Rok 2016, czyli ile za Wawel

Szanowni czytacze:

W swoim czasie napisałem felieton pod  tytułem „Z podręcznika historii 21 wieku”.

Ponieważ tytuł jest w porządku, pomyślałem sobie,  że wykorzystam go powtórnie, choć nie w tytule, ale jako zagajenie. Być może to pierwszy taki przypadek w historii felietonistki, a jeśli nawet nie jestem pionierem, to i tak zuch ze mnie, a właściwie harcerz, choć tylko w siódmej klasie. No ale lepszy harcerz niż szatan, szczególnie, jeśli potrafi klecić jakieś wersety.

Kolejny rozdział tamtego felietonu mógłby wyglądać tak:

Jesień 2015 roku była piękna jak co poniektóre panny na wydaniu, albo jak niektórzy panowie, bo wszystko zależy przecież od preferencji. Po objęciu rządów przez większościową koalicję PiSKukiz, lub jak chcą niektórzy KukizPiS (w obu wypadkach z jest bezdźwięczne i czyta się łącznie), Polsce udało się jakoś przetrwać zimę, ale już wczesną wiosną pojawiły się symptomy poważnego kryzysu. Najpierw sparaliżowane zostało sądownictwo i prokuratura, gdyż każdy prawdziwy Polak za punkt honoru uznał złożenie co najmniej jednego donosu. Następnie padła służba zdrowia, gdyż gwałtownie pogorszył się stan tych kilkunastu milionów  obywateli, na których donieśli pozostali. Sektor rolno-spożywczy robił bokami, bo po wprowadzeniu przez rząd zakazu eksportu produktów żywnościowych do krajów kondominium okazało się,  że co za dużo, to i świnia nie zje,

ZUS przestał wypłacać renty i emerytury, gdyż po wejściu w życie nowych przepisów emerytalnych okazało się, że z pustego i Szydło nie naleje.

Dealerzy „Mocarza” rośli w siłę i żyli coraz dostatniej, mimo rozpaczliwych prób przekonywania społeczeństwa przez pana prezesa, żeby brać przykład z niego, gdyż on nigdy jakoby nie używał dopalaczy, a mimo to cały czas sprawia przecież wrażenie, jakby był permanentnie dopalony, a może nawet upalony.

Obowiązkowa modlitwa na rozpoczęcie i zakończenie każdej sesji Sejmu powodowała, że czas na podejmowanie ważnych decyzji był jeszcze krótszy, za to czas na refleksje wydłużał się, co w konsekwencji doprowadziło do ogromnej popularności refleksoterapii i nikogo już nie dziwiły widoki posłów i posłanek, wzajemnie uciskających sobie punkty na stopach w trakcie obrad. Historycy nazwali ten sejm po latach sejmem „skarpetowym” a to w związku z faktem, że w celu skuteczniejszego dopływu bodźców wielu posłów zdejmowało przed zabiegiem skarpety i wieszało je na oparciach foteli sejmowych. Niektórzy wręcz przychodzili bez skarpet, ale za to w sandałach, więc nie było obciachu.

Kiedy za jednego dolara trzeba było płacić już 7 zł, próbował interweniować NBP, ale rynki finansowe nie wzięły na poważnie deklaracji prezesa Mastelarka i agencje ratingowe  latem obniżyły nam poziom do niemal śmieciowego, na co ostro zareagował Episkopat oraz wicepremier Ziobro, który stwierdził, że to krzycząca niesprawiedliwość i że jego zdaniem to prowokacja. Potem co prawda ugryzł się w język, gdyż sam był przecież wielkim orędownikiem takich metod, ale było już za późno i nikogo nie interesował krwawiący język Ziobry, podobnie zresztą jak niemal gołe piersi posłanki Pawłowicz, która polegiwała w poprzek jednego z wejść do sali obrad, ubrana tylko w koszulkę z napisem „no pasaran”. I trzeba przyznać, że faktycznie przez te drzwi w tym czasie nikt nie przechodził, a na sutkach pani profesor oko zawieszał tylko poseł Oko, oczywiście to środkowe, czyli trzecie.

Nikogo nie interesowało również krwawiące serce Jezusa, Króla Polski, gdy odkryto,  że Jezus urodził się dzięki metodzie in-vitro i że był dzieckiem kosmity o imieniu Biber.

Kiedy we wrześniu 2016 roku nastąpiło gwałtowne tąpnięcie na naszej giełdzie okazało, się, że była to od jakiegoś czasu giełda papierów przewartościowanych, a w dużej mierze wręcz bezwartościowych, co spowodowało gwałtowną ucieczkę z rynku większości zagranicznych banków i w grze pozostał tylko SKOK i PKO BP, przy czym ten pierwszy wykupił większą część akcji tego drugiego, aby móc łatwiej transferować środki na wyspy Bergamuty i do podobnych rajów podatkowych, gdzie nie sięga karząca ręka Tuska i jego popleczników z UE.

Mimo ogromnych wysiłków naszego człowieka w Brukseli okazało się, że Polska stanęła w obliczu bankructwa i postanowiono zastosować tę samą metodę ratunkową, jaką w swoim czasie wypróbowano wobec Grecji, czyli zmuszono nas do zastawienia majątku narodowego, na rzecz niespłaconych wierzytelności.

Wybuchła ogólnonarodowa dyskusja na temat, czy wolno nam np. dopuścić do oddania w zastaw Wawelu, a jeśli tak, to na ile ten zabytek powinien być wyceniony, zważywszy na fakt, że leży tam nasza relikwia bez nogi, w dodatku z małżonką.

Podobnie zresztą dyskutowano o Zamościu znanym ze złotych dziewann i Kazimierzu znanym m.innymi z białych sadów, a już do białej gorączki doprowadzała naszych katokiboli informacja o możliwości  oddania w zastaw stadionu Legii, wraz z cała tzw Żyletą i pomnikiem Kazimierza Deyny.

Miliony przerażonych obywateli kraju nad Wisłą przekraczało wszystkie granice państwa w panicznej ucieczce i proces ten przybrał tak zatrważające rozmiary, że nawet Ukraina wprowadziła dla nas wizy, a Szwedzi zorganizowali na swoim wybrzeżu specjalne obozy, w których koczowali wyłowieni z Bałtyku uciekinierzy, których desperacja była tak wielka, że pokonywali morze na czym tylko mogli, w tym również na chińskich, dmuchanych kaczkach, co z lotu ptaka wyglądało zabawnie, ale w istocie wcale zabawnym nie było, gdyż wszyscy wiedzą, że chińskie kaczki są bardzo marnej jakości i przeważnie po jakimś czasie toną.

Tonęła też koalicja PiSKukiz, a zdesperowany wokalista publicznie ogłosił, że idea jowów się nie sprawdziła i że on w związku z tym wycofuje się z polityki i wraca do śpiewania. Tyle, że nikt już nie przychodził na jego koncerty i głód zajrzał artyście w oczy, co spowodowało powrót dawnych koszmarów i nawrót choroby alkoholowej. Ponieważ przy bramkach wejściowych do Sejmu zainstalowano alkomaty, zazwyczaj nie wpuszczano posła Kukiza na obrady, co miało ten plus, że nikt nie musiał wąchać jego skarpet. Niestety, nadal nie pił prezes Kaczyński i na plotkarskich portalach ukazywały się zdjęcia tych intymnych części jego garderoby, na których niektórzy jakoby widzieli ślady cerowania, zapewne wykonywanego jeszcze rękoma matki sanitariuszki. Być może były to nawet skarpety brata, bo wszyscy wiemy, że braci łączyła silna więź emocjonalna.

W tej sytuacji rząd poprosił, żeby ostatni nie zapomniał zgasić światła, a za resztki pozostałe w kasie państwowej sfinansowano huczny pogrzeb prezesa, który umarł jak stał, czyli na siedząco.

Od razu zapowiedziano, że grób nie będzie miał charakteru stałego, ze względu na względy bezpieczeństwa.

Pomysł „migrującego” grobu wzbudził co prawda wątpliwości w stolicy Piotrowej, ale w końcu Papież wyraził zgodę, przekonany argumentem o wyjątkowości naszego nadzbawiciela.

I wówczas, gdy wszyscy byli przekonani, że to już koniec, pojawiał się na firmamencie naszych dziejów nowy zbawiciel i krzewiąc wiarę w Łysego Bobra Pantryjotę, wyprowadził kraj na prostą i wszystko można było zacząć od nowa.

Zaczęto oczywiście od usuwania pomników rodziny Kaczyńskich i rodziny Radia Maryja, a potem było już z górki i Polska znów rosła w siłę, a ludzie żyli dostatnio, co było o tyle łatwiejsze, że po spieniężeniu mienia kościelnego okazało się, że spłaciliśmy długi z nawiązką, a nawet jeszcze trochę zostało na drobne wydatki.

Łysy Bóbr Pantryjota święcił triumf woli i rozumu, nie zgadzając się jednak na stawianie sobie pomników za życia.

Koniec, a właściwie to dopiero początek…..