Nic dziwnego – na dwóch śmierć wróżyła

Nic dziwnego

Rasowy felietonista powinien być z góry przygotowany na różne okoliczności, w tym na okoliczności smutne. Wówczas, w przypadku wystąpienia takowej, po prostu publikuje wcześniej przygotowany tekst i ma z głowy, a jego czytelnicy zachodzą w głowę, jak on mógł tak szybko zareagować na daną okoliczność. I taka chwila właśnie nadeszła, więc tytułem resume podsumujmy pokrótce fakty, z którymi się nie dyskutuje:

Otóż stało się tak, że otumaniona część narodu wybrała swojego prezydenta, który teraz będzie realizował program swojego prezesa. Już raz mieliśmy nieprzyjemność z kimś takim, na szczęście niezbyt długo, bo niezbadane są wyroki opatrzności Bobrzej, w tym również skazujące.

Jednak czego by nie powiedzieć o Lechu Kaczyńskim, to jednak był on na swój sposób kimś, a prezydent Duda jest niestety nikim. Jeśli jedynym atutem, jaki miałby decydować o wyborze kogoś na prezydenta jest młody wiek i pełna „sterowalność” przez  toksyczny czynnik zewnętrzny, to z pełną odpowiedzialnością oświadczam, że pan Duda nie jest moim prezydentem i nigdy nim nie będzie, choćby się rozerwał, jak nie przymierzając Tupolew.

Zostać prezydentem będąc nikim to oczywiście jest pewna sztuka, ale to wydarzenie dowodzi, jak łatwo ogłupić ciemny lud obietnicami bez pokrycia i przekonać go, że najważniejsza jest zmiana – choćby to była zmiana na gorsze, o wiele gorsze.

Idą ciężkie czasy dla Polski, również mojej Polski i niestety na niewiele się zdała moja ponad 4-ro letnia walka z dyktaturą ciemniaków, którą jako Pantryjota rozpocząłem takim oto felietonem, w dniu 5 marca 2011r.  Kto go zna, może od razu przejść dalej, do tekstu bez kursywy.

Wino i efekt motyla

Było kiedyś na moim Żoliborzu, na ulicy Suzina, kino Tęcza. Przechodziło różne koleje losu, aby wreszcie ulec rynkowej rzeczywistości, ale to nie będzie notka o upadku kultury pod naporem rynku.

Będzie o latach szczenięcych i dwóch filmach dla dzieci, oraz o efekcie motyla.

Pierwszy z nich, którego bohaterowie, niejaki Jacek i Placek kombinowali z księżycem, dość często był przywoływany w ostatnich czasach w rożnych dyskusjach z racji roli, jaką przyszło odegrać w przyszłości jego dwóm głównym bohaterom. Drugi, zatytułowany ” Historia żółtej ciżemki ” nie wzbudza już takich emocji, choć grający jedną z ról Marek Kondrat, też jakby nie było jest osobą publiczną.

A teraz wyobraźmy sobie, że dzięki zbiegowi okoliczności pan Marek K. zostaje Premierem, a jeden z braci aktorem ( niechby i charakterystycznym, jak np. pani Feldman – bez urazy ). Celowo nie próbuję wyobrażać sobie podwójnego nieszczęścia, gdyż braci Mroczków wystarczy, aby zwątpić w kulturotwórczą rolę sztuki aktorskiej.

Ja bym wolał taką zamianę ról….Dlaczego ? To proste – uważam bowiem, że między Markiem a Jarosławem jest taka różnica, jak nie przymierzając między Cabernetem z dobrego rocznika, a winem marki Wino z określoną zawartością siarki. Pana Marka słucham zawsze z duża atencją, podziwiając nie tylko jego elokwencję , sposób formułowania myśli, erudycję, ale również właśnie ów „zdrowy” stosunek do otaczającej rzeczywistości, czyli brak patriotycznego, żenującego „nadęcia”, a z drugiej strony wiele mądrych, choć gorzkich uwag o rzeczywistości w której przyszło nam żyć. Cenię go również za to, że potrafił zrezygnować z wyuczonego zawodu kiedy poczuł „wypalenie” a jednocześnie potrafił w tej sytuacji znaleźć dla siebie inne miejsce i funkcjonować z pożytkiem dla siebie (kasa) jak i dla kraju (podatki).

Jak w tej konfrontacji wypada „kolega” z planu, były premier i obecny Prezes jedynej w swoim rodzaju organizacji, skupionej wokół niego jak ćmy wokół dopalającej się świecy ? Nie potrafił niestety odejść, kiedy jeszcze mógł. Jak nisko trzeba upaść, żeby nie potrafić wycofać się w odpowiednim momencie ? Żeby robić z tragedii nie tylko narodowej ale i rodzinnej trampolinę dla swoich chorych ambicji ? Żeby przez swoje zacietrzewienie antagonizować ludzi i wzbudzać w nich najgorsze instynkty ?

A przecież mógł sprzedawać wino…..upadek branży winiarskiej to zdecydowanie mniejsze zło, niż obecność kogoś takiego w przestrzeni publicznej. No ale mówi się trudno, widać zabrakło tym razem motyla w odpowiednim czasie i miejscu.

Pantryjota

————–

No i teraz, pod ponad pięciu latach od tragicznej śmierci brata, ten chory z nienawiści frustrat, ten przebiegły najgorszym rodzajem przebiegłości psychol, ten nadwiślański „Hitlerek”, ten niezsocjalizowany za młodu mężczyzna o nieokreślonej orientacji, podnóżek biskupów i jednocześnie wspólnik Ojca Dyrektora, „zawodowy” polityk, czyli w tym wypadku ktoś, kto nigdy nie skalał się żadną pracą i pierwszy raz w życiu poszedł do sklepu osiedlowego w ramach kampanii wyborczej, ten aktor dziecięcy wciąż grający jedną rolę i ten prawnik z zawodu, który połączył własną wizję prawa ze spaczoną wersją sprawiedliwości dziejowej w imię Boga i Ojczyzny, ten ktoś, o kim myślenie powoduje samoczynne otwieranie się noża w mojej kieszeni, choć na co dzień noży w kieszeni nie noszę, ten wredny, mściwy, obrzydliwy, żałosny żoliborski „inteligent” w pierwszym pokoleniu, wykształcony i w pełni ukształtowany „ideologicznie” w czasach komuny, ten ktoś, kto stał się „ikoną” ciemniactwa, wstecznictwa, brudnych gierek politycznych obliczonych wyłącznie na osiąganie własnych korzyści, ten osobnik bez skrupułów wchodzący w każdą możliwą i niemożliwą koalicję, o ile tylko widzi w niej możliwość realizacji własnych, nawet najbardziej absurdalnych projektów, namaścił był właśnie na najbardziej zaszczytną funkcję państwową jakiegoś Dudę. Tylko dlatego, że ów Duda pracował kiedyś na rzecz jego brata i też jest gorliwym, względnie młodym, klękającym na bruku katolikiem i jak wielu polskich katolików, bezwolnym umysłowo narzędziem w rękach partii, której bardzo pasuje rola przewodniej siły narodu.

Być może największy żyjący aktor polski, Janusz Gajos, dzieli się m.innymi takimi refleksjami w kontekście monodramu „Msza za miasto Arras”w którym teraz występuje w Teatrze Narodowym:

„Istnieją osoby, które mają specyficzny dar, i gdyby nie to, że przeważnie ich rządy kończą się tragedią, można by powiedzieć, że mają charyzmę. Dzięki niej są w stanie pociągnąć ze sobą wielkie grupy, narody, całe rzesze przyznają takiemu politykowi rację. Tak rodzi się totalitaryzm”

Jeszcze kilka lat temu wydawało się, że gorszego prezydenta niż Lech Kaczyński trudno będzie sobie wyobrazić. A tu proszę bardzo – tamten zabity, a brat „desygnował” kolejnego swojego człowieka, też doktora nauk prawnych, również obdarzonego uroczą córką, choć blondynką. O pierwszej damie wiem niewiele, trzeba więc będzie obserwować, jakie reklamówki nosi.

Myślę jednak, że to długo nie potrwa, bo przecież pan Duda złożył kilka obietnic i przyrzekł, że jak ich nie wprowadzi w życie, to poda się do dymisji. Prawie jak Papież, choć ten to podobno z powodu stanu zdrowia, a nowy prezydent nie ma prawa być chory, bo ojczyzna to przecież wielki, indywidualny obowiązek.

Jeśli jednak się nie poda, to pozostaje jeszcze impeachment, albo coś gorszego, o czym nie mogę napisać, pamiętając o Narutowiczu.

Zaś pamiętając o Smoleńsku myślę sobie, że to tylko dzięki tej tragedii na scenie przetrwał Jarosław Kaczyński i wszystkie krążące wokół niego szumowiny i żałosne przydupasy. Z punktu widzenia interesów tego osobnika i tego środowiska, wypadek w Smoleńsku jawi się jako szczególnego rodzaju „szczęście w nieszczęściu”. Historia rozstrzygnie, czy ofiara blisko 100 osób „poszła na marne”, czy doprowadziła do „odrodzenia się” Polski w Duchu Świętym, a nawet w całej Świętej Trójcy i dodatkowo w Matce Boskiej, wiecznie dziewicy.

I to by było na tyle – ot po prostu kolejny, błyskotliwy felieton, nadający się na pierwszą stronę jakiejś gazety, albo nawet tygodnika, ale póki co – opublikowany wyłącznie tutaj.

A na koniec tylko przypominam, że w związku z powyższym nieszczęściem odondałem  się i nie będę już publikował żadnych wpisów na tematy polityczne, ani nie będę komentował takich notek, o ile będą się tutaj pojawiać. Zwracam również uwagę i przypominam, że zakładka do której z założenia trafiają notki o takiej tematyce opisana jest jako ” Polityka, geopolityka, pantryjotyzm i tumiwisizm”. Jeśli chodzi o mnie, identyfikuję się już tylko z tym ostatnim członem jej  nazwy, bo pomijając wszystko inne, mam już swoje lata i mogę na pewne sprawy kłaść … członek.

Dlatego uznałem, że dość tego – trzeba zająć się czymś przyjemniejszym, np. emablowaniem dam, tudzież pisaniem o tym, na czym człowiek najlepiej się zna.

A ponieważ trochę tego jest, to tematów nie powinno mi zabraknąć.

A Polska ? Niech Bóbr ma ją w swojej opiece.

Z mojego egoistycznego punktu widzenia wybór Dudy jest jednak z kilku  powodów korzystny. Przede wszystkim będę miał o wiele więcej czasu na zajęcia, które trochę zaniedbywałem z powodu zaangażowania „publicystycznego” w politykę. Mam tutaj na myśli zarówno życie prywatne, jak i zawodowe, bo trudno raczej wyżyć z czasowej  renty w wysokości 1095 zł, która mi się należy jak psu zupa. Oczywiście cieszę się z wcześniejszej emerytury, którą obiecał mi pan Duda, a także z faktu, że wspomniana renta jak nic wzrośnie, bo przecież nie może być niższa po ponad 30 latach pracy „składkowej” niż pensja tej panienki, co płacze z powodu marnych 1700 zł, jakie dostaje na stacji benzynowej, albo niż te 1200 zł, które ostatnio wypłacił mojej sąsiadce jej pracodawca,  prywatny właściciel jednej z najsłynniejszych polskich firm produkującej kosmetyki – podobno wzorcowego przykładu sukcesu na miarę naszych potrzeb i możliwości.

No ale pojawił się pan Duda, a po nim zapewne pojawi się znów prezes jako premier i wszystko pójdzie ku lepszemu. Musi iść ku lepszemu, skoro jeden taki skazany na 3lata powiedział tylko co, że czeka, aż teraz pan Niesiołowski zacznie się bać.  A to, że na Dudę głosowała głównie wieś,  tylko dobrze świadczy o świadomości klasy rolniczej, która jak wiadomo śpi, a rośnie jej samo, tak jak  samo urosło Dudzie, człowiekowi bez właściwości.

A co z tym tytułem ? Pewnie ktoś zapyta. No to proszę posłuchać i wszystko będzie jasne:

Pantryjota – wstrząśnięty i lekko zmieszany.

———————

A to wersja, którą przygotowałem na wypadek wygranej lepszego kandydata:

Na dwóch śmierć wróżyła

Chciałoby się powiedzieć, co za ulga. Ale nie chwalmy jednak dnia po zachodzie słońca, bo po pierwsze to jeszcze nic pewnego, a po drugie, pan Komorowski to przecież tylko mniejsze zło, lub jak kto woli – nie Duda.

W dodatku na wygranej cieniem położyła się śmierć w lokalu wyborczym i chyba jeszcze nie wiadomo, czy kobieta zmarła przed, czy po oddaniu głosu na swojego faworyta. Jeśli glosowała na tego co przegrał, to pewnie przewróci się w grobie, no ale na to jeszcze ma czas.

Że niesmaczny żart ? A kto powiedział, że zawsze mają być smaczne ? No właśnie. A poza tym, to wydarzenie wykorzystałem w tytule mojej notki, który jak to często bywa, jest świetny sam w sobie.

Z góry wiedziałem, że w przypadku przedłużenia prezydentury na kolejne 5 lat nie napiszę okolicznościowej notki, bo jeszcze będzie niejedna okazja. Natomiast na wypadek zwycięstwa tego drugiego przygotowałem się jak najbardziej i oto ten wpis, bo mimo wszystko szkoda, gdyby miał się „zmarnować”

———————–

Teraz przewiń do góry strony, a gdy dojdziesz znów do tego miejsca, możesz przewinąć ponownie i tak w kółko, aż do skutku, który już jest opłakany i nawet podobno omodlony przez prezesa w Częstochowie. Ratuj się kto może.