Szanowni,

W każdym nieszczęściu na upartego można doszukać się na  jakichś pozytywów. Ja w pandemii doszukałem się co najmniej kilku, więc pozwolę sobie zebrać je ad hoc do przysłowiowej kupy i zaprezentować publiczne. Pierwszy plus dodatni jest taki, że rodactwo (by Pantryjota) nie będzie mogło hucznie uczcić wyjątkowej „okrągłej” rocznicy wybuchu Tupolewa, co z pewnością miałoby miejsce, gdyby nie wirus. Oczywiście zapewne będą jakieś obchody „on line” a być może nawet wokół prezesa w kombinezonie zbierze się „zamaskowana” grupka trzymająca władzę, aby okazać szefowi wszystko to, co w takich okolicznościach może być do okazania. Jednak do zbiorowych, wielotysięcznych modłów i złorzeczeń raczej nie dojdzie i zapewne nie zostanie odsłonięty żaden nowy pomnik, ani nawet tablica pamiątkowa, co oczywiście nie wyklucza opcji złożenia wiązanek i pojedynczych kwiatków. Jeśli prezes uda się do krypty, to najpierw zostanie ona dokładnie odkażona, a następnie zaplombowana na amen, aż do czasu przyjazdu żyjącego brata. Dzwon Zygmunt raczej nie będzie dzwonił, gdyż cząsteczki powietrza wprawiane przez niego w ruch, mogą powodować gwałtowne rozprzestrzenianie się wirusa, a na tym chyba nikomu nie zależy. Ogromnym plusem dodatnim obecnej sytuacji jest także to, że do Smoleńska nie wybiera się żadna delegacja, bo dzięki temu nie przywiezie ze sobą z powrotem żadnej francy, jak np. zmutowanego do granic możliwości koronawirusa, który na pewno panoszy się we wraku, pozostawionym na pastwę losu i autochtonów. Można mieć również cichą nadzieję, że tym razem nie zabierze głosu guru religii smoleńskiej, Antoni „parówa” M, aby po raz  kolejny zapewnić, że prace jego komisji są już na ukończeniu, a zebrane dowody jednoznacznie wskazują na sprawców.

Nie ukrywam, że również ja sam, w jak najbardziej własnej osobie i w niemal dosłownym sensie, odczuwam sporą ulgę w związku z ograniczeniami narzuconymi przez okoliczności, bo dzięki temu nie czuję przymusu kategorycznego w postaci stworzenia kolejnego prześmiewczego tekstu, których wiele w swoim czasie pojawiło się w moim słynnym lubczasopiśmie „Teorie katastrof”

Pomyślałem sobie, że przy tak uroczystej okazji nie zawadzi przypomnieć tytułów wpisów, które świadczą o mnie jak najlepiej można. „Salonowe” linki oczywiście nie działają, ale wpisy są zarchiwizowane dla potomności i dla przyjemności:

Lista notek

A na zakończenie utwór muzyczny o adekwatnym tytule i tekście również jak najbardziej pasującym, szczególnie osobom w pewnym wieku:

Dykes and fairies, tell me where is sanity
Tax the rich, feed the poor
'Til there are no rich no more?

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.