Śpiewał i się doczekał

Po dwóch Noblach przyznanych naszym, przyszedł czas na nagrodę dla poety o wiadomych korzeniach, który tak naprawdę nazywa się tak, jak ten nasz pianista, który u nas nie gra, bo się kiedyś obraził.

Szczerze powiem, że przyznanie nagrody bardowi angielskojęzycznemu trochę utrudnia mi wypowiadanie się w tej kwestii, gdyż jestem autorem polskojęzycznym i co gorsza, nie śpiewam w miejscach publicznych.

Niemniej jednak uważam, że to dobra w ogólnym rozrachunku decyzja, a to z kilku powodów.

Zauważono wreszcie, że literatura to już od  dość dawna nie tylko tomy czy tomiki poetyckie, wydawane w mniej lub bardziej ograniczonych nakładach, czy książki, choćby nawet rzucane na rynek milionami. Fakt, że można do słów dodać melodię i tak „opakowany” produkt zaprezentować ogromnej rzeszy odbiorców sprawia, że wśród takich propozycji siłą rzeczy muszą również znaleźć się perły i trudno mieć pretensję do Nobla, że takiej opcji nie przewidział, tworząc reguły przyznawania swojej nagrody.

A skoro tak, to czek wystawiony Dylanowi nie powinien raczej budzić specjalnych kontrowersji, bo to zacny autor, którego pieśni kształtowały kilka pokoleń. Ponieważ nie jestem filologiem angielskim, trudno mi rzetelnie oceniać jakość warstwy słownej piosenek Dylana, natomiast co do muzyki, to nigdy nie byłem jego fanem, a o walorach wokalnych artysty wolę się w ogóle nie wypowiadać w tym uroczystym dniu.

Oczywiście niektóre utwory zapadły mi w pamięć, podobnie jak dziesiątkom milionów ludzi, tyle, że takich artystów było sporo, również u nas. No bo w czym jest np. gorszy Marek Grechuta od Dylana?

Też pisał piękne, poetyckie teksty, muzycznie bił Dylana o kilka długości, a śpiewał bez porównania lepiej, tyle że po polsku. Śmiem nawet twierdzić, że był od Boba o wiele ładniejszy, co oczywiście nie oznacza, że mam coś przeciwko semickim cechom urody, a poza tym, może nie powinienem się wypowiadać na ten temat jako facet.

Dylan to zjawisko z pogranicza kultury i socjologii, ktoś, komu z pewnością należy się miejsce w panteonie artystów kształtujących kulturę XX wieku, co prawda tę „popularną” a nie wysoką, ale to nie może być w żadnym wypadku traktowane jak zarzut.

Mimo wszystkich zastrzeżeń, jakie można by wysuwać wobec decyzji szwedzkich akademików uważam, że nie popełnili błędu i tylko trochę dziwne, że uhonorowano artystę w wieku 75 lat, podczas gdy apogeum jego popularności i świetności miało miejsce kilkadziesiąt lat temu. No ale dobre i to, że zdążyli, bo jak wiadomo, Nobli nie przyznaje się pośmiertnie.

Być może wyłom od tej zasady nastąpi po śmierci niejakiego Golonki, no ale póki żyje, reguł nie wolno naruszać.

Pantryś – nie wstrząśnięty i nie zmieszany

O Pantryjota

Dawniej też Pantryjota, a więcej o mnie w stopce.