Rudymenty, czyli leninowska kuchta na salonach władzy…

Pantryjota pisze:

ViC-Thor,

Nie ma to jak widok Gosiewskiego spływającego wartkim nurtem:

BITWA POD PROSTKAMI

Pewnego razu w lipcu Wołodyjowski, Skrzetuski, Kmicic i Zagło-
ba siedzieli nad rzeczką, łowiąc ryby, mocząc nogi, a od czasu do
czasu włażąc do wody, bo upał był tego dnia niezwykły. Wokół było
słychać śpiew ptaków, a w oddali niezrozumiale pokrzykiwania
kasztelana Czarnieckiego, który usiłował ich odnaleźć i skłonić
do wojowania, ale na szczęście byli dobrze ukryci wśród trzcin
i oczeretów.
– Istny tu raj na ziemi – mruknął Skrzetuski, zakładając na
haczyk robaka. – Słoneczko grzeje, woda pluszcze, ptacy świer-
golą, a ryby biorą.
Pan Wołodyjowski spojrzał w rozmarzeniu na rzekę:
– Ważki w słonku igrają – dorzucił – a wodą trupy spływają.
Ani chybi wielka bitwa musiała się gdzie odbyć. Hej, panie
Zagłobo! – zawołał starego rycerza, który woził się po rzecznej
tafli na rozdętym szwedzkim rajtarze jakoby na dmuchanym pon-
tonie. – Więcej naszych spływa czy nieprzyjaciół?
– Fifty – fifty – odkrzyknął Zagloba, przypatrując się
zwłokom. – Ot, graf Waldek płynie, a tam pan Kotowicz, dalej Has-
sun – bej, który orda dowodził… Jest i Izrael…
– A co ma do tego Izrael? – zdenerwował się pan Kmicic. – Ci,
to muszą się wszędy wepchać.
– Przecie to szwedzki jenerał, major o nazwisku Izrael – mity-
gował go pan Skrzetuski.
– Pan podskarbi Gosiewski nadpływa! – wrzasnął Zagloba, odda-
jąc mimowolnie honory zasłużonemu dowódcy.
Za Gosiewskim nadpłynęli dwaj dowódcy regimentów piechoty,
bracia Engel.
– Zaraz nadpłyną bracia Marx! – zażartował pan Wołodyjowski,
ale, zamiast nich nadpłynął Hassling – Ketling i dość nieoczeki-
wanie powiedział:
– Czołem waszmościom!
– Ketling, żywiesz? – ucieszyli się rycerze.
– Yes – odrzekł oszczędnie, jak na Szkota przystało.
– No to czego z trupami pływasz? Chodź do nas i opowiadaj,
gdzie ta bitwa się rozegrała?
– Pod Prostkami – wyjaśnił Ketling, zdejmując i wykręcając swą
kraciastą spódniczkę i wystawiając na słonce swą szkocka kobzę.
– Pod Prostkami – prychnął pogardliwie Zagłoba – pod czym to
się już ludzie nie biją! A powiedzże nam gościu miły, kto
zwyciężył?
– Zwyciężyła słuszna sprawa – odrzekł Szkot, co niczego nie
wyjaśniało, gdyż dla pana Ketlinga coraz to insza sprawa stawała
się słuszna, w zależności od tego w czyje wpadał ręce.
– Mówiąc krotko – upierał się Skrzetuski – Polacy wygrali czy
Szwedzi?
– Tego nie wiem, gdyż od wielkiego upału będąc bliski apoplek-
sji, roztropnie upadłem prosto do wody i w miłym chłodziku już
trzy godziny dryfuje.
Pan Wołodyjowski popatrzył na niego surowo i rzekł:
– Nie milej ci było, taki synu, życie za wiarę prawdziwą
postradać?
– Milej – zgodził się Ketling – gdybym wiedział z całą
pewnością, która prawdziwa. Po ojcu albowiem jestem luteraninem,
jednak dla uzyskania spadku w Kurlandii musiałem przejść na ka-
tolicyzm i już chciałem w tym wytrwać, gdy mnie pod Warszawa
Tatarowie na arkan ucapili i właśnie głowę mi mieli toporkiem
odrąbać, gdy wtem cudownie nawrócony, na mahometanizm nagle
przeszedłem i przez kompanijnego mułłę na pniu zostałem ochrzczo-
ny.
– Obrzezany kozikiem, po muzułmańsku! – skrzywił się Kmicic.
– Gdy nad głową toporek, tedy furda pisiorek – odrzekł filo-
zoficznie Ketling, chociaż widać było, że boleje nad stratą.
– Nie martw się, waszeć – pocieszał Skrzetuski – nader wielkie
jeszcze przed tobą możliwości, gdyż skończywszy ze Szwedy uderzy-
my najpewniej na Kozaków, wspierających Rakoczego, a w on czas
być może znowu w niewole popadniesz i na prawosławie przejść bę-
dzie ci dane.
– Nie tylko – poparł Zagloba – A judaizm? A buddyzm? A Towa-
rzystwo Krzewienia Kultury Świeckiej? Byleś tylko do luterańskiej
wiary nie nawracał, gdyż ich ministrowie niemiecką mową się po-
sługują, której Pan Bóg najpewniej nie znosi, zwłaszcza iż modli-
twy też mają dziwaczne, zaczynające się przeważnie od słów: „Ich
melde gehorsam…”
– Takoż i przysłowia Niemcy mają nader głupie – dodał Wołody-
jowski. – Co dziwne, gdyż przysłowia są mądrością narodów, a ja-
każ dla przykładu może być mądrość we przesłowiu „Hände hoch”?
– Kapitan von Rössel płynie, mój dobry znajomy! – ucieszył się
Zagłoba, wskazujac zwłoki pozbawione głowy. – Muszę go obszukać,
gdyż był mi winien dwieście talarów za tajną informację wojskową,
którą przedałem mu z drugiej ręki! – co rzekłszy stary rycerz
skoczył raźno do wody.
– Miło tu, ale nudno – stwierdził Skrzetuski, zarzucając węd-
kę – a i ryba jakoś przestała brać…
– Bierze, bierze! – zwrócił mu uwagę Kmicic, ukazując tańczą-
cy spławik. – I to jakaś duża bestia. Pewnie karp albo i sum!
Zaczęli ciągnąć obaj, obserwując złowioną sztukę.
– Chyba sum, bo z wąsami!
– Z wąsami to lin. Sum natomiast bywa z jajami.
– A ten i z wąsami, i z jajami!
– Moim zdaniem, to jest pan Zagłoba! – zawołał Ketling.
– Nie, to na pewno sum! – upierał się Skrzetuski.
– No więc Zagłoba czy sum?
Pogodził ich pan Zagłoba, który wylazłszy z wody, ze złością
wypluł haczyk i powiedział stanowczo:
– Zagłoba sum!

Pantryjota pisze:

McQuriosum,

A to coś zamiast 500+

Pułkownik Michał Wołodyjowski
do
Hetmana Wielkiego Koronnego Jana Sobieskiego.

Wielce Miłościwy Panie Hetmanie!

Odpowiadając na łaskawy list Waszej Miłości, w temacie zalud-
nienia naszych ziem item obrony poczętego, stwierdzam, co
następuje:
Do naszej kresowej stanicy we Chreptiowie takoż dotarły wieści
o gromkim larum, jakie podniosło się w Koronie, Wielkim Księstwie
Litewskim, Ruskim, Ziemi Smoleńskiej, Siewierskiej, Pskowskiej,
Kijowskiej, etc. etc., a to na okoliczność gwałtownego spadku
pogłowia pacholąt płci obojga. Przeto mając na względzie dobro
umiłowanej Ojczyzny zorganizowałem, nie mieszkając, kurso-konfe-
rencyję w temacie jak wyżej. Muszę od razu zaznaczyć, iże wielce
mnie uradowała, ale i zdziwiła niepomiernie, znajomość tego prob-
lemu wśród tutejszego fraucymeru, rycerstwa, a nawet ciemnej
czeladzi i plugawych Lipków pohańskiego wyznania, pozostających
pod komendą Azji Tuhajbejowicza (to ten, któren ma na piersi sine
ryby wykłute). Owóż białogłowy podniosły problemat, jakoby cały
szkopuł tkwił w braku bilateralnych stosunków oraz iże rycerstwo
zadowalnia się jeno barterem z Ukrainkami. Wielce to rozeźliło
tego Młota, wachmistrza Srogiego Luśnię, któren, co się potem
okazało, nijak nie mógł pojąć subtelnej różnicy, między „bilate-
ralny” i „barter”. Wziąwszy go przeto na bok i dwa razy w pysk
dawszy, rzecz całą akuratnie mu objaśniłem. Po tym drobnym incy-
dencie padł wniosek konstruktywny wielce, iżby nałapać maluchów
po multańskiej stronie i, ochrzciwszy, przywrócić ich na Ojczyzny
łono. Tu wielebny ksiądz Kamiński mocno nosem zaczął kręcić i ju-
żem go miał starym sposobem wziąć na stronę, kiedy podniósł się
roztropny, jako zawsze, pan Zagłoba i wyjaśnił, że skoro pohańcy
naszych przerabiają na eunuchów, to my możem ich na ministrantów
przysposobić. Wielka to głowa ten nasz pan Zagłoba i pijak zawo-
łany. Natenczas skoczył ze swoją chorągiewką niezawodny, jako
zwykle, pan Muszalski, któren, chocia mocno ślepawy, to łucznik
zawołany. Skoczył tedy, powiadam, Muszalski na Jurkowe Pole i już
pode wieczór przyprowadził był spory jasyr tamtejszej drobnicy.
Już my się, Wasza Miłość, do ceremonii szykowali, gdy, przypad-
kowo trzeźwy, pan Motowidło odkrył, że nie są to pohańskie pa-
cholęta, jeno plugawego wzrostu Czeremisi, Czukcze, Jakuci,
Ewenkowie, i paru starozakonnych karłów. Dopieroż w konfuzję
wszyscy popadli i z tej abominacji pić jeszcze srożej poczęli,
kiedym ja, jako dowódca zawołany i forteli pełen, na koncept
wpadłem. Owoż zważ, Mości Hetmanie, żem się dla miłości Ojczyzny
poświęcić zgodził, a mając wzrost kurduplowaty, sam się do dys-
pozycji Waszej Miłości oddaję, a to w celu iżby podnieść
statystykę bachorstwa na naszych kresach.

Pułkownik Michał Wołodyjowski,
chocia konus mizerny,
to jak Wierzbicki wierny.

PS. Onemu Wierzbickiemu Piotr jest.