Niezwykła mieszanka: kaczka, bóbr i wydra. A samiec ma również płetwy, a na piętach tylnych nóg ma ostre ostrogi do ataku na wroga.
Dziobak należy do najbardziej niezwykłych zwierząt, jakie można spotkać w przyrodzie. Pierwsi naukowcy, którzy badali okazy sądzili, że padli ofiarą żartu. Zwierzę najlepiej opisuje mieszankę bardziej znanych gatunków: kaczki (ze względu na dziób i nogi z błoną pławną), bobra (ze względu na ogon) i wydry (ze względu na pokrój ciała i dla włosów). Samce mają jadowitą broń umieszczoną w piętach na końcach tylnych nóg mają ostrą ostrogę, której mogą użyć do ataku na wroga i porazić go trucizną.
Dziobaki polują pod wodą, gdzie spędzają dużo czasu poruszając się za pomocą kończyn i biegając tylnymi nogami pomagając sobie ogonem, którego używają jako steru. Fałdy skóry pokrywają oczy i uszy, aby zapobiec przedostawaniu się wody, podczas gdy nozdrza ściśle się zamykają. W tej postawie dziobak może pozostawać pod wodą przez jedną lub dwie minuty i używać wrażliwego dzioba do znajdowania na dnie jedzenia.
Ten australijski ssak karmi się penetrowaniem dna rzek. Dziobem zasysa owady i larwy, skorupiaki i robaki wraz z kamykami żwiru i błota. Dziobaki nie mają zębów, więc żwir kamyki pomagają im „trawić” ten posiłek rozdrabniając go w żołądku. Na ziemi dziobak porusza się trochę bardziej niezręcznie. Jednak błona międzypalcowa nóg cofa się, powodując, że paznokcie wysuwają się i pozwalając zwierzęciu biegać. Zwierzę używa pazurów i nóg do budowania glinianej nory na brzegu.
Reprodukcja dziobaka jest prawie wyjątkowa. Jest jednym z dwóch ssaków, które składają jaja (drugim jest kolczatka). Aby to zrobić, samica hermetycznie zamyka się w jednej z komór legowiska. Tam w gnieździe wysłanym sierścią, samica składa 2 -3 jaja, które następnie wysiaduje umieszczając je między ogonem, a brzuchem. Młode wylęgają się po ok. 10 dniach. Są ślepe i niedołężne. Samica karmi je mlekiem spływającym z gruczołów mlecznych na sierść. Młode nie ssą (brak sutek), lecz zlizują pokarm matki. Laktacja trwa 3 -4 miesiące, a w 4 miesiącu życia młode zaczynają opuszczać norę. Dziobak żyje ok. 15 lat.
Jak wykazały badania przeprowadzone przez międzynarodowy zespół, część jego materiału genetycznego jest typowa dla ssaków, ale reszta – dla ptaków i gadów. Dziobaka wybrano do badań zarówno ze względu na jego niezwykłe cechy fizyczne, jak i zagrożenie wymarciem. Zdaniem autorów badań, dzięki poznaniu genomu dziobaka można będzie dokładniej poznać ewolucję ssaków i dowiedzieć się wiele o regulacji genów oraz systemie odpornościowym, którego funkcjonowanie wpływa na odporność na choroby. W przyszłości może to pozwolić na skuteczne zapobieganie chorobom u ludzi. Chodzi na przykład o tak zwane „skaczące geny”, których działanie sprzyja powstawaniu mutacji.
Szkoda, że chyba wymrą.
Nic szczególnego
Niech żyją dziobaki !!