Szybki wpis improwizowany on line

Poszedł Duda na grzyby, bo od małego lubił maślaki, które przypominały mu jego samego.

Borowiki robiły za tyralierę, a ksiądz Oko wypatrywał co ładniejszych okazów, więc co i raz zerkał też na siebie, bo skromnością nie grzeszył bardziej, niż marnopłceniem.

Żona szła kilka metrów za Dudą, a córka szła między rodzicami, żeby mieli na nią oko, ponieważ jak już wcześniej wspomnieliśmy, Oko musiał mieć oko na prawdziwki.

Prawdziwek też się pętał w pobliżu, gdyż jako reporter śledczy lubił trzymać rękę na pulsie, najlepiej własnym. Pewien generał, z którym kiedyś pił wódkę w musztardówkach po musztardzie Sarepska, doniósł mu o planowanym grzybobraniu, a znajomy kelner potwierdził tę informację, więc udał się do lasu jak w dym, bo las był jednym z jego żywiołów.

Gdy zrobiło się ciemno, a grzybów jak nie było, tak nie było, towarzystwo zatrzymało się gremialnie na jakiejś polanie, gdzie już za chwilę pojawił się katering i obnośny handlarz książkowy z Golonką i wózkiem na kółkach.

O, Golonka, ucieszyła się żona Dudy, a córka zaczęła klaskać i przytupywać zamaszyście, bo po tym, jak tata czytał Lalkę postanowiła, że też coś przeczyta i handlarz wydał się jej zrządzeniem losu, albo wręcz znakiem z nieba, choć z wyglądu całkiem przyziemnym.

Golonka chciał przypaść Dudzie do kolan, ale otrzymał ostrzegawczy cios w potylicę od borowika i wpadł w kupę liści, która przykrywała kupę łosia, ale to okazało się już poniewczasie.

Śmierdzący Golonka nie pasował do towarzystwa, więc ochrona pogoniła ich obu kilkadziesiąt metrów i to wszystko stało się tak szybko, że nie zdążyli zabrać wózka z książkami.

Dudzia córka przeglądała zawartość wózka i nagle krzyknęła z radością:

– Mamo,  tu jest książka o zespołach i biustonoszu tej marki, ktory ty nosisz – ponformowała rodzicielkę, po czym pogrążyła się w lekturze, a Borowik świecił jej latarką, przymocowaną do lufy Glocka plastrem bez opatrunku.

Prawdziwek, który do tego momentu obserwował wszystko zza drzewa, opuścił kryjówkę i tanecznym krokiem karateki z przedmieścia zmierzał w kierunku prezydenckiej pary i jej progenitury.

Ochrona już miała ponownie zastosować profilaktycznie cios w potylicę, ale pan prezydent krzyknął:

– Zostawcie tego człowieka, to pewnie uchodźca katolik i nie możemy go odtrącać jak byle kogo.

Reporter z lekka się skonfudował, gdyż w życiu by nie pomyślał, że może zostać wzięty za uchodźcę, tym bardziej w lesie i w dodatku wieczorem. Nie wiedział co powiedzieć, bo wolał pisać niż mówić i gdy tak stał w rozkroku karateki z gminu, usłyszał z daleka wołanie:

– Witek, zostaw ich, choć z nami na golonkę i piwo.

Choć było mu głupio, to jednak pomyślał sobie, że pisarze powinni trzymać się razem i poszedł za głosem rozsądku, którego emanacją był spocony i brzydko pachnący Golonka, wciąż odczuwający ból w potylicy, jakże podobny do zwykłego bólu egzystencjalnego, który od lat towarzyszył mu dniem i nocą.

Drogą przebiegł chudy pies z podkulonym ogonem, a jadący leśnym duktem traktorzysta bez świateł o mało nie przejechał trzech facetów i psa labradora, bo zapomnieliśmy powiedzieć, że Golonka nigdzie się bez niego nie rusza od czasu, gdy sikając o zmroku na pomnik Komoruskiego, został wzięty za psa ogrodnika, ze wszystkimi tego wzięcia konsekwencjami.

Po chwili na polanie wylądował helikopter marki Airbus, i cała rodzina (choć z wyraźnym obrzydzeniem, bo tata wolał Apacze),  udała się drogą powietrzną do domu, gdyż nie mogli przecież spóźnić się na wieczorną modlitwę, jak zwykle poprzedzającą kolację – skromną, ale pożywną, gdyż nic tak nie syci, jak dubeltowa Hostia z dżemem własnej roboty.

Następny dzień zapowiadał się pracowicie, gdyż z wizytą zapowiedział się pan prezes z kotem, a pan prezydent z doświadczenia wiedział, że z kotem nie ma żartów. Postanowił już jakiś czas temu, że z nim też nie będzie żartów, bo nie po to zgodził się zostać prezydentem, żeby teraz zgadzać się na żarty z siebie.

A pisarze też w końcu dotarli do domu, choć z powodu nadmiaru piwa nie bardzo wiedzieli do którego.

Jednak ich domem była Polska, więc w sumie to bez znaczenia, gdzie na dobranoc rzucili wspólnego pawia. Co ciekawe, wcale nie przeszkadzał im zapach Golonki, bo też pachniał jak Polska na dorobku, czyli jak pisarz z gumna.

 

Koniec, bo chcę zobaczyć, kto wygrał w referendum.

P.