WSM, Bierut, dziadkowie i ja

Jak być może niektórzy moi czytelnicy wiedzą, jestem dość silnie związany emocjonalnie z warszawską dzielnicą Żoliborz, gdzie na ulicy Krasińskiego mieszkałem praktycznie od urodzenia, aż do niemal 1 klasy szkoły podstawowej, a potem przeniosłem się na Bielany,   które kiedyś były częścią Żoliborza, zanim „wybiły” się na samodzielność. W międzyczasie jeszcze kilka lat mieszkałem u zbiegu ulic Miodowej i Długiej, no ale to tylko przez pierwsze 3 klasy podstawówki.

Tych 5 lat spędzonych w domu dziadków wywarło niezatarte piętno na mojej osobowości, choć potem odszedłem od paciorka na dobranoc, ale za to nie odszedłem od muzyki i nawet mam w spadku pianino po babci, choć na nim nie gram.

To pianino stało wcześniej w jednym z bloków Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, wybudowanych w dwudziestoleciu międzywojennym, którym poświęcony jest ten felieton:

ttp://weekend.gazeta.pl/weekend/1,138262,18755580,architektura-budowana-na-zoliborzu-dla-najbiedniejszych-ma-jakosc.html#NiePrzeg

Dopiero wiele lat potem dowiedziałem się, że jednym z ocjów założycieli WSM był mój dziadek (ale nie ten, u którego mieszkałem na Krasińskiego), który w owych czasach zajmował się m.innymi teorią i praktyką ruchu spółdzielczego, a także był działaczem PPS. Miał legitymację WSM z numerem dwudziestym którymś tam i siłą rzeczy „kolegował” się z tymi panami, którzy wymienieni są w artykule.

„Kolegowanie” się z Bierutem + wiedza i praktyka jaką posiadał miało taki skutek, że tuż po wojnie, w ramach tworzenia rządu lubelskiego został dyrektorem  Rady Spółdzielczości przy PKWN i jakiś czas pełnił tę funkcję, a potem zajmował jakieś inne stanowisko ministerialne, związane z aprowizacją, czy czymś podobnym.

Potem jednak, gdy odbył się kongres zjednoczeniowy i powstała PZPR, dziadek w dość burzliwych okolicznościach „rzucił” legitymacją starego PPS-owca, przez co popadł w niełaskę i do końca życia pracował jako księgowy, oddając się swoim pasjom językowym, badaniom Masonów i wielu innym działaniom, które mimo braku przynależności partyjnej zostały docenione w postaci Polonii Restituty i kilku innych odznaczeń i pochówku w Alei Zasłużonych, choć przy samym ogrodzeniu :)).

W jednym z takich wuesemowskich bloków, tuż obok teatru Komedia,  mieszkała również pisarka, pani Irena Jurgielewiczowa, ktorą miałem przyjemność poznać, będąc takim długowłosym młodzieńcem:

Być może to właśnie rozmowy o literaturze z panią Ireną spowodowały, że cały czas myślę o zostaniu pisarzem na stare lata, a póki co, prowadzę to forum i jestem niezłym felietonistą samoukiem, podobnie jak dziadek, który choć znał 12 języków i miał ogromną wiedzę w wielu, czasem zupełnie odległych dziedzinach, to nawet nigdy nie przystąpił do matury, bo jak twierdził, szkoda mu było na to czasu. Mnie też czasem szkoda czasu na pierdoły, choć z drugiej strony, takie dajmy na to  rozważania o istocie Golonki mogą być całkiem niezłą zabawą, a przecież rozrywka też jest człowiekowi niezbędna do życia. Szczególnie w tych trudnych czasach, gdy Kaczor dmie w Dudy, a muzułmanie szykują się do emablowania naszych pięknych niewiast, a w dalszej kolejności do obsrywania nam kościołów, czym podobno straszył ostatnio pan prezes.

Jeśli chodzi o moje podwórko, to chyba stoją na nim do dziś te drabinki, na których zostałem sfotografowany w czasach, gdy mało kto miał w domu telewizor, a jeśli już, to musiał to być model o nazwie Wisła, bo innego nie było:

A tak wyglądałem właśnie chyba na Krasińskiego, choć pewności nie mam:

A poniżej kilka fotek z okolic  kościoła na ulicy Gdańskiej, gdzie zdążyłem jeszcze przyjąć Komunię, zanim wpadłem w sidła Bobra. Najpierw „normalne” zdjęcie z kwiatkami:

Na kolejnym widać po pozie, że już wtedy trzymały się mnie żarty:

Widać też to po minie, która nie wiem czemu, ale przypomina mi trochę niektóre miny J.Lennona:

A tutaj okładka pamiętnika komunijnego :

Oraz wpis w tym pamiętniku, dokonany przez wspomnianego dziadka spółdzielcę:

Na kolejnym zdjęciu drugi dziadek i ja:

W mieszkaniu na Krasińskiego nadal mieszka mój stryjek i stryjenka z mamą, która ma 102 lata i jest jedną z ostatnich żyjących wdów katyńskich.  A w czasach, gdy ja tam mieszkałem, stosunkowo niedaleko przemykali do domu opłotkami bracia Kaczyńscy i z pewnością nikt wówczas nie przypuszczał, że staną się jednym z największych nieszczęść tego kraju i że Żoliborz będzie się musiał za nich już zawsze wstydzić.

Za to ze mnie ma jeszcze szansę być dumny, o ile z niej skorzystam :))

Na koniec jeszcze tylko dodam, że zdjęcia, które zamieściłem w notce po prostu sfotografowałem w albumie – stąd ich kiepska jakość.

Pantryś.