Tablica

Była sobie raz tablica.

Była sobie i była i nikomu nie szkodziła i nie szkodziła. Oznaczała miejsce, gdzie ktoś się urodził, chociaż nie całkiem dokładnie tam, gdzie tablica wskazywała. Wisiała sobie i wisiała sobie skromnie w kąciku rynku miasta Zamość. Zamojszczanie ją ignorowali, a turyści jej nie zauważali chociażby z tego powodu, że będąc potomkami pańszczyźnianych chłopów bitych po wrednych mordach knutem jaśnie pana wolą raczej podziwiać sprzęty, ubiór, pozłacane kandelabry i misternie ze złotogłowiu utkane gacie jaśnie pana wystawione ku radości gawiedzi w miejscowym muzeum. Znacznie bardziej dla gawiedzi interesująca jest utrwalona na obrazie zżarta syfilisem fizjonomia imć Zamoyskiego mocium panie niż Róża Luksemburg, która była primo puchem marnym, secundo puchem żydowskim, tertio puchem socjalistycznym, quatro puchem feministycznym i quinto kudy jej tam do jaśnie pana, skoro gacie miała mniej wykwintne! Cóż tam mocium panie, że Róża Luksemburg za swój niewyparzony żydowski babski język po kilka miesięcy gniła w więzieniu za obrazę pana cesarza Rzeszy Niemieckiej i pana cesarza Wszechrusi! Cóż tam, że nie lada łajdakiem trzeba było być, by w czasie I Wojny Światowej i tuż po niej po chrześcijańsku nawoływać do mordowania wyznawców Pana Jezusa!

Jakiś czas przebywałam w kraju ościennym, w którym Róża Luksemburg mieszkała w pięknym mieszczańskim domu w dzielnicy Friedenau w Berlinie, zanim mocarni patrioci z Freikorps – ci sami, którzy męskość swą nieco później udowadniali w Palmirach-, skuli ją do kanału. Na ścianie domu wisi tablica. W miejscu, w którym niemieccy patrioci kulą w potylicę udowodnili Róży Luksemburg jej marność, stoi dzisiaj pomnik i nie jest to bynajmniej pomnik wystawiony przez złych ludzi z byłej NRD, lecz przez prawych obywateli jak najbardziej kapitalistycznego państwa. Ponoć demokracja, jak Róża Luksemburg jako zwolenniczka mienszewików tłumaczyła panu Leninowi, jest rządem większości z poszanowaniem praw mniejszości, ale jest to raczej forma politycznego bytu realizowana przez lud światły, a nie przez barbarzyńców. Lud światły nie burzy pomników, by się bezrefleksyjnie gapić na galoty imć pana sobiepana złotą nicią przetykane. W Polsce nikt Róży Luksemburg pomników już nie wystawi, a istniejące skuje po pysku, albowiem polski lud wszem ludom znany jest z męstwa i bitności go po tyłku. Nikomu nie będzie go szkoda, bo i niby dlaczego?

O Samuela

z wykształcenia i zamiłowania filolog, co według Platona oznacza miłośnika naukowej dyskusji. Wszelako mogę też nienaukowo.