Wreszcie dojrzałam…

Będzie bardzo osobiście…

Mam znajomą. Niezwykle szlachetna osoba – tu chciałabym wymienić wszystkie jej przymioty, i zdałam sobie nagle sprawę z tego, że właściwie wszystko w niej skupia się w taką przepiękną   harmonijną całość, którą spotkałam wcześniej tylko raz, u mojego ojca. Gdy umarł i przyszło nam „wypocić”, a raczej „wypłakać” nekrolog, jedyne co nam przyszło do głowy to słowo „poczciwy”, ale w tym najbardziej pozytywnym sensie tego wyrazu. Dobry. Taka jest i Ewa.

Ewa jest wierząca i regularnie co niedzielę chodzi do kościoła. Ale nie ma w niej tej zapyziałej polskiej dewocji  (nie widziałam w jej domu jednego świętego obrazka), ani nie przyjmuje żadnych sakramentów. Domyślam się, że między innymi dlatego, że jest rozwódką i wyszła drugi raz za mąż, a zatem zgodnie z tym, co głosi KK, Ewa jest po prostu jawnogrzesznicą. Tyle, że, w odróżnieniu od poprzedniego „błogosławionego” związku, tym razem trafiła na świetnego faceta i jest ewidentnie z nim szczęśliwa. On jednakże, odmawia uczestniczenia w jakichkolwiek praktykach religijnych, a tym, których to dziwi mówi, że „zbyt jest wierzący, żeby chodzić do kościoła”.

Oczywiście, opowiada się tę historyjkę na spotkaniach towarzyskich jako swoistą anegdotkę, która wydaje się mieć podobne działanie jak meningokok lub salmonella. Jest po prostu zaraźliwa i zwykle jej efektem jest to, że zdecydowana większość towarzycha opuszcza imprezę w przekonaniu, że oni „też są zbyt wierzący, żeby chodzić do kościoła”, co nie tylko jest niby to żartobliwie zwerbalizowane, ale ewidentnie odmalowuje się na ich twarzach w postaci wyrazu błogiej ulgi, że wreszcie mają jak uzasadnić swoje zerwanie z katolickim rytem.

Tak było i ze mną. Jako, że rodzice, a chyba jednak tylko mama uznała, że mnie trzeba ochrzcić (ojciec był zadeklarowanym ateistą i sądzę, że w ogóle nie był ochrzczony), rosłam sobie dzielnie jako mała katoliczka. Bardzo wcześnie jednak przestałam wykazywać zainteresowanie wiarą, nie mniej jednak  w papierach gdzieś tam jako członek kościoła stoję. I robię im statystykę.

Kiedyś rozmawiałam na ten temat z ulubioną przyjaciółką, która ma jasne i wyraźne (jak ja je ku jej oburzeniu nazywam szwajcarskimi)  pryncypia rządzące jej zachowaniem i usłyszałam, że takie tkwienie „w rozkroku” niby mnie osobiście ani chłodzi, ani grzeje, ale jednak jest do pewnego stopnia nieuczciwe.

Potrzebowałam czasu. Potrzebowałam także powodu. Dziś sprawdziłam jak się dokonuje aktu apostazji. Mam czas się tym zająć. Mam urlop.  Ulga.

O Krakowianka Jedna

Wielbicielka SuperRedaktora, niepoprawna pesymistka, nieobliczalna "rycząca -tka", filolożka, ale w przeciwieństwie do Samueli, nie z zamiłowania, a z przypadku.