Wspomnienie

Na fali gorącej dyskusji dotyczącej imigrantów przypomniało mi się, jak w 88 lub 89 roku i ja byłam o krok od emigracji.
W tym celu pojechałam do Rzymu gdzie był obóz przejściowy dla uchodźców, i gdzie wówczas przebywało kilka tysięcy Polaków. Przypomnę, że nie był to jedyny obóz w Europie, wciąż jeszcze Polacy próbowali się wydostać przez Wiedeń, bo wydaje mi się, że już wówczas Berlin był tak przepełniony, że nie przyjmowano nowych.
Plan miałam taki, że wyjeżdżam z moją córką, dla której chciałam innego, wolnego życia. Jednak na jakiś miesiąc przed wyjazdem postanowiłam uprzedzić rodzinę, żeby zdążyła się oswoić z tą myślą. Skutek był taki, że mój ojciec wylądował w szpitalu z pierwszym zawałem 🙁
Po wielu rodzinnych dyskusjach zgodziłam się najpierw pojechać sama, a potem kiedy uznam, że warunki są dobre, rodzice przywiozą mi córkę…
Poleciałam więc z bliżej nie sprecyzowanym planem, postanowiłam zdecydować na miejscu.
Była to moja pierwsza zagraniczna podróż, zabrałam na wszelki wypadek maleńki namiocik, karimatę i śpiwór, w który zawinęłam butelkę polskiej wódki i ile było wolno paczek papierosów, choć sama nie paliłam, tak na wszelki wypadek. Na lotnisku bez trudu odnalazłam autobus jadący do samego centrum, do dworca Termini, na którym nabyłam żeton na telefon i wykręciłam jedyny numer jaki ze sobą miałam, czyli do koleżanki mojej znajomej, która była już po pobycie w obozie i miała zakwaterowanie w hotelu. Niestety, koleżanka chyba nie pamiętała o tym, że miałam tego dnia przyjechać i po piątym telefonie, kiedy już zaczęło się robić ciemno, ktoś z tego pokoju w którym mieszkała, zlitował się nade mną i przyjechał po mnie na ten dworzec. Na szczęście, na miejscu znalazła się też ta koleżanka, którą wprawdzie widziałam pierwszy raz w życiu ale wbrew moim obawom okazała się bardzo serdeczna. Do jej pokoju dostałam się schodami przeciwpożarowymi, wyjęłam ze śpiwora pół litra i szybko zostałam polubiona przez resztę mieszkańców, dzięki temu waletowałam tam prawie dwa tygodnie.
Hotelik Giotto był niewielki, powinien być już remontowany, ale za to bardzo ładnie położony, na obrzeżach Rzymu, na wzgórzu z którego widać było Watykan, W niewielkim parku bawiły się dzieci Polskie z Włoskimi, mieszkającymi w okolicy. Na co zwróciłam uwagę, to to, że świetnie się ze sobą dogadywały…w przeciwieństwie do dorosłych…
Postanowiłam, że jednak poczekam jeszcze z oddaniem paszportu na policji i zapoznam się z panującymi tam warunkami.
Oddanie paszportu i prośba o azyl było pierwszym krokiem, następnie trzeba było opisać przyczyny wyjazdu z kraju, rodzaj prześladowań z powodu których się wyjechało i określić kraj do którego chciało się emigrować. W obozie zostawało się 2 – 4 miesiące, myślę, że w tym czasie jakimiś kanałami były sprawdzane dane jakie podawało się w formularzach. Po pozytywnej weryfikacji dostawano zakwaterowanie w hotelu…
Ja takich hoteli widziałam 3, ten który opisałam, drugi ogromny moloch z piętrami podziemnymi wybudowany na czas olimpiady, wydawał mi się bardzo elegancki, wszędzie leżały mięciutkie, dywanowe wykładziny i ładne meble a w pokojach mieszkało nie więcej niż 3 osoby, trzeci był w miejscowości nadmorskiej, godzina jazdy zatłoczonym autobusem, gdzie Rzymianie mieli domki na wakacje.
We wszystkich tych miejscach Polacy dostawali 3 posiłki dziennie i środki czystości, co tydzień też wózkami rozwożono czystą pościel a zabierano brudną, każdy pokój był z łazienką a w łazience oprócz prysznica, bidet.
Jednak, przez cały czas słyszałam, jacy to ci Włosi są okropni, skąpi i beznadziejnie głupi, nikt też nie uczył się włoskiego, chociaż mieli zapewnione darmowe lekcje, ba, niewielu tez znało język angielski a wszyscy deklarowali, że chcą emigrować do krajów, gdzie był językiem urzędowym. Pomijam to, że byli specjalni ,,pisarze” trudniący się wymyślaniem dramatycznych życiowych przeżyć przyszłych emigrantów, jak również to, że niewielu osobom chciało się pracować, chociaż zakazu nie mieli.
Myślę, ze najwięcej wygrywały dzieci, bo po kilku miesiącach chodzenia do włoskiej szkoły świetnie się porozumiewały w tym języku i nawiązywały przyjaźnie beztrosko się przy tym bawiąc.
Może 1% azylantów to ludzie którzy faktycznie mogli się obawiać komunistycznego reżimu w Polsce, ale reszta, i muszę to podkreślić, to ci, który po prostu pragnęli żyć w wolnych krajach i tam wychowywać swoje dzieci, mieli ambicję i determinację żeby nie dać się przekręcić przez tryby jedynie słusznego systemu, może byli też wśród poszukiwacze wrażeń i zwykli awanturnicy…gdzie ich nie ma?
Nie sądzę, żeby ludzie, których fala podąża do nas bardzo się od tamtych różnili, chociaż wywodzą się z innej kultury i mają ciemniejszą skórę, są podobni, a to czego pragną i za czym podążają to jak mi się wydaje, wolność.
Powinniśmy to uszanować i nie dać się zmanipulować tchórzom, którzy nigdy nie wyścibili nosa poza własne podwórko i widzą zagrożenie wszędzie tam, gdzie są jacyś inni…
Tak sobie dzisiaj myślę 🙂

O krawcowa

Po wieloletniej hibernacji wracam do żywych, jednak zatrzymałam się w czasach przed zamrożeniem i w dalszym ciągu bliskie mi są ideały szeroko rozumianej wolności i wolnej miłości. Teraz mam zamiar ich bronic ...tak mi dopomóż Pantryjoto.pl