Ucho Prezesa – wersja hardcore

Z ostatniej chwili – podsłuchane w Pałacu:

Witam Panie Prezesie,

Cieszę się, że przyjął Pan moje zaproszenie do pałacu i że nie musiałem tym razem jechać na Żoliborz, bo szczerze mówiąc, nie przepadam za kotami.

– Słuchaj no, zdradziecka mordo – słuchaj i nie przerywaj, jak starszy i mądrzejszy będzie mówił !

Gdzież bym śmiał, mój dobrodzieju łaskawy, przecież znam swoje miejsce w szeregu.

– Nie w szeregu, tylko w łańcuchu pokarmowym, błaźnie dudowaty.  Chyba zapomniałeś skąd się wziąłeś i jak tak dalej pójdzie, to znajdziesz się w głębokiej dudzie, z której do końca życia  się nie wygrzebiesz, no ale dam ci jeszcze jedną szansę…

Szansa dana od Pana Prezesa to prawie jak błogosławieństwo, ale…

–  Nie ma żadnego ale, zamkniesz sie wreszcie, czy nie? Jeszcze słowo, a pójdę oglądać rodeo na wideo i więcej moja dostojność tutaj się nie pojawi, a ty będziesz musiał szybko zwijać manatki i szukać sobie jakiegoś zajęcia, bo to najwyraźniej zaczyna cię przerastać, jak mnie moja prostata.

– To Pan Prezes ma prostatę? W życiu bym nie pomyślał, pomyślał w duchu Du.a i tylko się zaczerwienił, jak pensjonarka na myśl o seksie analnym z uchodźcą.

A Prezes kontynuował:

Będzie tak: pokażasz mi te swoje nowe ustawy do końca tygodnia, dasz naganę Łapińskiemu i pozbawisz go premii, a jeśli chodzi o Antka, to bawcie się beze mnie, bo zachowujecie się jak dzieciaki w piaskownicy.

– To Pan prezes bawił się w piaskownicy? Z kotem?

Tym razem Du.a wypowiedział się na głos, co spowodowało, że Jarosław Kaczyński szczerwieniał jak niedoświadczony pensjonariusz zakładu karnego na myśl o pierwszej nocy w celi z 3 wyposzczonymi kolegami, i poderwawszy się  fotela rzucił na odchodne, gdyż właśnie wychodził:

Masz przechlapane, Duda. Mam cię po kokardkę.  Jutro zgłosi się do ciebie Zbyszek z gotowym oświadczeniem o rezygnacji ze stanowiska z powodu stanu zdrowia.

– A na co jestem chory, Panie Prezesie?

Z nadzieją w głosi spytał Du.a, wierząc, że choroba, którą prezeznaczył dla niego Pan Prezes, nie okaże się śmiertelna.

– Na przerost pantryjotyzmu, a tego się nie wybacza.

Pantryjotyzmu? Nie przesłyszałem się aby?

– Zamiast gadać z jakimś leśnym ruchadłem, lepiej byś zrobił, zaglądając czasem do Pantryjoty – on ma wszystko, czego tobie brakuje.

Nie znam, ale jak się domyślam, będzie nowym prezydentem po mojej rezygnacji?

– Nic z tego, jest nieprzekupny i pryncypialny w kwestiach fundamentalnych.

Ach, to Pańska ksywka w sieci, mogłem się domyśleć po tym przewrotnym nicku…gratuluję i proszę o wybaczenie – co złego to nie ja.

– Jesteście zerem, Duda, jak mogłem kogoś takiego podsunąć na prezydenta…

Mówiac te słowa nadprezes trzasnął drzwiami i tyle go Du.a widział.

Reporterzy zgromadzeni przed pałacem otoczyli Jarosława z mikrofonami, ale ten odgonił ich jak naprzykrzające się muchy i w kolumnie pancernych aut udał się do domu, gdyż kolacja kota w tym momencie bardziej zaprzątała jego umysł, niż nieudany projekt „Adrian”.

Pantryjota

P.S:

Chciałbym, żeby tak to wyglądało, ale obawiam się, że poniosła mnie pantryjotyczna fantazja, zwana również tu i ówdzie fantazją ułańską, co w moim przypadku nie dziwi, gdyż mój osobisty dziadek posiadał przed wojna kolekcję broni białej, która zajmowała 2 pokoje. W tym sensie, że tylko ona. Dziadek z babcią i 2 synami zajmował pozostałe 10, więc jeśli nie liczyć tych dwóch z szablami, to wypadało po 2.5 pokoju na głowę. Ja mam jeden na swoją głowę, za to bardzo niewielki, no ale nie mam szabli, więc się nie liczy.