołeczna Milicji Obywatelskiej.

Otwierają się drzwi pokoju przesłuchań i mundurowy milicjant uzbrojony w Kałasznikowa, przepuszcza przodem cywila,  Jarosława Kaczyńskiego, uzbrojonego w godność i list żelazny od mamy sanitariuszki, którego jak się przekonamy,  nie będzie miał  jednak chęci wykorzystać. Jarosław niesie w ręku niewielką, półprzezroczystą reklamówkę, którą mama przygotowała mu zawczasu na okoliczność zatrzymania.

Oficer:

– Proszę, niech pan siada panie Jarku, może kawy ?

Kaczyński:

– Nie jestem dla pana żadnym panem Jarkiem, proszę się nie spoufalać. Ale kawy chętnie się napiję, pod warunkiem, że ma pan Turka, bo mama mi zabroniła pić prawdziwej – podobno szkodzi na patriotyzm.

– Turek szkodzi na siurka – zachichotał milicjant z Kałasznikowem, opuszczając pomieszczenie przesłuchań pod surowym wzrokiem oficera bezpieki.

– To jak mam się do Pana zwracać, żeby pana nie urazić, a jednocześnie się nie spoufalać ?

– Może pan do mnie mówić „panie doktorze”.

– Bez Kaczyński ?

– Może być bez, przecież pan wie z kim rozmawia, a ja wiem kim jestem.

– No właśnie od tego chciałem zacząć tę rozmowę… bo wie pan, panie doktorze, mnie kazali pana przesłuchać zamiast pańskiego brata, który jest teraz  na wczasach w Bułgarii.

– Panie oficerze,  on od kilku lat nie był na wczasach, ciągle tylko ta Solidarność i Solidarność, skąd miał wiedzieć, że wybuchnie wojna ?

Oficer, patrząc na reklamówkę:

– No właśnie, pan jest w znacznie bardziej komfortowej sytuacji, bo jak widzę,  szczoteczkę do zębów i zmianę bielizny zdążył pan przygotować zawczasu mimo, że nie wybierał się pan przecież na wczasy… I proszę nie zwracać się do mnie per „panie oficerze” bo przecież jestem po cywilnemu, jak pan.

– A jak mam się do pana zwracać, żeby mieć gwarancję internowania ?

– Drogi panie doktorze, takiej gwarancji to nikt panu tutaj nie da, a ja nie mogę panu zdradzić wytycznych, jakie otrzymałem z góry. W każdym razie, wracając do zasadniczego celu, dla którego pana tutaj zaprosiłem…

– Zaprosiłem ?? Pan to nazywa zaproszeniem ?? Trzeba było wysłać chłopaków 13 -tego,  żeby wywlekli mnie z łóżka, zanim sam wstałem około południa i poszedłem do kościoła. Można mnie też było zatrzymać w kościele, żeby ludzie widzieli. Do dupy z takim zaproszeniem..

– Takie słowo w ustach osoby z cenzusem ?  Panie doktorze, o dupach to my tu nie będziemy rozmawiać i pan chyba wie dlaczego…Pańska teczka pod tym względem jest czysta, jak za przeproszeniem- tabula rasa.

– Wiem, pan po prostu będzie mnie pytał o nazwiska, adresy i kontakty. Znam ten schemat z serialu o przygodach Hansa Klossa, który zawsze bardziej mi się podobał niż Czterej Pancerni, choć generalnie to też paskudna, komunistyczna propaganda.  A wie pan, że  mieliśmy z bratem propozycję zagrania w tym filmie ?

– Coś podobnego, a kogo, jeśli można spytać ?

– Mieliśmy grać dwóch braci – dobrego i złego. Jeden miał być konfidentem gestapo, a drugi  zwykłym chłopakiem, zakochanym i niezaangażowanym w konspirację. No ale nie mogliśmy się dogadać w kwestii, który z nas zagra którego i rolę wziął jeden z braci Damięckich. Że też nie przyszło nam to do głowy, że mógłby zagrać tylko jeden z nas..

– To rzeczywiście przykre, bo przecież teraz mógłby pan, jako znany aktor, recytować poezję w kościele, zamiast domagać się internowania.

– Pan sugeruje, że z własnej woli mnie nie internuje ?

– Nawet gdybym chciał, to nie mogę, nie ma miejsc.

– Jak to nie ma miejsc ?  Co to za idiotyczne tłumaczenie ? Pan sobie ze mnie  żartuje , prawda ?  Nie po to się pożegnałem z rodzicami i z kotem, żeby wracać z pustymi rękami i jeszcze tego samego dnia !!  To skandal !!

– Proszę się nie denerwować, panie doktorze. Nie wróci pan z pustymi rękami. Mamy dla pana przygotowaną paczkę żywnościową i o kocie też pamiętaliśmy.

– Paczka żywnościowa od SB ? I pan sądzi, że ja ją przyjmę, nawet w imieniu kota ? Przecież gdyby się o tym naród dowiedział, nigdy bym nie mógł kandydować – ani na premiera, ani na prezydenta !!

– A zamierza pan ? 

– Jeszcze nie teraz, ale mój czas nadejdzie, przekona się pan.

– Cieszę się, że zgadza się pan ze mną, że jeszcze nie nadszedł. Widzę, że faktycznie jest pan bez zarzutu, więc dziękuję za czas, który Pan nam poświęcił i niech pan wraca z Bogiem. A paczkę może pan odebrać na dole, na portierni – oczywiście za pokwitowaniem.

– Niczego nie będę podpisywał, bo potem powiedzą, że byłem jakimś Bolkiem.

– Bolkiem ? Ciekawe skąd pan zna ten kryptonim….

Oficer ubrany po cywilnemu nacisnął przycisk na biurku i po chwili zjawił się ten sam milicjant z Kałasznikowem.

– Proszę odprowadzić tego obywatela do wyjścia i przypilnować, żeby się nie zatrzasnął w jakiejś celi po drodze.

– Tak jest,  z przyjemnością odprowadzę tego pana, ale czy mogę o coś spytać ?

– Pytajcie..

– Kto to jest ?

– Nikt, ale podobno ma być kiedyś premierem.

– Pan kapitan zawsze miał poczucie humoru, ku chwale ojczyzny !!

Milicjant zasalutował i puszczając Kaczyńskiego przodem, puścił do niego oko,  bo już wtedy w milicji służyli kryptogeje. Kaczyński szedł ze spuszczoną głową, powoli. Wiedział, że historia nie wybaczy mu tego nieinternowania i postanowił, że w takim razie zostanie po prostu  zbawicielem. Tym bardziej, że Plac Zbawiciela już istniał, więc w razie czego nie trzeba będzie nawet zmieniać tabliczek i dowodów, kiedy naród uzna, że trzeba uczcić go placem. Plac Placka…coraz bardziej podobał mu się ten pomysł i nawet uśmiechnął się do eskortującego go milicjanta, a ten poczuł to charakterystyczne mrowienie w lędźwiach, któremu prędzej czy później musiał dać upust.

No ale to już zupełnie inna historia, bez związku z 13 Grudnia. A jeśli nawet ze związkiem, to raczej nie z zawodowym.

——————————————————————————————————-

A na koniec jeszcze taka refleksja mnie naszła:

Czy zwrócili Państwo uwagę na fakt, że Jarosław Kaczyński jest jednym z  nielicznych aktywnych „zawodowych polityków”, którzy przez całe swoje już dość długie życie praktycznie nie splamili się żadną pracą ?

Z tego co wiadomo, to pan prezes pracował kiedyś jedynie krótko jako pomocnik bibliotekarza i to chyba wszystko. Niewiele, jak na doktora prawa, prawda ?  Co gorsza, chyba nikt ani nic nie będzie w stanie zmusić go do przejścia na emeryturę, więc prawdopodobnie do końca będziemy musieli jako społeczeństwo finansować jego „posłowanie”.

„Prawdziwym”  opozycjonistą stał się w największym stopniu w wolnej Polsce, której co prawda nie uważa za całkiem wolną, ale do tej „pseudowolności „specjalnie się nawet nie przyczynił, więc ma prawo być sfrustrowany. Coraz bardziej jestem przekonany, że on nie chce żadnej władzy, bo doskonale zdaje sobie sprawę z faktu, że drugi raz naród by mu tego „rządzenia” płazem nie puścił i mógłby faktycznie trafić do jakiejś Berezy, czy jakichś Kiejkut, gdzie odżywianoby go od drugiej strony. Więc będzie przegrywał wszystko co się da i będzie trwał w tym „stuporze”, który zapewnia mu ciepłą posadkę, niewymagającą specjalnego wysiłku intelektualnego, że o fizycznym nie wspomnę przez litość. Być może w końcu ktoś go zdetronizuje, gdy zacznie za bardzo przypominać schyłkowego Breżniewa, ale co jeszcze napsuje, to jego.

Dlatego przesyłam mu z tego miejsca serdeczne Death Wish, a potem niech go Bóbr sobie weźmie do swoich wiekuistych żeremi.

Pantryjota