Smutna Nuta

Szanowni,

Jak wspomniałem we wpisie o moich salonowych wcieleniach, blogować zacząłem trochę przypadkowo, bo o istnieniu portalu salon24.pl  dowiedziałem się od kumpla emigranta, który przebywał od wielu lat w Ameryce i w jednym z maili, które mi przysyłał pochwalił się, że jest tam zalogowany.

Po jego wyjeździe do USA we wczesnych latach 80, przez kilkanaście lat w ogóle się nie kontaktowaliśmy, ale potem jakoś mnie odnalazł i do dziś zachowałem setki maili, w których opisywał swoje mocno „pokręcone” życie i los człowieka o statusie „political refugee”.

Dziś, gdy zajrzałem na salon, przypadkowo zauważyłem notkę pt „Śmierć taty” i za chwilę zorientowałem się, że to przecież blog mojego kumpla, z który poznaliśmy się 45 lat temu.

O śmierci taty poinformowała jego córka, którą pamiętam jako małą dziewczynkę, jeszcze przedszkolankę. Mimo, że z wielu powodów nasze stosunki w ostatnich latach były raczej „chłodne”, to ta wiadomość jednak mną „tąpnęła” bo Włodek był już jednym  z  ostatnich moich kumpli z tamtych lat, z którymi nie straciłem kontaktu i którzy jeszcze chodzili po tym łez padole, albo jak kto woli, po Bobrzym świecie.

Pochodził z Nowej Huty, ale jako kilkunastolatek przeniósł się z rodzicami do W-wy i mieszkał na ulicy Targowej. Poznałem go w 1 klasie szkoły średniej, z której odszedłem po pierwszym roku, a on tam uczył się bodaj jeszcze  przez rok.

Dawno, dawno temu, tuż przed wydarzeniami Grudnia 1970r, namówiłem go na „gigant” czyli ucieczkę z domu i udaliśmy się stopem z W-wy na Wybrzeże, bo przyszło nam do głowy, że „zaokrętujemy” się na jakiś statek i odpłyniemy w siną dal. Z tych planów nic nie  wyszło ( choć na Stefana Czernieckiego weszliśmy) i  nasza wyprawa zakończyła się w Izbie Dziecka w Olsztynie, gdzie ogolono nas na łyso, wykąpano w zimnej wodzie i po dość brutalnym przesłuchaniu rzucono na pryczę w sali, w której było kilkunastu nieletnich gagatków. Mnie następnego dnia odebrał ojciec, a kolega  został tam jeszcze chyba dzień lub dwa. Pobyt w tym miejscu to zresztą temat na oddzielną notkę, którą być może kiedyś napiszę.

Potem Włodek zaangażował się w działalność opozycyjną, a konkretnie zajmował się „drukarstwem” co w pewnym sensie było zbieżne z jego talentami „graficznymi”, a moją rolę jako jego najbliższego kumpla przejął drugi Włodek, o którym też tu kiedyś chyba wspominałem, jako o ciekawym przypadku. Tamten Włodek wyemigrował pierwszy, do Szwecji i kilka lat temu dowiedziałem się od jego mamy, że nie żyje od kilkunastu lat. No a dziś dowiaduję się od córki drugiego Włodka, że już nie mam żadnego kolegi o tym imieniu.

Włodek zginął w wypadku drogowym w USA. Ta informacja w połączeniu z faktem, że 2 tygodnie temu spadłem z drabiny na beton i choć skończyło się tylko rozcięciem głowy i uszkodzeniem barku, musi jednak wywoływać refleksje o kruchości naszej ziemskiej egzystencji i o tym, że nikt nie zna dnia ani godziny.

Początkowo chciałem zamieścić ten wpis na salonie, bo głowę daję, że nikt z tam piszących nie znał Włodka lepiej niż ja, ale przemyślałem temat i doszedłem do wniosku, że administracja znów może mi w takim wypadku zarzucić „lansowanie się na zmarłych” tak ja to miało kiedyś miejsce przy okazji mojego wpisu o skandalicznej notce Golonki, napisanej ” z okazji” śmierci innego blogera.

Tak wiec niech tam składają córce kondolencje państwo Janke i cała reszta, a ja złożę je u siebie, co uważam za najlepsze wyjście.

Karolinko,

Przykro mi, że dowiedziałem się o pogrzebie 2 godziny po tym, jak już się odbył, bo na pewno bym pojechał pożegnać przyjaciela. Zawsze wspominał o Tobie jako o swoim największym „osiągnięciu” i największej dumie, więc przyjmij ode mnie wyrazy szczerego i głębokiego współczucia, bo w końcu znałem Twojego tatę o wiele dłużej, niż Ty żyjesz na tym świecie.

Niech mu ziemia ojczysta lekką będzie.

Piotrek

---

I jeszcze coś:

Zadzwoniłem przed chwilą do kumpla, który również znał Włodka z tamtych czasów, żeby mu powiedzieć, że nie żyje. No i dowiedziałem się, że 2 tygodnie temu był na pogrzebie jeszcze jednego naszego wspólnego znajomego, który też zginął w USA w wypadku. Powiecie pewnie, że to zbieg okoliczności, ale z siostrą tego chłopaka w latach 80 był związany właśnie kolega Włodek. Mało? No to słuchajcie dalej: Włodek jakiś czas temu ożenił się (po raz bodaj 4)  ale wcześniej   pewnego razu poszedł  ze swoją narzeczoną na spacer po ulicy, do której miał sentyment z lat młodzieńczych  i jego przyszła żona powiedziała mu, że mieszkał na niej  chłopak, który smalił do niej cholewki, jak to się kiedyś ładnie określało. Okazało się, że tym chłopakiem był ten drugi Włodek, nasz wspólny, bardzo dobry kolega. A Hubert, czyli ten, o którym wspomniałem na początku,  jechał kiedyś na motorze z jeszcze jednym kolegą z podwórka, który tylko co dostał od rodziców, bodaj z okazji 18 urodzin. Walnęli w jakąś ciężarówkę i kolega kierowca zmarł po kilku dniach nie odzyskawszy przytomności, a Hubertowi nic się nie stało. Ale jak widać, co komu pisane, tego nie da się „odkręcić”.

Kilka lat temu wysłałem Włodkowi życzenie wigilijne i dołączyłem do nich wierszyk i dostałem taką odpowiedź:

No mam z tym wierszem:

„Przeszłość jest jak woda w stawie:
ciemna, gęsta i zaludniona.
W jej głębi falują niemrawie
czyjeś dawno zatopione ramiona.

Stare szczęście, zimne rybie ciało
drży, gdy błysk słońca w głąb wpadnie –
a marzenie, które umrzeć nie chciało,
jak ropucha ciężko dyszy na dnie…”

problem. Porównań, sygnalizowanych w tekście np partykułą „jak” używa się, by np, przyciągnąć uwagę czytelnika do podobieństw, które nie są często oczywiste, ale niemniej jednak rzeczywiste i w odczuciu poety świetnie ilustrujące myśl przewodnią utworu. Kiedy jednak piszemy:

Przeszłość jest jak woda w stawie:
ciemna, gęsta i zaludniona

to postępujemy tak samo jak ktoś kto mówi: życie jest jak mgła, nieprzejrzyste i jak tak jak mgła pełne trąbek. Przecież stawy nie są zaludnione! O ileż trafniejszym byłoby napisać:

Przeszłość, jak woda w stawie
ciemna, gęsta, zawiesista
w jej głębi faluje niemrawie
fantazja zaprzeszła nieczysta

Drży starym szczęściem, cudne ciało
kiedy wspomnienia promień padnie,
a marzenie, co umrzeć nie chciało,
jak topielec szamoce się na dnie.

zrób mi prezent i powiedz czyj to mi wiersz zasłałeś w wieczór wigilijny?

————-

Więcej życzeń z tej okazji, ani z żadnej innej Włodek już niestety nie dostanie.

---

Szukałem i znalazłem:

60-letni Włodzimierz Woroniecki zmarł w wyniku odniesionych obrażeń jakich doznał jadąc rowerem we Franklin Park. Został potrącony w poniedziałek przez motocyklistę. Wypadek miał miejsce w poniedziałek około godziny 8.00 wieczorem.

Woroniecki został w stanie krytycznym przewieziony do szpitala uniwersytetu Loyola w Maywood. Tam stwierdzono jego zgon. Włodzimierz Woroniecki w Chicago mieszkał w okolicy Diversey i Narragansett.

https://www.polskieradio.com/news_det.aspx?id=107946&kat=19

I bardziej szczegółowa wersja angielska:

https://chicago.suntimes.com/news/bicyclist-60-fatally-struck-by-motorcycle-in-franklin-park/

Kiedy to przeczytałem, to przypomniałem sobie, jak to będąc kiedyś na koloniach zostałem potrącony przez motocyklistę, gdy przechodziłem z grupą dzieciaków przez drogę. Z jednej strony było ostre urwisko, z drugiej drzewo, z trzeciej ja. Wybrał drzewo, ale odbił się od niego i uderzył mnie hełmem w głowę. Wiem to z opowieści, bo straciłem od razu przytomność i obudziłem się na łóżku, ale nawet nie w szpitalu. Tak więc wszystko się jakoś przeplata i zazębia, albo po prostu coś plotę bez sensu.

Nic więcej już nie będę dopisywał do tej notki, bo powinna mieć jednak zamkniętą formę, podobnie jak zamknięty jest rozdział życia Włodka.

Pantryś