Jaś, Indie i piwo, czyli o przyszłości pod Dudą

Dziś będzie wspominkowo (choć nie bez nawiązań do współczesności), gdyż ta zakładka coś mało jest wykorzystywana, a przecież każdy ma jakieś wspomnienia, prawda ?

Miałem kiedyś kumpla, znaliśmy się od podstawówki. Pasjonował się samochodami i ogólnie był luzak. To były czasy, kiedy młodzież dzieliła się na hippisów i gitowców, a jak ktoś nie pamięta o co w tym wszystkim chodziło, to niech sobie poszuka w sieci, bo jest tam sporo materiału o subkulturach.

Jaś, bo tak miał na imię kolega, urodził się pierwszego maja, w dodatku w niedzielę i zawsze twierdził, że w związku z powyższym, praca nie jest jego przeznaczeniem, co akurat wcale nie znajdowało potwierdzenia w realnym życiu owego Jasia. Kiedy nie udało mu się uniknąć powołania do wojska, celowo zaraził się żółtaczką i to spowodowało, że chyba nawet nie dotrwał do przysięgi.

Nie wiem czy to prawda, ale podobno pojechał do jednostki napalony marychą i kiedy wartownik na bramie zauważył, że kolega waha się przed jej przekroczeniem, zachęcał go jakoś tak nawet nienachalnie, na coś Jaś odparł:

„Dobra, ale pod jednym warunkiem: ja śpię do jedenastej”

Potem Jaś imał się różnych prac związanych z samochodami, aż wreszcie, korzystając z otwarcia granic, wyjechał gdzieś tak w połowie lat 80-tych na zachód. Pracował jako kierowca Tira i to w dość fajnym towarzystwie, bo woził sprzęt kapeli Scorpions i zdaje się, że również Petera Gabriela. No ale odebrano mu w pewnym momencie zawodowe prawo jazdy za prowadzenie pod wpływem  i wylądował w fabryce Airbusa. W międzyczasie spłodził dziecko z pewną rodaczką i kilkanaście lat temu odwiedził mnie z małą wówczas dziewczynką.

Niestety okazało się, że to „podpalanie” w młodości przerodziło się w coś dużo poważniejszego, czego nie dało się nie zauważyć. Po prostu był narkomanem, choć z tych, którzy potrafią mimo tego w miarę normalnie funkcjonować w społeczeństwie, zajmując się dziećmi, pracując itd.

Powiedział mi w trakcie tej wizyty, że likwiduje swoje „interesy” we Francji i wyjeżdża do Indii. Tam miał zamiar kupić jakiś hotelik w z kawałkiem plaży bo jak mi wyjaśnił, nie potrzeba na taką inwestycję dużej kasy, a żyje się tam „na luzie” czyli tak, jak zawsze lubił.

Czytałem jakiś czas temu reportaż z Indii, którego fragment teraz zacytuję:

„W Indiach zobaczyłem biedę skumulowaną w 20-milionowym mieście, w stolicy kraju, który jest nazywany „tygrysem gospodarczym” i stawiany za wzór reszcie świata. Rosną drapacze chmur, otwierają się supermarkety, ekonomiści zachwycają się wskaźnikami gospodarczymi, gazety donoszą o indyjskim programie atomowym i kolejnych satelitach wysyłanych w kosmos. „Indie światową potęgą elektroniki”. „Indie globalną stolicą call-centers”. „Czy Indie zdominują światową gospodarkę” – czytam w polskiej prasie. A potem jadę do New Delhi i w samym centrum spotykam ulicznego dentystę. Wyrywa zęby obcęgami na żywca, jego pacjentów nie stać na inną formę opieki medycznej. Kawałek dalej – uliczny znachor, który za pomocą tutki wysysa ludziom płyn z bolących kolan. To nie jest lokalny koloryt, to jest norma”

I co sobie wtedy myślisz?

– Że tak wygląda wolny rynek w formie czystej. Szacuje się, że z biznesu chodnikowego żyje tam 60 mln ludzi. Bez ZUS-u, emerytury, opieki zdrowotnej, umów – choćby śmieciowych.

i jeszcze coś:

Połowa spośród 20 mln mieszkańców New Delhi nie ma dostępu do wody bieżącej, prądu, kanalizacji. Załatwiają się wszędzie, bo gdzie mają to robić? Ciągle brodzisz w śmieciach.

Jak czytam takie artykuły, to myślę sobie, że gdybym był osobą wierzącą, codziennie bym dziękował Bogu za to, że urodziłem się w kraju, w którym największym problemem bywa przemarsz kibiców druzyny piłkarskiej, tudzież brak zgody na multipleks dla katolickiej rozgłośni, a tylko czasem pojawiają się napięcia „wyborcze”.
Sądzę, że to właśnie pogłębiająca się przepaść między bogatymi i biednymi doprowadzić może do marnego końca cywilizacji, albo co najmniej do wielkiego poruszenia jeszcze za mojego życia.
I myślę sobie, że każdy powinien choć raz wybrać się do Indii albo do Afryki, żeby nauczyć się pokory. Być może kiedyś sam tak zrobię, żeby odpocząć od tych różnych Dud i Kukizów, że nie wspomnę o Komorowskich.
Szkoda tylko, że pojęcia nie mam, jak potoczyły się losy Jasia. Wiem za to, że jeszcze żyje jego mama staruszka, ale już nie mieszka tam gdzie kiedyś, więc nie mam z nią kontaktu.
Wątpię, żeby dożył tych wspaniałych czasów jakie teraz mamy, ale jednocześnie mam nadzieję, że na swój sposób był szczęśliwy.
A że każdy ma prawo do własnego pojmowania czym jest szczęście, to zakończę cytatem, który dedykuję wszystkim, ze szczególnym uwzględnieniem naszego kolegi o nicku Al, który wciąż poszukuje sensu.

„Pi­wo jest do­wodem na to, że Bóg nas kocha i chce, żebyśmy by­li szczęśliwi”

B.Franklin

————————————-

I jeszcze jedno, przy okazji:

Zwracam uwagę na pojawienie się na naszym forum nowej koleżanki, o wiele mówiącym nicku Saudade

Sądzę, że dobrze rokuje i mam nadzieję, że wkrótce zamieści jakąś własną notkę, bo chyba klawiatura ją świerzbi :)). Co prawda nie ma jeszcze uprawnień autora, ale z przyjemnością jej je przyznam, jeśli tylko o to poprosi.

Pantryjota