Żal mi du.y nie ściska, czyli o końcu nierealnych marzeń

Wypada krótko podsumować udział naszych futbolistów w imprezie odbywającej się na wrogiej ziemi. Zawiedli wszyscy jak jeden mąż, no może oprócz tego łysego, więc powinna zostać powołana jakaś komisja do wyjaśnienia tej niewątpliwej afery, gdyż nie może być tak, żeby 15 facetów nagle przestało potrafić grać w piłkę. Żadne „psychologiczne” argumenty moim zdaniem nie mogą być brane pod uwagę, więc może po prostu klimat okazał się zabójczy, albo czymś ich podtruwano. Z drugiej jednak strony niewątpliwie jest tak, że wartość naszych zawodników, nawet tych teoretycznie najlepszych, sprawdza się wyłącznie w klubach, gdzie grają obok wielu innych kolegów i stanowią swego rodzaju monolit. Reprezentacja to jednak coś zupełnie innego i jeśli nie jest optymalnie prowadzona, to trudno liczyć na dobre rezultaty w konfrontacji z zespołami, które potrafią coś więcej niż dajmy na to Litwa.  Jeśli czołowy jakoby napastnik świata oddaje w ciągu dwóch meczów 2 strzały na bramkę przeciwnika a cała reprezentacja nie wiele więcej,  to coś chyba jest nie tak, a przecież miał być rzekomo świeży i wypoczęty jak nigdy wcześniej. W dzisiejszym meczu nasi trochę więcej walczyli na początku, ale piłkarsko wyglądało to niewiele lepiej niż w spotkaniu z Senegalem, więc skończyło się tak, jak się skończyło, czyli blamażem całkowitym, gdyż Kolumbia obnażyła wszystkie nasze braki i możemy mówić o szczęściu, że straciliśmy tylko 3 bramki.

I to by było na tyle na ten temat, a większą część tej skromnej notki napisałem w przerwie meczu i publikuję ją tuż przed jego zakończeniem, gdy wszystko już jest jasne, a rodactwo pewnie będzie się upijało teraz z żalu i z rozpaczy. Komentator w tv użył określenia „dramat w Kazaniu” ale prawdziwy dramat to przeżywałem tam 30 lat temu ja, nie mogąc znaleźć toalety.

Na szczęście  mi to rybka, gdyż żaden ze mnie futbolowy patriota i ani mnie to specjalnie ziębi, ani tym bardziej grzeje. Mecz o honor z Japonią zakończy się zapewne podobnie i jeśli by to ode mnie zależało, oddałbym go im walkowerem, a drużynę wysłał ciupasem do kraju, choć prawda jest taka, że tylko nieliczni wrócą do Polski, a pozostali pojadą tam, gdzie za grę lepiej płacą.

A swoją drogą ciekaw jestem, dlaczego nasi chłopcy nie odwiedzili miejsca zamachu na naszego Tupolewa, co teoretycznie mogłoby wzmóc w nich agresję, oczywiście w dobrym rozumieniu tego słowa.

Pantryś

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.