Bajeczka o strasznej staruszce.

Bajeczka jest krótka i treściwa: była sobie staruszka, którą życie nauczyło milczenia. W swoich snach widziała biedę, zagładę i upadek narodu, ale nikt nie wierzył, żeby jakaś obdarta starucha miała rację. Zwłaszcza, że wódz z wysokości swojego tronu obwieszczał coraz to nowe zwycięstwa, a tłuszcza cieszyła się z nowych udogodnień finansowych. Nauczona doświadczeniem pomarszczona kobieta była sama ze swoimi myślami, aż w końcu ośmieszona i opluta zamilkła. Potem przyszła konfederacja barska i „Wieszczba dla Polski. Opis wierszem Ojczyzny sukcesów w krytycznych czasach zastającej lub Prefekcja ks. Marka” i 200 lat niewoli, a po niej krótki okres niepodległości i zagłada wielu istnień ludzkich. Okres socjalizmu okazał się czasem pielęgnacji najgorszych okazów „pseudopatriotycznych” wynaturzeń, których całą krasę obserwujemy dzisiaj. Dulszczyzna, zakłamanie i złodziejstwo to kwintesencja obecnych rządów, to kara, jaka spotkała tych, którzy uwierzyli we wrodzoną słowiańską dobroć Polaków i zamiast nauki nieśli pod strzechy dobrobyt. Za głupotę i naiwnośc trzeba będzie zapłacić, a tym razem cena będzie wysoka.
Dlaczego to piszę? Z daleka widać lepiej, kontury się wyostrzyły, a i młodociany zapał do poprawiania świata gdzieś się ulotnił. Szkoda mi życia.

Dobrą wiadomością jest to, że moja przyjaciółka po 8miu miesiącach rehabilitacji chodzi i może prowadzić samochód, a ja jestem wolna!

„Krzyczała wciąż, choć czuła, że z niej szydzą:
„Ja widzę jasno: zmiażdży Troję Grecki but!”
Lecz jasnowidzów – zresztą tak, jak zbędnych widzów –
Jak światem świat na stosach palił prosty lud.”

„Pieśń o jasnowidzącej Kasandrze”, Włodzimierz Wysocki, tłumaczenie: Witold Bartoszek, 2008

O Kfiatushek

Złe ziele. Rośnie, gdzie go nie posiano. Ma genetyczną odporność na herbicydy. I uczulenie na głupotę.