Wszystko po staremu

Siedzę właśnie przy komputerze, za plecami telewizor, coś tam piszę i jednym uchem słucham relacji z wyścigu Formuły I w Soczi. Czasem odwracam się do ekranu i przyznam, jestem zaskoczony tym, co tam widzę. Putin rozluźniony, niedbały w jedwabnej koszuli uwydatniającej szerokość jego barków wymienia poufałości z Ecclestonem, po którym widać, jak bardzo jest przejęty okazywaną mu przez gospodarza sympatią.

Niemieccy komentatorzy tłumaczą telewidzom, o co pytał Putin Rosberga po zakończonym wyścigu. Zakochany w swojej cielesności (körperbetonnter) przywódca domniemanego mocarstwa zapragnął dowiedzieć się od szczawika Rosberga, ile stracił na wadze w czasie wyścigu na torze w Soczi.

Bardzo dobre pytanie. 3 kilo, odpowiada jak zwykle uśmiechnięty niemiecki zawodnik. Nie widzę tej rozmowy, jestem odwrócony tyłem, ale odgaduję, że na twarzy łysego narcyza pojawia się wyraz ukontentowania.

3 kilo w dwie godziny to jest coś. Jemu też by się przydało. To są znaki naszych czasów. Wyścig Formuły I w kraju, który jest w stanie wojny z krajem wcale nie tak daleko położonym. Nigdzie jednak nie słychać wybuchów, nie wyją syreny i na trybunach panuje pogodna atmosfera pikniku. Wysportowany prezydent w jedwabnej koszuli pragnie się dowiedzieć, jak w miarę przyjemnie można zrzucić zbyteczne kilogramy. Wydając parę miliardów na budowę toru wyśgowego w Soczi? Dlaczego nie, why not? Tak też przecież można odnowić się wizerunkowo.

Pierwszy był dzisiaj Hamilton, drugi był Rosberg, a trzeci Łotysz Valtteri Bottas, który wywiadu nie udzielał jednak po rosyjsku, tylko po angielsku. Potem lał się szampan i orkiestra odegrała hymny – angielski i niemiecki. Angielski dla zwycięskiego Hamiltona, a niemiecki (na znaną melodię Deutschland, Deutschland über alles) by uhonorować  bezkonkurencyjnego mercedesa.

Putin zadeklarował swoją gotowość wycofania się z Ukrainy. Ceny ropy spadają na łeb i na szyję. Dotarło i do niego zdaje się, że mocarstwo chwieje się na krawędzi przepaści.

Tak więc wiadomości nie są takie złe. Wszystko po staremu.

P.S.

Ach i jeszcze jedno.

Warto pochwalić konferansjera rosyjskiej telewizji państwowej w czarnej czapeczce baseballówce, który w nienagannej angielszczyźnie przeprowadzał wywiady z trójką zwycięzców na podium. Wyglądało na to, że rosyjscy kibice nie potrzebowali tłumacza. A było ich tak na oko co najmniej kilkadziesiąt tysięcy. Reagowali gromkimi brawami na zabawne powiedzonka konferansjera, jak gdyby byli Amerykanami albo co najmniej Anglikami.

Śmiał się też Putin, Ecclestone i długonogie modelki w tle. Konferansjerowi udało się przecież wyciągnąć od Hamiltona wyznanie. Był dumny z tego, że przejdzie do historii jako pierwszy zwycięzca wyścigu Formuły I w Rosji.

Kiedy to powiedział, publiczność oszalała z radości. „Takie historyczne zwycięstwo trzeba świętować, Louis. Czego się dzisiaj napijesz? Wiemy, że jesteś sportowcem i musisz trenować ale do następnego wyścigu masz jeszcze trzy tygodnie, dasz radę?”, pytał konferansjer wyciągając z kieszeni butelkę wódki

„Wódki, wódki, wódki mu dać”, skandowała publiczność.

Przez chwilę wydawało mi się, że w oczach Hamiltona dostrzegłem łzy szczęścia.  „Tak, tak, w taki dzień jak dzisiaj muszę się napić wódki”

O cyrkulator

Nie lubię kłamstw. Uważam, że nie powinniśmy sobie na nie pozwalać nawet w najszlachetniejszych zamiarach. Z historii wiadomo, że ich następstwem był na ogół chaos, zbiorowe szaleństwo i że nie było w tym przypadku. Wolę trzymać się prawdy.